Ο πραγματικός στόχος

Κατά τη διάρκεια μιας νυχτερινής άσκησης, ενώ υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία στη Λέσβο, βρέθηκα εξαιτίας μιας βλάβης στο όχημά μας σε κάποιο απομακρυσμένο φυλάκιο με καμιά δεκαριά ακόμη στρατιώτες ενός τάγματος Μηχανικού. Μην έχοντας τίποτα καλύτερο να κάνουμε, στήσαμε κουβέντα και, όπως γίνεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις, θυμηθήκαμε και τις ζωές μας, πριν καταταγούμε. Οι περισσότεροι ήταν απόφοιτοι πολυτεχνικών σχολών, αρχιτέκτονες και μηχανικοί. Υπήρχε, ακόμη, ένας φιλόλογος, δύο υδραυλικοί και ένα ψιλόλιγνο παιδί από τα Τρίκαλα, που δήλωσε με κάποια συστολή πως έπαιζε τερματοφύλακας σε μια ομάδα Τρίτης Εθνικής. Όταν τον ρώτησα αν φιλοδοξούσε να γίνει επαγγελματίας, μου απάντησε πως μάλλον δεν θα γινόταν ποτέ και πως τα μόνα καλά χρήματα που κέρδισε ως ποδοσφαιριστής τα είχε βγάλει τον προηγούμενο Σεπτέμβρη στο παζάρι της Λάρισας. Μου κίνησε το ενδιαφέρον, καθώς ως παιδί επισκεπτόμουν κάθε χρόνο εκείνη τη μεγάλη εμποροπανήγυρη και θέλησα να μάθω περισσότερα. Μου εξήγησε πως, εκτός από τα παιχνίδια δύναμης, σκοποβολής και επιδεξιότητας, κάποιος επιχειρηματίας σκέφτηκε να στήσει ένα ποδοσφαιρικό τέρμα και να προσλάβει κάποιον για τερματοφύλακα. Οι επισκέπτες πλήρωναν ένα ποσό για να σουτάρουν τρεις φορές από απόσταση εννέα βημάτων. Αν κατάφερναν να πετύχουν τρία τέρματα, κέρδιζαν έναν λούτρινο κούκλο ή κάτι τέτοιο. Οι περισσότεροι όμως δεν ενδιαφέρονταν να σκοράρουν. Το μόνο που τους ένοιαζε ήταν να πετύχουν τον τερματοφύλακα. Γι’ αυτό και το μεροκάματο ήταν τόσο καλό, όπως μου εξήγησε ο νεαρός.

[ Εικονογράφηση: Florin Galan, άτιτλο ].