Στιγμές

Είναι παραμονή Πρωτοχρονιάς, με το πρώτο πραγματικό κρύο του χειμώνα, και με κίνηση παραδοσιακή όσο και η βασιλόπιτα. Οδηγώ στην πόλη, και κάθε σημείο της έχει και μια ανάμνηση από τη χρονιά που, επιτέλους, φεύγει.

Κέντρο, πλατεία Κλαυθμώνος. Θυμάμαι το βράδυ των εκλογών του Σεπτεμβρίου να είμαι εκεί και να βλέπω τον Τσίπρα με τον Καμμένο αγκαλιασμένους στην εξέδρα και το χαρούμενο πλήθος να τραγουδά και να χορεύει. Θλίψη. Το ίδιο συναίσθημα και στο Σύνταγμα, όταν το μυαλό γυρίζει στη βραδιά του δημοψηφίσματος. Εκεί, όμως, υπάρχει και κάτι πιο αισιόδοξο, που έχει αφήσει μια γλύκα: οι συγκεντρώσεις τού Μένουμε Ευρώπη.

Ο δρόμος με βγάζει στην πλατεία Βικτωρίας και θυμάμαι ένα απόγευμα του φθινοπώρου με δυνατή καταιγίδα: άνθρωποι τρέχουν να προφυλαχτούν όπου και όπως μπορούν, να διατηρήσουν στεγνά τα υπάρχοντά τους, κουβαλούν σε σάκους ό,τι μπορούν, αγκαλιάζονται για να ζεσταθούν. Θυμάσαι;

Ο επόμενος επιβάτης με οδηγεί στο λιμάνι: φεύγει για το νησί του για λίγες ημέρες. Σκέφτομαι ένα πρωινό του Σεπτεμβρίου, το «Ελευθέριος Βενιζέλος» να δένει και χιλιάδες ταλαιπωρημένοι άνθρωποι να κατεβαίνουν στο λιμάνι. Συγκλονιστική εικόνα, ειδικά εκείνη των μικρών παιδιών, τα δάκρυα κυλούσαν αυθόρμητα στα μάγουλα όλων μας.

Πίσω στο κέντρο της πόλης, στον περιφερειακό του Λυκαβηττού. Ευκαιρία για ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα στον λόφο. Θυμάμαι ένα ζευγάρι ηλικιωμένων από τη Μεγάλη Βρετανία που ήταν για λίγες ημέρες στην πόλη, πόσο πολύ είχαν χαρεί και εντυπωσιαστεί όταν τους ανέβασα εκεί. Η Αθήνα απλωνόταν στα πόδια τους, τα βουνά φαίνονταν τόσο καθαρά, έβλεπαν τον Παρθενώνα με φόντο τη θάλασσα και είχε κι ένα θαυμάσιο καλοκαιρινό ηλιοβασίλεμα.

Φτάνει το διάλειμμα, επιστροφή στο κέντρο της πόλης, και μάλιστα σε πολύ δύσκολο σημείο της μια τέτοια ημέρα: στην οδό Αθηνάς. Ο κόσμος περπατά στον δρόμο σαν να μην περνούν αυτοκίνητα, μουσική, φωνές, μυρωδιές, και θυμάμαι μία ημέρα, λίγο μετά το δημοψήφισμα, που συνόδευα έναν Σουηδό δημοσιογράφο και τον φωτογράφο του, να προσπαθούμε να μιλήσουμε με κόσμο και επαγγελματίες μέσα σε ανυπόφορη ζέστη και μεγάλο πλήθος.

Σειρά έχει η Κολοκοτρώνη. Εδώ, οι μνήμες είναι πιο προσωπικές. Ο δρόμος αυτός ανεβαίνει πάντα αργά και δύσκολα, αλλά καταλήγει σε ένα ξεχωριστό σημείο και φέρνει στον νου αρκετές στιγμές που το μήνυμα: «Είμαι στο 9, έλα», σήμαινε μια μικρή ανάπαυλα και την πολύτιμη συντροφιά ενός αγαπημένου ανθρώπου.

Η ημέρα κλείνει δύσκολα· αλλά γλυκά. Η όψη της θάλασσας βοηθά σε αυτό. Στον δρόμο για το σπίτι, προσπαθώντας να κλείσω το οπισθόφυλλο του 2015 και να ανοίξω την πρώτη σελίδα του 2016 με την ίδια χαρά που ανοίγεις ένα νέο βιβλίο και εισπνέεις βαθιά με το πρόσωπο χωμένο στις σελίδες του, σκέφτομαι τι θέλω να κρατήσω από τη χρονιά που φεύγει.

Λοιπόν, θέλω να κρατήσω ότι δεν το έβαλα κάτω καμία ημέρα — και ότι οι άνθρωποι του κόσμου μου είναι ακόμη εδώ.

Πάμε, 2016. Είμαι έτοιμη.