Ο David και εγώ

Την ώρα που γράφεται το παρόν, τα social media έχουν πάρει φωτιά σε όλο τον πλανήτη. Μία διαρκής εναλλαγή άρθρων, βίντεο και φωτογραφιών με τον David Bowie. Από διάφορους ανθρώπους, διαφορετικών γούστων, από επίσημες μουσικές σελίδες, από τα κύρια ΜΜΕ. Ειδικά για τον David, αυτό ίσως θα ήταν ο καλύτερος αποχαιρετισμός. Όχι επειδή συμβαίνει ό,τι συμβαίνει με τον θάνατο κάθε διάσημου, αλλά επειδή μέσα σε ένα λεπτό ξεδιπλώνεται το μουσικό μωσαϊκό, η ποικιλία και ο χαρακτήρας του Bowie, περιγράφοντας με τον καλύτερο τρόπο το έργο του. Νοσταλγοί της 70’s περιόδου, του Ziggy, λίγο πιο σύγχρονοι με τα χορευτικά των 80’s και διαρκείς ευχαριστίες από μία πληθώρα καλλιτεχνών που συνεργάστηκαν μαζί του τα τελευταία 20 χρόνια.

Για μένα, ο David Bowie καταλαμβάνει ένα μερίδιο αναμνήσεων, νοσταλγίας και ιδιαιτερότητας από μία σημαντική περίοδο της ζωής μου. Καταλαμβάνει ακόμα και μερίδιο του υποσυνείδητού μου, αν σκεφτείς ότι το «Heroes» ήταν το soundtrack σε ένα από τα ελάχιστα όνειρα που είχα δει πριν 20 χρόνια, αλλά που το θυμάμαι σαν χθεσινό.

Προσπαθούσα να αναλύσω στον εαυτό μου τι εννοώ όταν λέω ότι κάποιος καλλιτέχνης «καταλαμβάνει μερίδιο του εαυτού μου», όταν είχε πεθάνει και ο Lou Reed πριν δύο χρόνια και τελικά κατέληγα στο (παρόμοιο) αυτονόητο. Κάποιοι καλλιτέχνες, ειδικά οι μουσικοί, σημαδεύουν συγκεκριμένες περιόδους και συγκεκριμένα συναισθήματα που βιώσαμε. Σε αυτούς είχαμε στραφεί για παρηγοριά μέσα στη μοναξιά μας, για να ξεδώσουμε μέσα στη χαρά μας, για να βάλουμε περισσότερα χρώματα στους έρωτές μας, για να χορέψουμε μέσα στην εκφραστικότητά μας, για να στολίσουμε με ένα συγκεκριμένο soundtrack κάποιες περιόδους της ζωής μας. Γι’ αυτό, αν και τους γνωρίζουμε μόνο μέσα από το έργο τους, τους θεωρούμε σχεδόν αδελφούς. Που συμπορεύονται μαζί μας στις πιο έντονες και προσωπικές μας στιγμές.

Με τον θάνατο του David, είναι σαν να επισφραγίζεται το τέλος όλων αυτών των περιόδων και αναμνήσεων· πράγμα ελαφρώς ανόητο αν το σκεφτείς, δεδομένου ότι το έργο μένει πίσω και διαθέσιμο για ακρόαση ανά πάσα στιγμή. Είναι όμως αυτή η διαπροσωπική σχέση που αναπτύσσεται, όπου το έργο του καλλιτέχνη βιώνεται τόσο βαθιά μέσα σου, που είναι σαν να χάνεις έναν κολλητό, ένα φίλο που τα μοιραζόσουν όλα αυτά μαζί του.

Το μουσικό μωσαϊκό, που συνεχίζει και κατακλύζει το home feed μου, από ανθρώπους από όλο τον πλανήτη, δείχνει και ακριβώς αυτό. Μία πλημμύρα πένθους, από όσους νιώθουν πως έχασαν τον κολλητό τους, αλλά που δεν μπορούν να το ερμηνεύσουν ακριβώς, οπότε παίζουν μία ολόκληρη δισκογραφία. Αν ο θάνατος του Curt σηματοδότησε τον γρήγορο θάνατο της πολύ σύντομης εφηβίας μας, ο θάνατος του Lou, και κυρίως του David, σηματοδοτούν τον θάνατο μιας πολύ μεγαλύτερης περιόδου. Τότε που ζούσαμε πιο συνειδητά και πιο έντονα.

Ραντεβού στα αστέρια!