O παρών χρόνος

Για να πω την αλήθεια, ανακουφίστηκα.

Η προγραμματισμένη διακοπή ρεύματος στη γειτονιά μου μου επέτρεψε να ξυπνήσω σχετικά αργά. Πήρα χαμπάρι το ναυάγιο των εκλογών όταν πλέον ήταν σχεδόν αναπότρεπτο. Από τη μία οργίστηκα, από την άλλη ανακουφίστηκα.

Δίσταζα να συμμετάσχω σε αυτή τη διαδικασία. Θα το έκανα με πολύ βαριά καρδιά. Από το 2010 έχω πάψει να είμαι μέλος της Νέας Δημοκρατίας και από το 2012 οποιουδήποτε άλλου κόμματος, γεγονός που καθόλου δεν με «χαλάει». Κυρίως όμως, δεν πίστεψα ποτέ στην καθολική ψηφοφορία μεταξύ των προθύμων των εκλογικών καταλόγων για την εκλογή προέδρου, και στο συνέδριο του 2009 καταψήφισα τη σχετική πρόνοια του καταστατικού.

Αν κάτι κατέδειξαν τα χρόνια της Κρίσης, αυτό είναι η ανάγκη οι πολιτικοί να προτρέξουν της εποχής τους και των ψηφοφόρων τους. Όχι να αποδειχθούν πιστά είδωλα μίας κοινωνίας που παλινωδεί από το ένα αδιέξοδο στο άλλο. Και η διαδικασία εκλογής που προκρίθηκε καθόλου δεν βοηθάει. Αντιθέτως, καθηλώνει τις προτεραιότητες ενός κόμματος εξουσίας στο συλλογικό θυμικό του παρόντος χρόνου.

Το 2009, η Ντόρα πωλούσε «Κέντρο» για να επαναφέρει το κόμμα σε τροχιά εξουσίας, και ο Σαμαράς «Δεξιά» για να σώσει η παράταξη την τιμή της. Τελικά, η πραγματικότητα δεν δικαίωσε κανέναν, μολονότι το δίλημμα ανέδειξε σε νικητή τον παραδοσιακότερο των δύο. Η πρώτη, με τον ίδιο προσανατολισμό, δεν μπόρεσε να μπει στη Βουλή, και ο δεύτερος θυσίασε την περήφανη αντιμνημονιακή ακαμψία του για να δει εξουσία με ψήφους εκτός της παραδοσιακής ομάδας των συνομιλητών του. Κι όμως, τα επερχόμενα ήταν ήδη ορατά εκείνο τον Νοέμβριο. Απλώς, οι υποψήφιοι ασχολούνταν με αυτά που συγκινούσαν το συναίσθημα του πλήθους.

Το ίδιο και τώρα: Μακεδονικό τότε, Πόντιοι τώρα. Στο βάθος, οι καθοδηγούμενες ψήφοι του Ανθίμου και του Ιβάν. Σαν να μην πέρασε μια μέρα…

Αυτό ήθελα να αποφύγω, μέχρι σήμερα το πρωί: να συναγελασθώ σε έναν ακόμη εφιάλτη, όπως εκείνον του 2009, εν μέσω των αγέλαστων δεσποινίδων των κατηχητικών με τις κοτσίδες, τις μακριές φούστες και τα αγύριστα μανίκια, μεταξύ των απόστρατων στρατηγών που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους —που στην πραγματικότητα δεν έβγαλαν ποτέ από το θηκάρι— και, το χειρότερο, μαζί με όσους, τους πολλούς, που πριν από λίγους μήνες σήκωναν τα λάβαρα του ΟΧΙ και θα έσπευδαν σήμερα να ψηφίσουν με ήθος και θράσος τιμωρού.

Λυπάμαι! Η διαδικασία αυτή είναι εξ ορισμού και εκ προθέσεως πολύ υπονομευμένη. Θα είναι πράξη σύνεσης η εκλογή προέδρου να μεταφερθεί χρονικά και να προηγηθεί ένα συνέδριο, όπου μπορούν να συζητηθούν τα πάντα.

Τουλάχιστον, ό,τι είναι να γίνει, ας γίνει με αξιοπρέπεια: τη μόνη αξία που μπορεί να μονοπωλεί ένα αστικό κόμμα.