Πεζότητα και δύναμη

Το έγραψε και κάποιος άλλος καλός φίλος εδώ στον Amagi. Τo χτύπημα στο Παρίσι στερείται κάθε συμβολισμού, πλην ίσως της επίθεσης στον κόσμο της διασκέδασης. Αν το χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης αποτέλεσε το απόλυτο έγκλημα για λόγους συμβολισμού (εμφορούμενο από όλες τις αφηγηματικές συμβάσεις τον χολιγουντιανών ταινιών καταστροφής), το χτύπημα στο Παρίσι δεν έχει συμβολισμό ιδιαιτέρου κύρους. Χτυπάει τα θύματά του την ώρα που βρίσκονται σε μια καθημερινή στιγμή διασκέδασης: ποτό, φαγητό, ποδόσφαιρο, συναυλία, εμπορικό κέντρο.

Το τρομοκρατικό έγκλημα αυτή τη φορά δεν έχει θεαματική αυτοσκηνοθεσία. Είναι απολύτως τυφλό. Επιτίθεται στον ίδιο τον κόσμο της τετριμμένης ψυχαγωγίας, στις ίδιες τις πρακτικές κατανάλωσης μαζικού θεάματος. Θα θυμάστε ότι τον Ιανουάριο του 2013 στην Ελλάδα το Mall έγινε το πεδίο τρομοκρατικής βίας με μια προκήρυξη που έβριθε στερεοτύπων κατά του καταναλωτισμού. Με παρόμοιο τρόπο δικαιολογήθηκε και ο εμπρησμός της Athens Voice πριν ένα χρόνο (μαζί με άλλες διάφορες ανακυκλούμενες κοινοτοπίες του «αντιεξουσιαστικού» χώρου).

Είναι πια ξεκάθαρο ότι ο εχθρός του σύγχρονου τρομοκρατικού ολοκληρωτισμού είναι ο μέσος άνθρωπος, αυτός που νομίζει ότι μπορεί να είναι ενημερωμένος, χαρούμενος, κοινωνικός ή ελεύθερος μέσα από μικρές και μεγάλες απολαύσεις κατανάλωσης. Το μίσος ως αυτοσκοπός κάθε φανατισμένης πολιτικής και θρησκευτικής πίστης βάζει στόχο τον καθένα από εμάς. Εμάς που είμαστε μόνοι μέσα στο πλήθος και μαζικά εξατομικευμένοι. Όλους εμάς που η ταυτότητά μας είναι ρευστή, αβέβαιη, αγχωτική, αλλά που πάντα προϋποθέτει την προσωπική επιλογή και ευθύνη. Όλους εμάς που το νόημα της πληρότητας δεν μας το παρέχει ένας ιδεατός κόσμος ή κάποιος μεταφυσικός άρχοντας, αλλά ο διαρκώς ανικανοποίητος, κατακερματισμένος, αυτοδιαλυτικός ναρκισσισμός μας.

Το δικαίωμα να νομίζουμε ότι είμαστε ελεύθεροι, το δικαίωμα να νομίζουμε ότι είμαστε ευτυχισμένοι, το δικαίωμα να νομίζουμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε παρά τις όποιες δυσκολίες και εξουσίες μάς επιβάλλονται είναι αυτό που δεν μπορεί να ανεχτεί ο ντόπιος και ο εξωτερικός φασισμός. Δεν μπορεί να ανεχτεί την αφέλεια, την ανασφάλεια, την πεζότητα της δημοκρατίας μας.

Και δεν μπορεί να φανταστεί τη δύναμη που μπορούμε να αντλήσουμε από αυτήν για να τον συντρίψουμε.