«Νομίζω αυτό πρέπει να μας διδάξετε»

Ακούμε διαρκώς για φαινόμενα μπούλινγκ στα σχολεία — πολύ πιο συχνά από όσο το αντέχουμε. Όμως υπάρχουν και άλλα παιδιά, παιδιά που όχι απλώς δεν κακοποιούν τους συμμαθητές τους με λεκτική ή σωματική βία, αλλά που στέκονται στο πλευρό τους, με κάθε τρόπο. Μάθαμε για ένα περιστατικό που συνέβη πέρυσι σε κάποιο σχολείο, σε μία τάξη της Δευτέρας Λυκείου, και ζητήσαμε από τη μαθήτρια Σ.Μ. να μας το εξιστορήσει. Την ευχαριστούμε θερμά που δέχτηκε. Αυτή η ιστορία είναι η μικρή συμβολή του Amagi στη σημερινή ημέρα: την Παγκόσμια Ημέρα Κατά της Ομοφοβίας.

* * *

Νομίζω πως, όταν είναι να μιλήσεις για κάτι, πρέπει να έχεις φροντίσει να πληροφορηθείς και γι’ αυτό. Πόσο μάλλον αν είσαι και καθηγήτρια.

Ας πάρω όμως τα πράγματα από την αρχή. Μια μέρα στο μάθημα Πολίτης και Κοινωνία είχαμε να εξετάσουμε το θέμα Ομοφυλόφιλοι και Τρανσέξουαλ. Η καθηγήτρια ζήτησε τη γνώμη μας κι έτσι οι συμμαθητές μου τοποθετήθηκαν επί του θέματος. Εγώ προτίμησα να μην μιλήσω αρχικά. Κάποια στιγμή όμως που η καθηγήτριά μας πήρε θέση λέγοντάς μας πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι ένα λάθος της φύσης, και άρρωστοι, αισθάνθηκα την ανάγκη να μιλήσω γιατί δεν άντεχα να ακούω να λέει... «κοτσάνες» και ανακρίβειες, και κυρίως γιατί έθιγε φίλους μου που εκείνη τη δεδομένη στιγμή, αλλά και κάθε άλλη, είχαν ανάγκη υποστήριξης.

Της είπα, λοιπόν, πως σε μια επίσκεψή μου με το Σώμα Ελληνικού Οδηγισμού στο ΑΠΘ, στα πλαίσια μιας ημερίδας με τίτλο «Όλοι Ξεχωριστοί, Όλοι Ίσοι», μας είχαν μιλήσει από το Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών και πως αυτό που καταλάβαμε, και αυτό που έπρεπε να καταλάβει και η ίδια, ήταν πως, όσο κι αν διαφέρουμε από τον άλλον, όσο διαφορετικοί κι αν είμαστε μεταξύ μας, οφείλουμε να σεβόμαστε την ταυτότητα του άλλου. Να δεχόμαστε τον άνθρωπο απέναντί μας όποια κι αν είναι η σεξουαλική του ταυτότητα, γιατί αυτό που τον καθορίζει είναι ένα πάντρεμα συμπεριφορών και όχι το αν γουστάρει άντρες ή γυναίκες ή και τα δύο, ή αν ντύνεται θηλυκά, αρρενωπά, πρόστυχα ή οπισθοδρομικά. «Αυτό που θα μας σώσει είναι η αγάπη», της είπα, «και νομίζω πως αυτό πρέπει να μας διδάξετε».

Άρχισε να υπάρχει έντονος διάλογος μεταξύ μας. Κάποια στιγμή έφτασε στα όριά της και μου φώναξε: «Εγώ, ό,τι μου δίνει το υπουργείο σας λέω. Αυτό παραδίδω». Όπως καταλαβαίνετε, βγήκα εκτός εαυτού. Και της απαντώ: «Εσείς δηλαδή δεν έχετε γνώμη; Τι πάει να πει ό,τι σας δίνει το Υπουργείο μάς λέτε; Υποτίθεται είστε εκπαιδευτικός και θα έπρεπε να ενημερωθείτε πριν αγγίξετε κάποιο τόσο σημαντικό θέμα για την επιμόρφωσή μας. Πώς είναι δυνατόν να λέτε πως κάποιοι άνθρωποι είναι λάθος της φύσης;!»

Εκείνη τη στιγμή χτυπάει κουδούνι και άρχισε να μαζεύει τα πράγματά της για να φύγει. Της λέω, «Κυρία, πού πάτε; Δεν τελειώσαμε τη συζήτηση». Μου απαντάει, «Έχω δουλειά και πρέπει να φύγω». Της λέω λοιπόν πως θα ερχόμουν σε επαφή με ειδικούς για να μας ενημερώσουν όσο καλύτερα γίνεται επί του θέματος. «Συμφωνείτε να συνεχίσουμε στο επόμενο μάθημα;» κατέληξα. Μου απάντησε ένα ξερό ναι κι έφυγε.

Επικοινώνησα πράγματι με το Πολύχρωμο Σχολείο, ζητώντας μάλιστα, εάν τυχόν χρειαζόταν, την παρέμβασή τους για να μας πουν πώς ακριβώς έχουν τα πράγματα, αλλά δυστυχώς η καθηγήτρια δεν δέχτηκε ποτέ να συνεχίσουμε εκείνη την κουβέντα, μιας και, όπως μας είπε, έπρεπε να προχωρήσει παρακάτω. Φυσικά, όλοι καταλάβαμε πως αυτό ήταν μια δικαιολογία…

Η ικανοποίηση που πήρα για το ωραιότατο στρίμωγμά της άξιζε όσο τίποτε τους βαθμούς που μου στέρησε στο τρίμηνο.

Αγάπη μόνο!