Ρυθμίσεις

Μεσημέρι στην κάθοδο της Μεσογείων. Είμαι σταματημένη σε φανάρι και βλέπω έκπληκτη τον τροχονόμο μπροστά μου να τραβά την ερυθρόλευκη κορδέλα από σηματοδότη σε σηματοδότη σαν να θέλει να κάνουμε άλμα εις ύψος.

«Συγγνώμη, κύριε, τι συμβαίνει;»

«Κυκλοφοριακές ρυθμίσεις».

«Να με συγχωρείτε, αλλά αυτό δεν είναι ρύθμιση, δεν αφήνετε περιθώριο για να ακολουθήσουμε εναλλακτική οδό, απλώς κλείνετε τον δρόμο! Πού να πάω, προς τα πάνω;»

«Τι να σας πω, αυτές τις εντολές έχω».

Ακολουθεί συγχορδία από κόρνες, φωνές, βρισιές, ενώ αυτοκίνητα και μηχανές προσπαθούν να ελιχθούν υπακούοντας στη «ρύθμιση».

Ευτυχώς, τις περισσότερες φορές οι «ρυθμίσεις» έχουν προαναγγελθεί και προλαβαίνουμε να λάβουμε τα μέτρα μας. Όχι ότι αυτό κάνει την ταλαιπωρία λιγότερη, απλώς δεν αιφνιδιάζεσαι. Έχεις όλο τον χρόνο στη διάθεσή σου να το στριφογυρνάς στο μυαλό σου και να παθαίνεις κατάθλιψη με την ησυχία σου.

Οι επισκέψεις ξένων ηγετών, για παράδειγμα, δίνουν μια νότα περιπέτειας στις καθημερινές διαδρομές. Στην επίσκεψη του Πούτιν, στη γνωστή (και αγαπημένη) κάθοδο της Μεσογείων, έχω μαζί μου συμπαθή και ευγενεστάτη κυρία με την οποία συζητούμε για διάφορα και την έχουμε καταβρεί. Στο ύψος της Κατεχάκη επικρατεί χάος. Μένουμε ακινητοποιημένες αρκετή ώρα. Οδός διαφυγής δεν υπάρχει πουθενά — αλλά υπάρχει ένα καφέ εκεί δίπλα.

«Να σας πω», πετάω την πρόταση, «δεν έχουμε καμία τύχη να ξεμπερδέψουμε από εδώ μέσα στην επόμενη 1 ώρα — κι αυτό, αν είμαστε τυχερές. Αντί να καθόμαστε κλεισμένες εδώ μέσα, εσείς να πληρώνετε κι εγώ να εκνευρίζομαι, δεν το αφήνουμε στην άκρη να πιούμε έναν καφέ εδώ;»

Η κυρία μόνο που δεν έπεσε στην αγκαλιά μου κλαίγοντας από χαρά.

Βρήκα χώρο να αφήσω το αμάξι, και αράξαμε να τα πούμε σαν άνθρωποι. Ωραία ήταν.

Οι ημέρες της επίσκεψης Ολάντ ήταν πραγματικά δύσκολες· έκανε κι ο καιρός ό,τι μπορούσε για αυτό. Ο Λυκαβηττός αποκλεισμένος, πολλοί δρόμοι κλειστοί, Παρασκευή και οι ουρανοί να έχουν ανοίξει και να μην κλείνουν με τίποτα. Προσπαθώντας να φτάσω από την Ακαδημία Πλάτωνος στην Αργυρούπολη, χρειάστηκε να αλλάξω τόσες φορές διαδρομή, που στο τέλος είχα ξεχάσει πού πήγαινα και γιατί. Στο τέλος, μετά από σχεδόν ένα δίωρο στον δρόμο, αναγκάστηκα να ειδοποιήσω τον επιβάτη που με περίμενε σαν τον Ιώβ ότι δεν υπήρχε καμία περίπτωση να πλησιάσω καν, οπότε να οπλιστεί με υπομονή και να βρει άλλο ταξί, ίσως ελικοφόρο ή απ’ αυτά που διακτινίζονται.

Οι επισκέψεις επισήμων δεν θα ήταν αξιομνημόνευτες σε μια πόλη που δεν θα είχε ήδη τον φόρτο εβδομαδιαίων (ή και ημερήσιων) κινητοποιήσεων στους δρόμους της. Θα ήταν ημέρες εξαίρεσης. Αλλά όχι, δεν έχουμε ανάγκη την έξωθεν βοήθεια, μπορούμε να διαταράξουμε και μόνοι μας την κυκλοφορία της πόλης.

Νοέμβριος —17 του μηνός συγκεκριμένα, όχι ό,τι κι ό,τι—, και από νωρίς έχουν ξεκινήσει οι αγαπημένες «ρυθμίσεις». Οι μεγάλες οδικές αρτηρίες, ειδικά στα όρια του δακτυλίου, είναι ήδη μπλοκαρισμένες, η ένταση μεταξύ των οδηγών μεγάλη, κι εγώ έχω πελάτες που θέλουν να πάνε από το Χαλάνδρι στον Κολωνό την ώρα της πορείας. Δεν ξέρω τι ήθελαν να κάνουν εκεί και προς τι η τόση πρεμούρα, δεν ρώτησα. Βέβαια, με το κέντρο αποκλεισμένο, αυτό ακούγεται σαν ημερήσια εκδρομή. Ακολουθώντας την πιο παράδοξη διαδρομή και με προσανατολισμό μέσα στα στενά που θα ζήλευε σέρπα στα Ιμαλάια, μετά από πάρα πολλή ώρα καταφέρνουμε να φτάσουμε στον προορισμό μας. Οι επιβάτες είναι ενθουσιασμένοι, εγώ εισπράττω —ευχαριστίες, ευγενικά λόγια και ένα παχυλό φιλοδώρημα—, αλλά βασικά μέσα μου έχω ανοίξει το GPS και αναζητώ μια ήρεμη γωνιά να πάω και να κλάψω γοερά γιατί έχουν σπάσει τα νεύρα μου.

Πορείες, απεργίες, μαραθώνιοι, ημιμαραθώνιοι, νυχτερινοί ημιμαραθώνιοι, ποδηλατοδρομίες, γυμνές ποδηλατοδρομίες, καλλιτεχνικό πατινάζ, φεστιβάλ ιαπωνικής ανθοδετικής — πάντα υπάρχει κάποια αιτία για να κλείσει το κέντρο, ή έστω κάποιοι δρόμοι του. Όταν δεν συμβαίνει κάτι από αυτά, η κίνηση γίνεται και πάλι με μεγάλη δυσκολία απλώς επειδή πάρα πολλοί έχουν σταθμεύσει όπου ήθελαν τη στιγμή που ήθελαν, επειδή φορτηγά τροφοδοσίας σταματούν όπου τα βολεύει, επειδή τα λεωφορεία δεν μπορούν να πάρουν τη στροφή, επειδή τα σκουπιδιάρικα των δήμων μαζεύουν τα σκουπίδια μέρα μεσημέρι — χίλια δυο, φαντασία να υπάρχει.

Ευτυχώς, υπάρχουν μέσα στην ημέρα αγαπημένα σημεία όπου σταματάς για λίγο να πάρεις μια ανάσα πριν να ξαναμπείς στη μάχη και, κυρίως, αγαπημένα πρόσωπα που περιμένουν να σου πάρουν την κούραση και τα νεύρα μακριά.

Αλλά, βέβαια, μετά τη δουλειά αυτά. Μετά τις κούρσες.

Και μετά τις ρυθμίσεις.