Τα αμπέλια μου

Την άνοιξη του 2009, περίπου 2 χρόνια μετά την άφιξή μου στη Βιέννη, χρειάστηκε επειγόντως να βρω διαμέρισμα και να μετακομίσω. Οι φήμες για τις δυσκολίες εύρεσης κατοικίας επιβεβαιώνονταν καθημερινά επί αρκετές βδομάδες. Το μπάτζετ χαμηλό, οι επιλογές ολίγον έως πολύ περιορισμένες, διαμέρισμα γιοκ, απελπισία φουλ. Λίγο πριν καταφύγω στη λύση της συγκατοίκησης, χτυπάει το τηλέφωνο και η μεσίτρια στην άλλη άκρη της γραμμής μού ανακοινώνει ότι βρήκε κάτι που σίγουρα με ενδιαφέρει. Πότε μπορώ να το δω; Τώρα. Τώρα; ΤΩΡΑ!

Και έτσι μετακόμισα στη 19η περιοχή της Βιέννης, το Döbling.

Όταν ανακοίνωσα σε φίλους και γνωστούς τη νέα μου διεύθυνση, πολλοί με κοιτούσαν περίεργα και έλεγαν: «Ώωω στο Grinzing!» Χμμμ…

Τις πρώτες εβδομάδες μετά τη μετακόμιση, ξεκίνησα να εξερευνώ την περιοχή και γρήγορα κατάλαβα τι ήταν αυτό το περιβόητο Grinzing και που οφείλονταν τα περίεργα βλέμματα. Μεγάλο μέρος της περιοχής, λοιπόν, είναι γεμάτο βίλες, πρεσβείες, πράσινο και αμπελώνες (Weingärten). Εγώ μένω στο άλλο μέρος — χωρίς τις βίλες. Έχω όμως την τεράστια τύχη να απολαμβάνω το πράσινο και τις βόλτες στους αμπελώνες όποτε το θελήσω. Ειδικά το φθινόπωρο και πριν το κλάδεμα για τον χειμώνα, είναι πραγματικά μοναδικά τα χρώματα και η ομορφιά του τοπίου.

Μια μέρα, περπατώντας στην περιοχή και στρίβοντας τυχαία σε ένα στενό, βρέθηκα μπροστά στα αμπέλια (μου). Μου πήρε μερικά δευτερόλεπτα να καταλάβω ότι, ναι, πίσω από μια σειρά σπίτια βρισκόταν μια πλαγιά με κανονικότατα αμπέλια! Η περίφραξη ανοιχτή σε πολλά σημεία, οι διάδρομοι καθαροί και περιποιημένοι και στο χαμηλότερο σημείο μπροστά σε κάθε σειρά αμπέλια μια τριανταφυλλιά. Ανά δύο ή τρείς σειρές, κρέμεται πάντα μια ταμπελίτσα με την αντίστοιχη ποικιλία. Το Grüner Veltliner είναι η πιο συνηθισμένη ποικιλία —και το συνονόματο λευκό κρασί επίσης— και ακολουθούν τα λευκά Riesling, Chardonnay και Welschriesling με διαφορετική οξύτητα και άρωμα. Έχουμε και κόκκινα, βεβαίως βεβαίως: Zweigelt, Blauer Burgunder, Cabernet Sauvignon, St. Laurent.

Στην αρχή σκέφτηκα, Σιγά τώρα, τι να μας πει η Βιέννη για παραγωγή κρασιού… Μετά όμως από πολλές βόλτες, πολλά στρέμματα αμπέλια και λίγο ψάξιμο, έμαθα ότι η Βιέννη έχει 650 οινοπαραγωγούς με ετήσια παραγωγή 2,5 εκατομμύρια λίτρα κρασί! Χαρακτηριστικό στην περιοχή είναι η καλλιέργεια πολλών ποικιλιών, κυρίως λευκών, σε έναν αμπελώνα και η παραγωγή κρασιού από το μίγμα όλων των ποικιλιών με το όνομα Gemischter Satz, δηλαδή ανάμικτο. Τα αμπέλια αυτά ανήκουν σε ντόπιους παραγωγούς, οι οποίοι παραδοσιακά παράγουν κρασιά: από την εποχή του Μεσαίωνα ή και νωρίτερα. Η οινοπαραγωγή στη Βιέννη είναι, σύμφωνα με ιστορικές πηγές, τόσο παλιά όσο και η ίδια η πόλη. Οι πρώτες αναφορές ανήκουν στην εποχή που στην περιοχή υπήρχαν Κέλτες (οικισμός Vedunia) και στη ρωμαϊκή εποχή (στρατιωτική βάση Vindobona), καταγεγραμμένες από τον 12^ο αιώνα. Στα τέλη του 18ου αιώνα, ο Αυτοκράτορας Ιωσήφ ο Β΄ επέτρεψε στους οινοπαραγωγούς να διαθέτουν και τα υπόλοιπα προϊόντα που τυχόν καλλιεργούσαν μαζί με τα αμπέλια. Έτσι προέκυψαν τα Heuriger (προφέρεται χόιριγκερ).

Heuriger είναι τα κρασοπουλιά. Η λέξη σημαίνει φετινό, φρέσκο κρασί. Στην αρχή τα Heuriger πουλούσαν απλά κρασί και άλλα αγροτικά προϊόντα δικής τους παραγωγής. Σήμερα υπάρχουν στη Βιέννη 180 Heuriger. Πολλά από αυτά έχουν εξελιχθεί σε πολυτελή εστιατόρια με ζωντανή μουσική, και με πολύ μεγάλο αριθμό επισκεπτών, κυρίως τουριστών. Κάποια από αυτά υποστηρίζουν ότι υπήρξαν τόπος κατοικίας του Ludwig van Beethoven κατά τα πιο δημιουργικά του χρόνια αλλά και μέχρι και τον θάνατό του. Βάζοντας κάτω τα χρόνια και τα σπίτια, θα ’πρεπε ο Ludwig να μετακόμιζε κάθε 3 μήνες… Υπάρχουν βέβαια και κάποια, τα πιο απομακρυσμένα, που παρέμειναν μικρά και παραδοσιακά, με λίγη και καλή παραγωγή, τα οποία λειτουργούν για συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα: τα λεγόμενα Buschenschank. Όταν απέξω κρέμεται ένα κλαδί από έλατο ή ρόμπολο ή κάτι τελοσπάντων με την επιγραφή «Ausgesteckt ist», σημαίνει ότι ανοίξαμε και σας περιμένουμε.

Με τα χρόνια έχω δοκιμάσει όλες τις ποικιλίες κρασιών σε διάφορα Heuriger και Buschenschank, αλλά πάντα με κερδίζουν τα εδέσματα. Οι γνώστες προτιμούν πάντα το φετινό «σπιτικό» κρασί (Hauswein). Και μια από τις καλύτερες εποχές για να τα επισκεφτείς είναι αυτή. ναι, ήρθε και φέτος η ώρα να δούμε αν είναι ausgesteckt.

Zum Wohl(e), λοιπόν! Εις υγείαν!

ΥΓ. Τα αμπέλια «μου» είναι οικογενειακό ανέκδοτο, λόγω της επιθυμίας του πατέρα μου να καλλιεργήσει αμπέλια, η οποία παραμένει ένα όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό. :-)