Ο Λαζόπουλος, η ΝΔ και ένα φάντασμα

«Ο Τζιτζικώστας είναι το μόνο εναπομείναν σκαλοπάτι για τους συντηρητικούς προκειμένου να περάσουν στη νέα εποχή. Είναι άφθαρτος, δεν έχει γίνει νούμερο στις τηλεοράσεις, δεν έχει βγάλει πουκάμισα, γραβάτες και δεν έχει κάνει χαζολεβεντιές, δεν είναι μέσα στο κοινοβούλιο της λέρας, και τα έχει καταφέρει και μόνος του. Για δεξιό και ολίγον βασιλικό, είναι μια χαρά προσόντα. […] Η Αριστερά χαράσσει νέα γραμμή πορείας στα κόμματα. Θα δούμε τις αλλαγές αυτές. Σε όλα τα κόμματα, πλην ΚΚΕ». — Λάκης Λαζόπουλος: «Τα τζάκια και τα κούτσουρα» στο altsantiri.gr.

Τι είναι αυτό που κάνει τον εθνικό μας γελωτοποιό και κυριότερο θιασώτη του τηλελαϊκισμού να ασχοληθεί με τα εσωκομματικά της Νέας Δημοκρατίας παίρνοντας και ενεργά θέση για το μέλλον της; Δεν πρόκειται προφανώς ούτε για κάποιον μικροκομματικό υπολογισμό πολιτικάντικης διευθέτησης, όπως μπορεί να συμβαίνει με τον άξιο εκπρόσωπο του πολιτικού κιτς Νίκο Νικολόπουλο, ούτε αποτελεί το προϊόν κάποιας παρόρμησης ενός ακαθόριστου τοπικισμού, όπως συμβαίνει με τον Ζουράρι — τις άλλες δύο μη κομματικές προσωπικότητες που έχουν εκφραστεί ανάλογα υπέρ της υποψηφιότητας του Απόστολου Τζιτζικώστα. Η επιλογή του Λάκη είναι συνειδητή, και με ουσιαστικά πολιτικά κίνητρα.

Επιδίωξη τέτοιων προσεγγίσεων θα ήταν η επαναφορά της κοινοβουλευτικής Δεξιάς, από το φιλοευρωπαϊκό μέτωπο, ξανά στη σφαίρα επιρροής του εθνικολαϊκιστικού φαντασιακού, σε μια περίοδο που ακόμα και η εδραιωμένη ριζοσπαστική αφήγηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχει δεχτεί το συντριπτικό πλήγμα της σύγκρουσης με τη νεομνημονιακή πραγματικότητα και τους εφαρμοστικούς της περιορισμούς. Σύμφωνα με αυτή τη λογική, ο καλύτερος τρόπος εξουδετέρωσης της φιλοευρωπαϊκής αστικής αντιπολίτευσης θα ήταν μια απολίτικη —και, πολύ περισσότερο, όντας εξωκοινοβουλευτική, αντιπολιτική—, αδύναμη αρχηγική περσόνα, που θα επανέφερε τη ΝΔ με την πρόφαση του ηλικιακά «νέου» σε μια κατάσταση ρετρό υποκατάστασης της ιστορικής πατερναλιστικής Δεξιάς, με ίσως ως κωμικό στοιχείο και την εγγενή της αφέλεια. Η πιθανή ακροδεξιά ατζέντα, από την άλλη, δεν θα προβλημάτιζε ιδιαίτερα, από τη στιγμή που πλέον και αυτή θα εντάσσεται στο συγκεκριμένο πλαίσιο που η «Αριστερά» θα έχει επιβάλλει. Έτσι, ως κυρίαρχο στοιχείο —και με τη γκραμσιανή της λογική—, ολόκληρο το πολιτικό σύστημα θα καθορίζεται από αυτό το τριτοκοσμικό κράμα πατριδοκαπηλίας και δημαγωγίας λατινοαμερικανικού τύπου, στο όνομα πάντα της λαϊκής κινητοποίησης — γενικής, μα πλέον και εσωκομματικής.

Η Νέα Δημοκρατία, άλλωστε, αποτέλεσε το πρώτο θύμα αυτού του ψευδεπίγραφου «κινηματικού» ριζοσπαστικού λαϊκισμού κατά των κομματικών ελίτ, με την εσωκομματική εκλογή Σαμαρά το 2009 και ιδιαίτερα τον de facto και κατεπείγοντα τρόπο που στιγμάτισε τη θεσμική μνήμη της κεντροδεξιάς παράταξης στην Ελλάδα, σημαδεύοντας και τον πολιτικό της λόγο στην πρώτη αντιμνημονιακή της περίοδο. Και ο Λάκης Λαζόπουλος, όπως και το σύνολο των εκπροσώπων του δημοσιογραφικού και παραδημοσιογραφικού κιτρινισμού, είχε συμβάλει και τότε τα μέγιστα σε αυτό.

Μέλλει να αποδειχτεί αν ο Λάκης θα πετύχει και αυτή τη φορά τον σκοπό του.