Νέα καθήκοντα
Ο εξασθενημένος διοικητικός οργανισμός του Δημοσίου δεν θα άντεχε ούτε ώρα περισσότερη. Αν εκείνη τη βραδιά της ανεπίσημης χρεοκοπίας τα διεθνή κανάλια έδειχναν ρολόγια να μηδενίζουν τον χρόνο, αυτή τη φορά το παγκόσμιο ενδιαφέρον είχε αφηνιάσει. Σήμερα θα ολοκληρωνόταν η υπόσχεση, σήμερα θα άλλαζε οριστικά ο κόσμος. Σήμερα, σε μια μέρα λουσμένη στο φως του Παρθενώνα, από την Αθήνα, την πόλη που πρόσφερε παντού την έννοια της συμμετοχικής δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός θα υπέγραφε το τελικό διάταγμα που θα έδινε στον πλανήτη Γη τη νέα μορφή πολιτεύματος για την Εποχή της Ψηφιακής Επανάστασης — τη Διαδικτυακή Μεταδημοκρατία.
Η σκέψη ήταν απλή: δίνουμε σε κάθε φορέα να διαχειρίζεται την περιουσία που του αντιστοιχεί και όλες τις αρμοδιότητες που του ανήκουν και (αυτή ήταν η καινοτομία, τα υπόλοιπα ήταν αντιγραφή από τις συντεχνίες σε άλλες εποχές) συνδέουμε ψηφιακά τον λαό με τη διοίκηση του κάθε φορέα. Κάθε κίνηση της διοίκησης του φορέα αξιολογείται ψηφιακά με έναν ειδικό αλγόριθμο που δεν μετράει μόνο τα λάικ και τα ντισλάικ, αλλά και την ευγένεια ή την ανήμπορη λύσσα με την οποία χτυπάει κάθε πολίτης το πληκτρολόγιο. Ακολουθούν οι ανάλογες διορθώσεις πορείας, και στο τέλος κάθε εβδομάδας η διοίκηση αξιολογείται, στο τέλος κάθε μήνα έχουμε ενδιάμεσες αρχαιρεσίες, στο τέλος κάθε διμήνου νέες εκλογές.
Η έμπνευση ξεκίνησε από τη συνεργασία με την πάντα πρωτοπόρα Εκκλησία, αλλά στην προσπάθεια να μεταφερθεί το μοντέλο της συνεργασίας σε άλλους φορείς (στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στα δικαστήρια, στις εφορίες, στην αστυνομία, όπου μπορεί να φανταστεί κανείς) υπήρχαν αρχικά διάφορες ενστάσεις. Κυρίως αφορούσαν τη μοιρασιά της περιουσίας και τις αρμοδιότητες· όταν όμως κατανόησαν όλοι τις νέες δυνατότητες, βρέθηκαν γρήγορα και οι πρακτικές λύσεις.
Σήμερα ήταν η μέρα της τελικής υπογραφής, στον νόμο που θα όριζε το κράτος και την κυβέρνηση ως «συντονιστικό όργανο» όλων αυτών των σφαιρικών αποκεντρωμένων φορέων. Στο κέντρο της σάλας του Σταδίου Φιλίας, όπου είχαν συγκεντρωθεί οι 13.742 πρόεδροι των σφαιρικών αποκεντρωμένων φορέων και οι περισσότεροι από 3.000 εκπρόσωποι του Τύπου με τα συνεργεία τους, είχε υψωθεί κάτι σαν ριγκ χωρίς σχοινιά γύρω-γύρω και…
Ξαφνικά όλοι ξέσπασαν σε χειροκροτήματα μόλις εμφανίστηκε ο πρωθυπουργός. Πλησίασε το μικρόφωνο κι άρχισε να εξηγεί το σχέδιο και να επαινεί την ιστορική στιγμή, χωρίς να ξεπεράσει τον χρόνο του και να το παρακάνει. Στη συνέχεια, ύψωσε το χέρι όπου κρατούσε μια πένα («Ιστορικής σημασίας», εξηγούσαν στα κανάλια κερδίζοντας δευτερόλεπτα με την ιστορία της), είπε, «Εδώ, από την Αθήνα, υπογράφουμε το Νέο Κράτος της Ψηφιακής Επανάστασης, τη Νέα Εποχή του Κόσμου…», κάθισε στη θέση του και έβαλε την υπογραφή του στο επίσημο έγγραφο που τον περίμενε υπομονετικά.
Κι εξαφανίστηκε. Απλώς εξαφανίστηκε. Και, πριν προλάβει να καταλάβει κανείς τι είχε γίνει, πριν προλάβουν οι κάμερες να στραφούν στο κοινό ή στη φρουρά ή όπου ήθελε κάθε χειριστής και χειρίστριά τους, άρχισαν να εξαφανίζονται οι υπουργοί και οι πρόεδροι των σφαιρικών αποκεντρωμένων τομέων. Σαν τις σειρές με τουβλάκια που πέφτουν το ένα σπρώχνοντας το άλλο. Σαν ανάποδο κύμα πανηγυρισμών στις κερκίδες των γηπέδων.
Όταν κατακάθισε ο κουρνιαχτός, δεν είχε απομείνει κανείς. Μόνο κάμερες που βούιζαν αδιαφορώντας για την εικόνα του τίποτα που έβλεπαν.
Ο Τάκης Δρεπανιώτης είναι μεταφραστής.