Οι γάτες της Πόλης

Σίγουρα ο τίτλος του σημερινού κειμένου είναι τετριμμένος και σχεδόν αναμενόμενος. Φαντάζομαι ότι όλοι εσείς οι γατόφιλοι περιμένατε, αργά ή γρήγορα, ένα κείμενο πάνω στο ζήτημα. Όποιοι έχουν επισκεφτεί την Πόλη θα έχουν σίγουρα προσέξει τον απίθανο αριθμό από γάτες που τριγυρίζουν στις γειτονιές και στα σοκάκια, που σουλατσάρουν πάνω-κάτω στο Μπέγιογλου και που αυξάνουν και πληθαίνουν διαρκώς. Δεν είναι ψέμα, οι Τούρκοι είναι άνθρωποι που αγαπούν τις γάτες περισσότερο από τους σκύλους. Σχεδόν κάθε δεύτερη πολυκατοικία έχει κάποιον ένοικο που θα βγάζει γατοτροφή στον δρόμο καθώς και φρέσκο νερό για τα ζωντανά. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν θα δεις ποτέ αποστεωμένες γάτες, εν αντιθέσει με κάποιους αδέσποτους σκύλους (έτσι κι αλλιώς, δεν είναι τόσο πολλοί, όπως παλιότερα στην Αθήνα, ας πούμε). Το εντυπωσιακό δε είναι ότι πάρα μα πάρα πολλά μαγαζιά έχουν υιοθετήσει γάτες, οι οποίες θρονιάζονται σε καφετέριες, σε κουρεία, σε κλειστούς χώρους γενικώς, και γίνονται, με το έτσι θέλω, ένα με το περιβάλλον.

Έχω ακούσει πολλές ιστορίες για το πώς βρέθηκε η Πόλη να έχει τόσο πολλές γάτες. Κάποιοι το αποδίδουν στο ότι οι μουσουλμάνοι κατά βάση είναι ανεκτικοί προς αυτές (και μάλιστα υπήρξε κι ένα άρθρο που το υποστήριζε), άλλοι ότι άρεσαν στους Οθωμανούς αυτοκράτορες, άλλοι ότι τις έφεραν μαζί τους όσοι —πάρα μα πάρα πολλοί— ήρθαν από τα χωριά τους. Εγώ θα πιστέψω αυτό που μου είπε ένας Τούρκος γιατρός, αστός από τους λίγους, που τις ελεύθερες ώρες του παίζει βιολί σε ένα ερασιτεχνικό κουαρτέτο και έρχεται στη βιβλιοθήκη και του βρίσκω τις πάρτες από κουαρτέτα του Χάιντν. Αυτός λοιπόν μου είπε ότι οι γάτες υπάρχουν σε τέτοιους αριθμούς ως αντίδοτο στα ποντίκια που στις αρχές του 20ού αιώνα έτρεχαν ανεξέλεγκτα στα στενοσόκακα του Πέραν. Μου φαίνεται λογικό, όχι τόσο ρομαντικό ή ανατολίτικο, αλλά λογικό.

Και να ’μαι κι εγώ, που είμαι αλλεργικός στις γάτες, να έρχομαι να ζήσω στην Πόλη. Να μην ξέρω σε ποιο κατάστημα μπορώ να μπω για να πιω καφέ κινδυνεύοντας να μάθω —με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, πιστέψτε με— ότι η καφετέρια αποφάσισε να έχει τρεις (!) να τριγυρνάνε, να κουρνιάζουν και να διαχέουν όλα τα αλλεργιογόνα τους στα καθίσματα και τα μαξιλάρια. Το καταλαβαίνω ότι κάτι τέτοιο έχει συμβεί όταν αρχίζει να τρέχει δάκρυα το αριστερό μου μάτι, να έχω έντονη μεταλλική γεύση, η αναπνοή μου να δυσχεραίνει (ευτυχώς δεν μου έχει τύχει να έχω ασθματική κρίση ποτέ) και να με πιάνει δύσπνοια. Κι όλα αυτά, επειδή εκεί όπου πήγα να δώσω τα χρήματά μου είχαν αποφασίσει να είναι φιλόζωοι πέραν του μέτρου και να αδιαφορούν για το γεγονός ότι υπάρχει και ένα περίπου 15% του παγκόσμιου πληθυσμού στις ανεπτυγμένες χώρες με αλλεργία στις γάτες. Υπόψιν, δεν το κάνουν επειδή είναι κακοί (είναι κακοί επαγγελματίες φυσικά και διαγράφονται από τη λίστα — το ίδιο φυσικά ισχύει για όλες τις χώρες: και στην Ελλάδα βρίσκεις μαγαζιά με γάτες, αν και σε πολύ περιορισμένους αριθμούς), αλλά επειδή είναι αγαθοί. Σου λέει, «Αφού έχει παντού, τι θα βλάψει να έχουμε και στο μαγαζί;» Δεν σκέφτονται ότι είναι άλλο να βρίσκεται στον δρόμο, στον ανοιχτό χώρο, κι άλλο να απελευθερώνει τα αλλεργιογόνα της σε έναν κλειστό.

Τις γάτες δεν τις μισώ, αντιθέτως μου φαίνονται γλυκύτατες και πολύ συμπαθητικές, απλά τις παρατηρώ από μακριά. Όταν με καλούν σε σπίτια εδώ στην Πόλη, η πρώτη ερώτηση που κάνω είναι αν έχουν γάτα. Δυστυχώς, όσο και να με διαβεβαιώνουν οι οικοδεσπότες ότι δεν θα με πειράξει, ότι αερίζουν κάθε μέρα και βάζουν ηλεκτρική σκούπα κάθε δεύτερη και ότι η γάτα η δικιά τους δεν προκαλεί αλλεργία, συγκατανεύω μεν, αλλά δεν πηγαίνω δε. Αντικοινωνικός; Το αντίθετο. Αλλά επειδή έχω κάνει καναδυό ηρωισμούς παλαιότερα, δεν μου βγήκε σε καλό. Οι μόνες περιπτώσεις που μπορώ να πάω σε σπίτι με γάτες είναι να είναι καλοκαίρι, να υπάρχει αυλή στην οποία θα καθίσουμε και να είμαι σίγουρος ότι θα περάσουμε πολύ γρήγορα μέσα από το σπίτι και θα κατευθυνθούμε στον ανοιχτό χώρο. Ένα μικρό ζητηματάκι μπορεί να δημιουργείται και με τις χαιρετούρες στο τέλος, γιατί οι Τούρκοι είναι όπως εμείς, στέκονται όρθιοι και χαιρετιούνται για κάνα μισάωρο πριν πραγματικά ανοίξουν την πόρτα και φύγουν. Αλλά το έχω μάθει το κόλπο: κάθομαι στον κήπο και περιμένω να φύγουν όλοι κι εγώ τελευταίος.

Πάντα πρέπει να αναπτύσσεις στρατηγικές στη ζωή.