Οι λεπτομέρειες της Κόλασης

Ο Άντριου Χέι αφήνει τους παροδικούς έρωτες μεταξύ γκέι αντρών που ζουν σε σύγχρονες μεγαλουπόλεις και γυρίζει τα «45 χρόνια». Ο σκηνοθέτης εγκαταλείπει το Νότινχαμ του φιλμ «Σαββατοκύριακο» και το Σαν Φρανσίσκο της σειράς «Looking» για τις πεδινές περιοχές του Νόρφλοκ, που τις βλέπουμε σε μια σειρά όμορφων ταμπλό να αναγγέλλουν την άφιξη του κάθε πρωινού κατά τη διάρκεια μιας ολοένα και πιο γεμάτης εβδομάδας. Και, παρότι οι πεδιάδες φαίνονται ίδιες κάθε φορά που τις βλέπουμε από μακριά, η σήψη έχει εμφανώς τρυπώσει στο νοικοκυριό της Κέιτ (Σάρλοτ Ράμπλινγκ) και του Τζεφ (Τομ Κόρτνεϊ), ο γάμος των οποίων αρχίζει να διαλύεται ενώ πλησιάζει η 45η επέτειός τους. Ο καταλύτης γι’ αυτή την αποσάθρωση είναι η επανεμφάνιση του παγωμένου σώματος της χαμένης ερωμένης του Τζεφ, της Κάτια, από τον τάφο της στις Ελβετικές Άλπεις — μια κυριολεκτική επανεμφάνιση του νεκρού παρελθόντος στο μυαλό του Τζεφ.

Απόλυτα ήσυχα και αυστηρά ενορχηστρωμένα, τα «45 χρόνια» είναι το έργο ενός ολοκληρωμένου σκηνοθέτη, ο οποίος όμως, παρότι έχει το έρμα, δεν τολμά να ρισκάρει λίγο περισσότερο. Όντας καλός στο είδος τής εκ του προχείρου χαρακτηρολογίας που συνήθως βλέπουμε από ρεαλιστές σκηνοθέτες (η Κέιτ και ο Τζεφ αποκαλύπονται με ψηφίδες, χωρίς λόγια, με χειρονομίες και συγκατανεύσεις), ο Χέι συχνά φαίνεται να κάνει τα πάντα σε (ανησυχητικώς) τακτά χρονικά διαστήματα, μοιράζοντας τις δραματικές σταγόνες μέσα στο φιλμ με την ακρίβεια που πέφτει το υγρό από τον ορό στη φλέβα του αρρώστου. Το αποτέλεσμα της επιδεικτικά πεζής αισθητικής του Χέι (βλέπε το κάδρο όπου η σκιασμένη Κέιτ πλαισιώνεται στα δεξιά της από μια φασματική προβολή της νεκρής αντιζήλου) είναι συχνά μυστηριακό. Οι δυο σπουδαίοι ηθοποιοί πάντως (ο Κόρτνεϊ είναι ο αγαπημένος ηθοποιός του μπαμπά μου, από τη «Μοναξιά του Δρομέα των Μεγάλων Αποστάσεων» μέχρι τη «Νύχτα των Στρατηγών» κι από τον «Αμπιγέρ» μέχρι το «Κουαρτέτο») κάνουν κάθε σκηνή να μοιάζει μονόπρακτο, κάθε νέο θραύσμα προηγουμένως άγνωστης πληροφορίας (κυρίως αυτών που αφορούν την ατεκνία του ζεύγους) να σκάει στην οθόνη με την ωμή βία ενός μεγάλου θαυμαστικού.

Τα«45 χρόνια» μπορεί να είναι ενοχλητικά ακριβές στην εκτέλεσή τους, αλλά δείχνουν αρκετή λεπτότητα ώστε αυτό να μην έχει εντέλει σημασία. Κλείνοντας έντεχνα το μάτι σε λογοτεχνικά προηγούμενα όπως οι «Νεκροί» του Τζόις και η «Κυρία Ντάλογουεϊ» της Βιρτζίνια Γουλφ, χωρίς όμως να υπερτονίζει αυτές τις αναφορές, ο Χέι οικοδομεί μια Κόλαση με υλικό τις μικρές λεπτομέρειες και δίνει ένα φιλμ που σε σημαδεύει παρά την προφανή κοινοτοπία του αναπόφευκτου στο οποίο αναφέρεται.