Το όνειρο

Την Παρασκευή το βράδυ είχα πάει στο Μπέγιογλου για μια μπίρα, όχι κάτι το ιδιαίτερο δηλαδή, μια απλή βόλτα στο πολύβουο κέντρο της Πόλης. Η πρώτη παρατήρηση όπως περπατούσα ανάμεσα στους μεϊχανέδες του Νεβίζαντε ήταν ότι δεν είχε πολύ κόσμο, έβρισκες να καθίσεις εύκολα, δεν έβλεπα πολλούς τουρίστες που συνήθως αυτή την εποχή αρχίζουν και πυκνώνουν λόγω των Χριστουγέννων, γενικώς δεν υπήρχε το γνωστό στριμωξίδι στον συγκεκριμένο δρόμο. Ακόμη και το περίφημο Imroz ήταν μισοάδειο.

Ξυπνώντας σήμερα το πρωί και ξεκινώντας να γράφω αυτό το κείμενο, μου ήρθε πάλι αυτή η σκέψη και βάλθηκα να προσπαθώ να εξηγήσω το φαινόμενο. Εμμονές περίεργες έχουμε όλοι έτσι κι αλλιώς.

Αναλογίστηκα την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα αυτή τη στιγμή. Τα γεγονότα που συμβαίνουν στην Ανατολία συνήθως έχουν μικρό αντίκτυπο στη ζωή στην Πόλη, όσο περίεργο κι αν φαίνεται αυτό. Άλλος θεός, κυριολεκτικά. Στην Ανατολία, αυτή τη στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, υπάρχουν πόλεις, αρκετά μεγάλες πόλεις, όπου διεξάγονται μάχες, ενώ έχει επιβληθεί απαγόρευση της κυκλοφορίας και πεθαίνουν ένα σωρό άνθρωποι. Οι στρατιωτικές και αστυνομικές επιχειρήσεις είναι συνεχείς και ακραία κατασταλτικού χαρακτήρα, ενώ και οι ανταρτικές δυνάμεις των Κούρδων αυτονομιστών του ΡΚΚ δεν πάνε πίσω σε επιχειρησιακή ετοιμότητα.

Κοντολογίς, ένα χάος να ζεις εκεί. Ένας ακήρυχτος εμφύλιος πόλεμος σε μεγάλη ένταση, σε ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι της χώρας.

Κι όμως, φαινομενικά δεν επηρέαζε τη ζωή στη Πόλη. Για να είμαι ειλικρινής θα ήθελα πάρα πολύ να την επηρεάζει, για να καταλάβουν όλοι πόσο σημαντικά είναι όλα αυτά. Να μην περνάει έτσι απλά σαν είδηση σε ένα κρόουλ στο κάτω μέρος της οθόνης, ή να γίνεται είδηση μονάχα όταν υπάρχουν τα αναπόφευκτα αντίποινα και οι θάνατοι στρατιωτών ή αστυνομικών.

Και τότε μου ήρθε μία ιδέα που με έκανε να έχω και πάλι ελπίδα, να αναγαλλιάσω. Ότι χθες δεν είχε τόσο κόσμο στο Μπέγιογλου γιατί πολλοί αναλογίζονται αυτές τις καταστάσεις και δεν έχουν καμία όρεξη να βγουν και να διασκεδάσουν. Χαζορομαντικός και αιθεροβάμονας ε; Ίσως. Αλλά τελικά σπάνια χάνω την πίστη μου στον άνθρωπο, στη μοναδική ατομικότητά του και στη δυνατότητά του να πράττει —κάποια στιγμή— με απολύτως έλλογο τρόπο και να κάνει αυτό που πρέπει.

Συνήλθα σχεδόν αμέσως από αυτό το παραλήρημα ελπίδας για να σκεφτώ ορθολογιστικά: ότι έρχεται η Πρωτοχρονιά, οπότε ο κόσμος κρατάει τα χρήματά του για να διασκεδάσει και να αγοράσει δώρα εκείνες τις μέρες.

Δεν κράτησε πολύ το όνειρο, το ομολογώ.

Αυτό που συνεχίζει όμως να συμβαίνει, αυτό που είναι καθημερινό και αδυσώπητο, είναι άνθρωποι να πνίγονται στο Αιγαίο και άνθρωποι να σκοτώνονται στο Ντιγιαρμπακίρ και παντού εκεί γύρω, ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι έρχονται γιορτές και η Πρωτοχρονιά. Αυτοί θα συνεχίσουν να τυραννιούνται και να σκοτώνονται. Κι εμείς θα συνεχίσουμε να επηρεαζόμαστε λίγο ή καθόλου από την καθημερινότητα ένα σωρό ανθρώπων που δεν γνωρίζουν αν θα καταφέρουν να επιστρέψουν στο σπίτι τους το απόγευμα.

…Μιας και είναι έθιμο των ημερών, μια ευχή: να νοιαζόμαστε γι’ αυτά που γίνονται γύρω μας όλο και περισσότερο. Καλά Χριστούγεννα στους ένθεους, και καλά να περνάμε και οι υπόλοιποι.