Μικροί ήρωες
Ο ανθρωπάκος φαινόταν να ζορίζεται να ανέβει και κυρίως να χωρέσει μέσα στο γεμάτο κόσμο λεωφορείο, οι σακούλες που βαστούσε σίγουρα δεν τον βοηθούσαν, ούτε και το στενεμένο, σκυφτό του σουλούπι ήταν όσο ίσως θα έπρεπε ευδιάκριτο προκειμένου να παραμερίσει το πλήθος γύρω του. Τελικά τα κατάφερε, ασθμαίνοντας, να βρει μια γωνίτσα δίπλα στο ακυρωτικό μηχάνημα, να αφήσει κάτω τα ζουληγμένα του ψώνια και να πιαστεί σφιχτά από ένα στύλο αντί από τη χειρολαβή· το ύψος του, έτσι και αλλιώς, δεν φαινόταν να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της γεωμετρίας του οχήματος. Σε αντίθεση με τους υπόλοιπους επιβάτες, που κοιτούσαν επίμονα τα παπούτσια τους και έσφιγγαν με το ελεύθερο χέρι τους κινητά και τσάντες, ο ανθρωπάκος χάζευε γύρω του τα σκυμμένα πρόσωπα και είχε το στόμα του μισάνοιχτο, χωρίς όμως να αρθρώνει λέξη. Τα περισσότερα δόντια του έλειπαν από τη θέση τους και το βλέμμα του ήταν γεμάτο αθωότητα και απορία, σαν ενός μωρού που ανακαλύπτει έναν περίεργο και ξένο κόσμο, έναν αγρό σπαρμένο με χαμηλωμένα κεφάλια, ακατάληπτα μουρμουρητά και σφιγμένα δάχτυλα. Έμοιαζε τόσο παράταιρος με το όλο σκηνικό, σαν ηθοποιός που εισβάλλει σε λάθος σκηνή, έτοιμος να απαγγείλει ένα λόγο κωμικό μέσα σε ένα θεατρικό δράμα ή σαν μουσικός της τζαζ που αρχίζει να παίζει απαλά με την τρομπέτα του μπροστά στο παλλόμενο πλήθος μιας ροκ συναυλίας. Το λειψό του χαμόγελο μου θύμισε λίγο τον Τσετ Μπέικερ μετά από εκείνο τον δραματικό ξυλοδαρμό του το 1968, τότε που μια συμμορία τού έσπασε όλα τα μπροστινά του δόντια και εκείνος κατέβαλλε, για χρόνια, υπεράνθρωπη προσπάθεια για να μπορέσει να ξαναπαίξει τρομπέτα, γιατί η μουσική καθόριζε όλη του τη ζωή. Ίσως ακόμη να έφερνε λίγο περισσότερο στον Μισέλ Πετρουτσιάνι, εκείνο το γιγάντιο πιανιστικό ταλέντο που μάγεψε τον κόσμο της μουσικής, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος παρέμεινε παγιδευμένος, για ολόκληρη τη σύντομη ζωή του, σε ένα κορμάκι ύψους μονάχα 90 εκατοστών. Άραγε, ο ανθρωπάκος τούς είχε ακουστά αυτούς τους μικρούς ήρωες; Είχε δει ποτέ έναν άλλο πεισματάρη ανθρωπάκο να ανεβαίνει αγκομαχώντας πάνω στο σκαμπό του πιάνου και με τα χοντρά του δαχτυλάκια να απελευθερώνει μαγικές δυνάμεις; Υποθέτω πως όχι, αν και ποτέ δεν ξέρεις. Αυθαίρετα, σκέφτομαι πως το μόνο που τον νοιάζει είναι να καταφέρει να φτάσει, χωρίς πολλή ταλαιπωρία, στον προορισμό του, να μαγειρέψει για το ταίρι του ή να φροντίσει το ζωάκι που του κρατάει συντροφιά, να κοιμηθεί χωρίς πόνους, να ξυπνήσει χωρίς φόβους και να συνεχίσει να χαζεύει τον παράξενο κόσμο του λεωφορείου, αυτής της καθημερινής, κρίσιμης κοινωνικής μας συνύπαρξης. Σαν ένας ακόμη ανθρωπάκος, σαν ένας ακόμη μικρός ήρωας.