Ο συρμός στο σκοτάδι

ΚΑΡΤΑ ΕΠΙΒΙΒΑΣΗΣ.—Κάθε συρμός που βυθίζεται στο σκοτάδι της σήραγγας είναι ένα θαύμα, έστω ό,τι εγγύτερο στο θαύμα έχουμε τόσο συχνά την ευκαιρία να δούμε, ακόμα και ανά δύο ή τρία λεπτά, συρμούς να βυθίζονται σε σκοτεινές σπηλιές, κι εντός τους πρόσωπα, φευγαλέα βλέμματα πίσω από το τζάμι, από το 1989, οπότε πρωτοείδα μετρό, ως σήμερα, έχω στη μνήμη μου (εγώ που τόσο πολύ ξεχνώ τα πρόσωπα) εκατοντάδες αφηρημένα, φευγαλέα βλέμματα, όλα τους με τη νηφαλιότητα που επιτρέπει η άγνοια του θαύματος το οποίο συντελείται επαναληπτικά, συντελείται περιέχοντας αυτά τα βλέμματα, κόρες οφθαλμών που θα διασταλούν μόλις ο συρμός θα βυθιστεί στο σκοτάδι, μα δεν θα είναι πια δυνατόν να τις δεις, ένας αριστοτεχνικός καλοκουρδισμένος μηχανισμός θα υποδεχτεί τα πάντα στο σκοτάδι, και οι αποβάθρες, που σπανίως ερημώνουν, θα τροφοδοτούν διαρκώς αυτό το θαύμα, την πολυπλοκότητα του οποίου αντέχουμε (δηλαδή: δεν μας συντρίβει) μόνο και μόνο επειδή δεν μας υποχρεώνει κανείς να την αναλογιστούμε με στοιχειώδη μέριμνα για τα εκατομμύρια των προϋποθέσεων που επιτρέπουν να συντελεστεί, που επιτρέπουν στον συρμό να βυθιστεί στο σκοτάδι, που επιτρέπουν στον ποιητή να βυθιστεί στο σκοτάδι, που επιτρέπουν στα τυπογραφικά στοιχεία να μετασχηματιστούν μες στο σκοτάδι σε πίξελ, πάντα με δεδομένη την υπόσχεση ότι θα αναδυθούν όλοι στο φως, δίχως καμία υπόσχεση ότι τα βλέμματα εντός του συρμού θα συναντηθούν με άλλα, εδώ αρχίζουν διαφορετικά εργαλεία τη δουλειά… Την Τρίτη 13/10, στον «Πλανήτη Γραφή», θα συζητήσουμε για ποιητικά και μηχανικά θαύματα με τον λογοτέχνη Χάρη Βλαβιανό και τη βιβλιοθηκάριο Ελευθερία Κοσέογλου.