Συμβατικότητα/Κινητικότητα

ΚΑΡΤΑ ΕΠΙΒΙΒΑΣΗΣ.—Ασφαλώς ήταν αδύνατον για τη διοίκηση του Δήμου Θεσσαλονίκης να προβλέψει, όταν υπέγραφε τις σχετικές συμβάσεις για να γίνει στην πόλη διεθνές σιρκουί ποδηλατοδρομίας, ότι οι Θεσσαλονικείς θα είχαν δέκα μέρες να δούνε λεωφορείο και θα έπρεπε, κυριακάτικα, να αντιμετωπίσουν κι έναν αποκλεισμό του κέντρου. Ομοίως, όταν αποφάσιζε τα μέτρα με τα οποία θα συμμετείχε στην Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Κινητικότητας, κάποια από τα οποία πήρε ευτυχώς πίσω, ενώ άλλα τα εφάρμοσε με αποτυχία που εδραζόταν πρωτίστως στην απόλυτη αδιαφορία με την οποία αντιμετωπίστηκαν: στη λωρίδα της λεωφόρου Νίκης που παραχωρήθηκε σε ποδηλάτες για κάποιες ώρες μια μέρα της περασμένης εβδομάδας είναι ζήτημα αν πάτησαν τροχοί ποδηλάτου. Η (σκανδαλώδης από όλες τις απόψεις) απουσία δημόσιων μέσων μετακίνησης τη συγκεκριμένη εβδομάδα μπορεί να φώτισε εκρηκτικά τη γελοιότητα αυτών των ενεργειών υπέρ της κινητικότητας, ωστόσο δεν ήταν (η γελοιότητα βεβαίως) μεγαλύτερη από αυτήν που χαρακτήριζε τις ανάλογες δράσεις όλων των περασμένων ετών. Διότι είτε με λαϊκές ποδηλατοδρομίες είτε με πάρτι και πορείες σε ένα σκηνικό βιαίως και προσωρινά αποσπασμένο από την πραγματικότητα της πόλης, η αφετηρία και το κίνητρο των διοργανωτών ήταν τα ανάποδα από τα αναγκαία. Στην πόλη όπου οι πεζοί αισθάνονται πλέον ότι ενοχλούν τα μηχανάκια που ταξιδεύουν ολοταχώς στα πεζοδρόμια, η πραγματικότητα έχει εξαντλήσει τα όρια της αντισυμβατικότητας, κανείς δεν έχει ανάγκη ν’ αγοράσει από το στοκ εναλλακτικής αντίληψης που ξεπουλάει η δημοτική Αρχή. Αντιθέτως, όλοι θα ήταν πρόθυμοι για λίγη λυτρωτική συμβατικότητα, που θα τοποθετούσε καθετί που κινείται στον φυσικό του χώρο, και στο κέντρο των σχεδιασμών πληθυσμό κάπως μεγαλύτερο από αυτόν που συγκροτούν οι εμπνευστές των μέτρων κινητικότητας και τα είδωλά τους στον καθρέφτη.