Τι στο καλό

Το γεγονός ότι σήμερα βρίσκομαι, ζω και εργάζομαι στην Πόλη το οφείλω κυρίως στο ότι προέρχομαι από μια χώρα που βρίσκεται ακόμη (ελπίζω για πάντα) στον δυτικό κόσμο. Αυτό τον δυτικό κόσμο, με τα προβλήματα αλλά και τις διεξόδους του, που σου επιτρέπει να ταξιδεύεις όπου θέλεις, να εγκαθίστασαι σχεδόν όπου θέλεις, και να εργάζεσαι δίχως μεγάλους περιορισμούς. Φυσικά, η Τουρκία δεν είναι μέλος της ΕΕ, οπότε έπρεπε στην αρχή να γίνουν διάφορες γραφειοκρατικές ενέργειες — αλλά το γεγονός ότι εγώ μπορούσα με άνεση να φύγω από τη χώρα μου και όχι να είμαι αναγκασμένος να ζητάω βίζα σχεδόν για κάθε κουκκίδα του πλανήτη, οφείλεται στο ότι η Ελλάδα είναι μέλος της ΕΕ.

Έφτασα εδώ πριν σαράντα οχτώ μήνες όχι με σκοπό να πλανευτώ από την Πόλη, αλλά για να εργαστώ σκληρά και να δημιουργήσω. Ίσως έφταιγε το γεγονός ότι δεν είχα έρθει ποτέ στην Κωνσταντινούπολη πριν πάρω την απόφαση να εγκατασταθώ εδώ. Έτσι, δεν είχα αυτή τη σχέση έρωτα που πολλοί μού περιγράφουν. Μάλλον δεν θα την είχα ακόμη και αν είχα έρθει πιο πριν. Κι αυτό γιατί δεν ήμουν ποτέ μεγάλος θαυμαστής της Ανατολής. Η αλήθεια είναι ότι η Πόλη έχει ό,τι κι αν θελήσεις. Αν θελήσεις να την ερωτευτείς (ή να τη μισήσεις) για την Ανατολή που κρύβει μέσα της, μπορείς να το κάνεις εύκολα. Αρκεί μια βόλτα στα παζάρια, γι’ αυτούς που θέλουν να την ερωτευτούν, ή μια βόλτα στο Φάτιχ, γι’ αυτούς που θέλουν να τη μισήσουν, για να έρθει αβίαστα το αποτέλεσμα.

Η ζωή στην Πόλη είναι δύσκολη εξ ορισμού. Κίνηση, χάος, πάρα πολύς κόσμος, μεγάλες αποστάσεις. Η ποιότητα παροχής υπηρεσιών μέχρι πρότινος έσωζε κάπως την παρτίδα, αλλά κι αυτό πλέον δείχνει να φθίνει. Ευτυχώς έχω κάνει τη συνειδητή επιλογή να μην οδηγώ, παρόλο που μου λείπει όσο δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα μου έλειπε, και έτσι δεν παρουσιάζω σημάδια πρόωρης γήρανσης από το άγχος που σου προκαλούν οι συνθήκες οδηγικής ζωής της Πόλης. Οι συνθήκες εργασίας, από την άλλη, που συνάντησα όλο αυτό το διάστημα είναι αρκετά καλές, δεν έχω παράπονο, ελπίζω και κανένας από τους συναδέλφους ή τους φοιτητές μου να μην έχει από μένα. Πιστεύω ότι ήμουν δίκαιος μέχρι τώρα.

Έφτασα στην Πόλη στο τέλος Ιανουαρίου του 2013 και η κατάσταση ξεκίνησε να στραβώνει από τον Μάιο περίπου με τα γεγονότα στο Πάρκο Γκεζί. Ακολούθησε ο θάνατος του Μπερκίν Ελβάν, πάμπολλα τρομοκρατικά χτυπήματα, βία και άλλη βία, μία απόπειρα πραξικοπήματος και σειρά διώξεων κατά όλων των «εχθρών», η οποία ακόμη συνεχίζεται. Ο κύκλος της βίας δεν φαίνεται να κλείνει, μια εκτεταμένη οικονομική κρίση δείχνει να είναι στα σκαριά και όλο αυτό το εκρηκτικό μίγμα θα βρει σημείο διεξόδου τις ημέρες του επικείμενου δημοψηφίσματος.

Τι κάνω λοιπόν εδώ; Κατά πρώτον, τη δουλειά μου. Μετά, ζω ιστορικά γεγονότα. Έπειτα, μαζεύω κομμάτια εμπειρίας που θα ήταν μάλλον αδύνατο να βιώσω σε άλλο, λιγότερο διχαστικό, περιβάλλον. Ακόμη, αντιλαμβάνομαι καλύτερα τι σημαίνει να έχεις ελευθερίες, τι σημαίνει να μη φοβάσαι να εκφράσεις την άποψή σου δημοσίως και χωρίς περιστροφές. Αν όλοι αυτοί που επικαλούνται δικαιώματα και ελευθερίες μπορούσαν να αντιληφθούν για μία στιγμή τι σημαίνει να σου αφαιρούνται όλα αυτά μονομιάς, έτσι επειδή αυτό βολεύει το μεγάλο σχέδιο κάποιου, θα μπορούσαν να καταλάβουν τι σημαίνει να έχεις και υποχρεώσεις και όχι μόνο «κεκτημένα δικαιώματα» εις βάρος πολλών άλλων.

Το να κατεβαίνω τη Μεγάλη Οδό του Πέραν δεν ήταν ποτέ το όνειρό μου, παρόλο που έχω ακούσει και διαβάσει πολλά. Το να περνάω με το καραβάκι απέναντι στη Χαλκηδόνα μού αρέσει, ειδικά τις μέρες που έχει καλό καιρό και μπορείς να κάτσεις στο κατάστρωμα. Κάποιες φορές το ομολογώ ότι έχω φανταστεί τη ζωή στην Κωνσταντινούπολη όταν αυτή ήταν ένα πολυπολιτισμικό κέντρο του κόσμου. Αλλά δεν ζω σε φαντασιακές καταστάσεις, προτιμώ να ζω το τώρα. Όνειρό μου ήταν και είναι να κάνω όσα μπορώ περισσότερα, να δω τόπους πολλούς και να ζήσω εμπειρίες που θα με κάνουν να νιώσω γεμάτος, να έρθω αντιμέτωπος με προκλήσεις και να τις υπερκεράσω, να μπορώ να ταξιδεύω, να γράφω, να διαβάζω και να μαθαίνω. Αυτά κάνω όσο είμαι στην Πόλη, παρά τους περιορισμούς και τις δυσκολίες.

Τέσσερα χρόνια στην Πόλη λοιπόν κι εγώ μόλις έγινα σαράντα, δηλαδή το 10% της ζωής μου μέχρι τώρα εδώ. Δεν είναι κι άσχημα. Τι στο καλό, η Πόλη είναι!