Πλήκτρα

ΚΑΡΤΑ ΕΠΙΒΙΒΑΣΗΣ.—Πριν από τον καιρό των ψηφιακών μέσων, πριν και από τη διάδοση των ηλεκτρικών γραφομηχανών, όταν θέλαμε να γράψουμε κάτι χωρίς να διακινδυνεύσουμε να το δει οποιοσδήποτε άλλος (ένα σύντομο ερωτογραφικό ποίημα, ας πούμε, η κάποια φράση, κάποια κρίσιμη φράση, αποκαλυπτική, που οπωσδήποτε κάποτε θα βάζαμε σε μια επιστολή, αν παίρναμε ποτέ το θάρρος να τη συντάξουμε και να τη στείλουμε στον ανυποψίαστο παραλήπτη της), χτυπούσαμε με μέτρια δύναμη τα πλήκτρα της χειροκίνητης γραφομηχανής απευθείας πάνω στον κύλινδρο, δίχως να περνάμε χαρτί, και κρύβαμε για λίγες μέρες έστω (αναλόγως με τη λοιπή χρήση της γραφομηχανής) σε κείνη την επιφάνεια την ανομολόγητη γραφή μας, σχηματίζοντας σταδιακά ένα κρυμμένο παλίμψηστο, το οποίο βέβαια κανένας δεν θα ενδιαφερόταν να αποκαλύψει. Για χρόνια, αργότερα, μας γοήτευαν «προγράμματα» που μετέγραφαν το χειρόγραφο σε στοιχειοθετημένο κείμενο, ακόμη περισσότερο τα λόγια, τη φωνή μας — έπρεπε να συμβιβαστούμε με τη συνθήκη «δεν λειτουργούν ακόμα στα ελληνικά». Σήμερα όλα αυτά είναι διαθέσιμα στο ταπεινότερο smartphone που θα βρεθεί στα χέρια μαθητή Δημοτικού, και βέβαια από μόνα τους αδιάφορα: η φωνή μεταφέρεται αυτομάτως ως ήχος, 2,5 τρισεκατομμύρια φωτογραφίες αναμένεται να μοιραστούν μέσα στο 2016, αλλά στην πράξη, έστω και για να επιλεγεί ο παραλήπτης καθεμιάς τους, θα χρειαστεί να αποτυπώσουν κάποια πλήκτρα τα πρώτα γράμματα της Επαφής, ναι, τα ψηφιακά πλήκτρα στις οθόνες αφής, παρά την τόση εξέλιξη, αυτά πρωτίστως εξακολουθούν να βυθίζουν με ταχύτητα στο cloud, συλλαβές, συντομογραφίες, emoticons. Στη νέα (ποια νέα; ήδη παρωχείται…) εποχή, η γραφή είναι ευκολότερη και πιο διαδεδομένη από ποτέ, gigabyte γραμμένης ύλης παράγονται από τον καθένα μας, πράγμα εντελώς αδιανόητο στο παρελθόν, εγγράφονται σε καινούριες, αεικίνητες εκδοχές παλίμψηστων, που δεν έχουν πλέον όριο μια πλήρη περιστροφή ενός κυλίνδρου γραφομηχανής, και φέρουν ενσωματωμένες τις ταυτότητές μας, τις χρονοσφραγίδες μας, όλα υποτίθεται κρυφά, αλλά εντέλει ολοφάνερα — τα πλήκτρα, τα πλήκτρα χτυπούν ασταμάτητα, και δεν έχει οτιδήποτε νοσταλγικό όλο αυτό, απλώς η γραφή εξακολουθεί να ορίζει τον μοντερνισμό μας και να διατυπώνει πρωτογενώς την αγωνία μας να παρακολουθήσουμε το μέλλον, την αγωνία μας να προφτάσουμε να πληκτρολογήσουμε τις πρώτες λέξεις μας στο ηλεκτρονικό χαρτί που ετοιμάζεται. (Την Τρίτη 19 Ιανουαρίου ο Πλανήτης Γραφή συνομιλεί με τον Αργύρη Λασκαράκη από το Εργαστήριο Νανοτεχνολογίας του ΑΠΘ).