Ομαλότητα και συναίνεση

ΚΑΡΤΑ ΕΠΙΒΙΒΑΣΗΣ.—«Κάθε φορά, όταν τελειώνουν οι εργασίες πίνουμε μπίρες, απόψε να φάμε παγωτό, η ζάχαρη φτιάχνει καλύτερη διάθεση», προτείνει η Π., και συμφωνούμε όσοι βρεθήκαμε να επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο με αυτό το τυχαία σχηματισμένο γκρουπ. Όσοι δεν γνωριζόμασταν έχουμε ήδη ανταλλάξει κάρτες, μία που κρατώ στην τσέπη μου έχει τον λογότυπο της UNESCO, άλλη ενός οργανισμού με έδρα το Λονδίνο, που χρηματοδοτεί αυτοαπασχολούμενους δημοσιογράφους, μια τρίτη ενός Δικτύου που προωθεί τη δεοντολογία στην Ενημέρωση, και, μολονότι είναι η ώρα που κατά κανόνα συζητά κανείς ουδέτερα ζητήματα, η Ρ. ζητά να μάθει αν υπάρχει εξέλιξη στο μέτωπο των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών στην Ελλάδα, και ξεκινά μια διαδοχή παραλλαγών ενός γνησίου ερωτήματος, πώς εξηγείται ο αριθμητικός περιορισμός των αδειών και ποιος τον αποφάσισε — δεν είναι έκπληξη. Εδώ και πάνω από ένα χρόνο μεταφέρω σε διάφορα ακροατήρια εκτός Ελλάδας αυτό το παράδοξο σχήμα, και ούτε ένας δεν κατάφερε να το αντιληφθεί, ούτε ένας δεν βρέθηκε να το υπερασπιστεί, ακόμη και μεταξύ ανθρώπων που, όταν εξελέγη για πρώτη φορά η κυβέρνηση που το επινόησε, με χτυπούσαν με ενθουσιασμό στον ώμο λέγοντας, «Επιτέλους, έχετε ελπίδα τώρα!» Την επομένη, όταν προσγειώθηκε το αεροπλάνο από το Ζάγκρεμπ στο Μόναχο, διάβασα για την απόφαση του ΣτΕ, και μέσα σε δυο ώρες, όσο κράτησε η πτήση ώς τη Θεσσαλονίκη, παράλληλα με τις εκτός ορίων κυβερνητικές αντιδράσεις για τη δικαστική απόφαση, είχε ήδη διατυπωθεί ο πυρήνας της ρητορικής που απαιτούσε συναίνεση για να συγκροτηθεί το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης και να αποκατασταθεί η ομαλότητα στο τηλεοπτικό πεδίο. Χρειάστηκε λίγος παραπάνω χρόνος, δυο μέρες, και το ανάλογο name dropping, για να πάρει το ίδιο αίτημα διάσταση εθνικής συνεννόησης, να ακυρωθεί δηλαδή η ουσία του και να ακολουθήσει τη συνήθη διαδρομή του πολιτικού αποπροσανατολισμού. Η αλήθεια είναι ότι, ακόμη και αν το ΕΣΡ συγκροτηθεί αύριο, και μάλιστα με σύνθεση dream team, καμιά ομαλότητα δεν θα αποκατασταθεί στο ραδιοτηλεοπτικό πεδίο: η επαναφορά των αρμοδιοτήτων του ΕΣΡ, που υπόσχεται να νομοθετήσει η κυβέρνηση σε εφαρμογή της δικαστικής απόφασης (η ίδια κυβέρνηση που τις αφαίρεσε για να τις συγκεντρώσει στο πρόσωπο ενός υπουργού), δεν αλλάζει κατά τα λοιπά το περιοριστικό πνεύμα και γράμμα της σχετικής νομοθεσίας, όπου δεν το ακυρώνει η απόφαση του ΣτΕ. Επιπλέον, όταν το ΕΣΡ προκηρύξει τον διαγωνισμό με τους όρους που θα αποφασίσει, θα πρέπει να το κάνει σε ένα περιβάλλον στο οποίο, εφόσον εφαρμοστούν όσα εν θερμώ υπόσχεται η κυβέρνηση για βεβαιώσεις προσωρινής λειτουργίας, θα λειτουργούν πολλαπλάσιοι από τους σημερινούς και οπωσδήποτε από τους υπεσχημένους τέσσερις (κανείς δεν ξέρει πόσοι) σταθμοί. Με δυο λόγια, η ζητούμενη συναίνεση για να συγκροτηθεί και να λειτουργήσει το ΕΣΡ αυτή τη στιγμή υποκρύπτει αλλότρια πολιτική επιδίωξη και όχι γνήσια διάθεση να αποκατασταθεί η υπόσταση μιας ανεξάρτητης αρχής, πολύ περισσότερο η ομαλότητα στο ίδιο το τηλεοπτικό πεδίο. Αυτό, και όσοι εργάζονται εντός του, οδηγούνται αντιθέτως σε διαδρομή ανεξέλεγκτων κλυδωνισμών, με ευθύνη όσων νομοθέτησαν κατά τρόπο που ακύρωσε ακριβώς όσα τώρα καλούν άλλους να αποκαταστήσουν.