Το πέρασμα στην άλλη πλευρά

Όσοι ανησύχησαν από τον τίτλο του κειμένου νομίζοντας ότι σήμερα πραγματεύομαι μακάβριες, αν και αναπόφευκτες, καταστάσεις, ας ηρεμήσουν. Η Πόλη εκτείνεται σε δύο ηπείρους, και, μολονότι η ζωή μου είναι επικεντρωμένη στην ευρωπαϊκή πλευρά, κάποιες φορές ξεκλέβω χρόνο και περνάω απέναντι για να περιδιαβάσω τα σοκάκια και τις λεωφόρους του Καντίκιοϊ (της Χαλκηδόνας, όπως τη λένε ακόμη μερικοί) και άλλων περιοχών.

Έχω ακούσει τουρίστες να μου λένε, «Μα τι να πάμε να κάνουμε απέναντι, εκεί είναι Ασία». Ε λοιπόν, σας έχω νέα: σε πολλές περιοχές στο ασιατικό κομμάτι της Πόλης, η ζωή μοιάζει περισσότερο με τις ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις παρά στην αποδώ πλευρά. Θα τα πούμε όμως αυτά κάποια άλλη φορά. Σήμερα θέλω να επικεντρωθώ στο ταξίδι, στον μικρό και σύντομο διάπλου που κάνει κανείς και που ξαφνικά τον φέρνει σε μια άλλη ήπειρο.

Δεν είμαι πολύ φίλος της θάλασσας. Προτιμώ το τσιμέντο της πόλης, τη μυρωδιά των εξατμίσεων και το αστικό τοπίο, παρά την αλμύρα και την υγρασία της θάλασσας. Γέννημα-θρέμμα του κέντρου των Αθηνών, δεν θα μου περνούσε ποτέ από το μυαλό να ζήσω δίπλα στη θάλασσα. Βέβαια, ποτέ μη λες ποτέ.

Όμως, εδώ στην Πόλη, το νερό είναι άλλη μία επιφάνεια, ένας ακόμη δρόμος για το σπίτι για πολλούς που ζουν απέναντι και που δουλεύουν από δω.

Για να περάσεις λοιπόν απέναντι υπάρχουν πολλοί τρόποι: γέφυρες, υπόγειος σιδηρόδρομος, πλοία. Προσωπικά, μου αρέσει να παίρνω το μοτόρι, όπως το λένε οι Ρωμιοί, από το Καράκιοϊ. Αν η μέρα είναι καλή, έχεις μία διαγεύστατη εικόνα της Πόλης σε όλο της το μεγαλείο. Περνάς κοντά από τον Πύργο του Λέανδρου, που στέκεται πάνω σε ένα μικρό νησάκι, και βλέπεις όλο το πανόραμα της Κωνσταντινούπολης με τον σιδηροδρομικό σταθμό Χαϊντάρπασα της ασιατικής πλευράς στο βάθος. Αυτός ο σταθμός είναι από τα αγαπημένα μου κτίρια και είναι κρίμα που και αυτό το έχουν κλείσει. Έχουν ακουστεί τόσο πολλά, μέχρι και ότι θα το κατεδαφίσουν.

Η διαδρομή με το μοτόρι είναι σύντομη, περίπου 20 με 25 λεπτά, ανάλογα και με τον καιρό. Οι γλάροι της Πόλης πετάνε πίσω από το πλοίο και ο μουστακαλής μπακαλόγατος που παριστάνει τον σερβιτόρο προσπαθεί να σου πουλήσει τοστ, πορτοκαλάδα και τσάι «για να περάσεις την ώρα σου» όπως λέει. Αν αντέχεις την ψύχρα και δεν βρέχει, αξίζει να καθίσεις έξω, για να βλέπεις καλύτερα. Όπως συμβαίνει παντού στην Πόλη, λογιών-λογιών άνθρωποι παίρνουν το πλοίο και η ανθρωπογεωγραφία που συναντάς εξαρτάται εν πολλοίς από την ώρα κατά την οποία επιβιβάζεσαι. Μέχρι και να στριμωχτείς μπορεί αν το χρησιμοποιείς τις ώρες αιχμής.

Τον χειμώνα, το πλοίο κουνάει αρκετά, μερικές φορές βγάζει και απαγορευτικό, και τότε γίνεται το έλα να δεις. Όλοι διαμαρτύρονται και όλοι προσπαθούν να βρουν λύσεις. Έχω ακούσει ότι υπάρχουν και ψαράδες πειρατές που φεύγουν με τα καρυδότσουφλά τους και θα σε περάσουν απέναντι όταν έχει απαγορευτικό — αλλά δεν έχει τύχει να το διασταυρώσω.

Το ταξίδι παίρνει τέλος όταν το μοτόρι προσεγγίζει το λιμάνι του Καντίκιοϊ. Εκεί προσγειώνεσαι στην ανάγωγη καθημερινότητα της Πόλης, με πολλούς από τους συνεπιβάτες σου να τρέχουν, να σπρώχνουν και να ποδοπατούν τους μπροστινούς τους για να προλάβουν το λεωφορείο, το τραμ και τα ντολμούς που θα τους πάνε στο σπίτι τους μια ώρα αρχύτερα.

Εσύ όμως που δεν βιάζεσαι έχεις περάσει απέναντι, έχεις περάσει στην Ασία.