Στερνή μου γνώση

Τελευταία έχω αραιώσει λίγο τα κείμενα που στέλνω στον Κυριάκο (συγγνώμη, Καναλάρχα). Έναν κάποιο λόγο παίζει το γεγονός ότι έχω αρκετές υποχρεώσεις αυτό τον καιρό. Όμως, και για να είμαι απολύτως ειλικρινής, σημαντικό ρόλο παίζει η κατάσταση που επικρατεί εδώ πέρα και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Όλο αυτό το διάστημα παρακολουθώ αποσβολωμένος τη σταθερή καταβύθιση ενός κράτους προς μία αμφιβόλου ποιότητος δημοκρατία, προς ένα δρόμο χωρίς επιστροφή τον οποίο οι πολλοί δεν αντιλαμβάνονται ότι έχουν πάρει ή, ακόμη χειρότερα, επιθυμούν να τον ακολουθήσουν.

Το προτεινόμενο Σύνταγμα που τίθεται στη κρίση του λαού είναι ξεπατικωμένο από το Σύνταγμα του Τουρκμενιστάν, όπως μου είπε ένας φίλος δικηγόρος που είχε την αντοχή να κάνει τη σχετική έρευνα. Αυτό σημαίνει ότι μία χώρα και ο λαός της θα αποφασίσουν αν θέλουν να ενταχθούν σε ένα πλαίσιο λειτουργίας παρόμοιου με μία κατ’ επίφαση δημοκρατία. Κοντολογίς, η φιλοδοξία όσων προτείνουν να υπερψηφιστεί το προτεινόμενο Σύνταγμα είναι η χώρα τους να υιοθετήσει το «δημοκρατικό» πλαίσιο που διέπει μία μπανανία όπως το Τουρκμενιστάν. Δεν ξέρω τι μπορεί να γράψει ή να πει κανείς για να δώσει στους γύρω του να καταλάβουν το πασιφανές.

Επισήμως φυσικά τέτοιου είδους αναφορές δεν γίνονται. Οι άνθρωποι θα πάνε στις κάλπες για να αποφασίσουν για ένα εξαιρετικά πολύπλοκο ζήτημα, που προφανώς δεν αντιλαμβάνονται στην ολότητά του, όχι επειδή είναι χαζοί, αλλά απλούστατα επειδή ο μέσος άνθρωπος δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί τι σημαίνει να συνδέεται η εκτελεστική με τη νομοθετική εξουσία. Για τον λόγο αυτό άλλωστε έχουμε επιλέξει την αντιπροσωπευτική δημοκρατία ως πολίτευμα και δεν ρωτάμε τον κυρ Μήτσο ή, στην περίπτωση της Τουρκίας, τον Γιουσούφ μπέη για τις νομοπαρασκευαστικές διαδικασίες γύρω από τη σύσταση του ειδικού δικαστηρίου. Αλλά σήμερα, το 2017, η κυβέρνηση της Τουρκίας αποφάσισε να πετάξει το μπαλάκι στους ανθρώπους που ίσα-ίσα έχουν τελειώσει το δημοτικό για να αποφασίσουν για πολύπλοκα ζητήματα. Και αυτό θα φέρει την αναπόφευκτη καταστροφή. Βασικά, οι άνθρωποι θα αποφασίσουν αν τους αρέσει το παρόν πολιτικό προσωπικό ή όχι. Αυτό θα είναι και το μοναδικό κριτήριο με το οποίο θα ψηφίσουν οι περισσότεροι στο επερχόμενο δημοψήφισμα…

Για το τέλος άφησα τον τωρινό πρωθυπουργό, ο οποίος πρέπει να πάρει βραβείο, κατά τη γνώμη μου. Ο άνθρωπος αυτός, με τη θέλησή του, κάνει τα πάντα για να καταργηθεί η θέση του πρωθυπουργού την οποία κατέχει αυτή τη στιγμή. Δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα για να μεταβεί η χώρα προς ένα αμφιβόλου ποιότητας προεδρικό σύστημα. Μοιραίος; Άβουλος; Μάλλον γι’ αυτό επελέγη για να κάνει αυτή τη δουλειά.

Σε ένα μήνα περίπου θα ξέρουμε αν η χώρα θα υποβιβαστεί και επισήμως. Πριν από λίγα χρόνια, η Τουρκία ήταν στον προθάλαμο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τώρα είναι έτοιμη να κάνει ένα άλμα στο κενό. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι Παράδεισος, αλλά είναι ένα περιβάλλον το οποίο διέπεται από νόμους και κανόνες που διασφαλίζουν τη δημοκρατική λειτουργία. Μονάχα όταν χάνεις ένα θεμελιώδες δικαίωμα αντιλαμβάνεσαι πόσο σημαντικό είναι. Το πρόβλημα είναι ότι πολλές φορές η κατάσταση που διαμορφώνεται δεν είναι εύκολα αναστρέψιμη.

Στερνή μου γνώση δεν έλεγαν οι παλιοί;