Ζωή

Ό,τι κάνουμε στη ζωή μας είναι, αμέσως ή εμμέσως, μία προσπάθεια να κοροϊδέψουμε τον θάνατο — να προεκτείνουμε την ύπαρξή μας, ατομικά και συλλογικά.

Γι’ αυτό καταναλώνουμε. Γι’ αυτό συλλέγουμε. Γι’ αυτό γράφουμε, και συνθέτουμε, και χορεύουμε, και σχεδιάζουμε, και παράγουμε. Γι’ αυτό κάνουμε σεξ, και έχουμε πάθη, και ρουτίνες, και μικρά τελετουργικά που μας παρέχουν σταθερότητα, συνέχεια και ανακούφιση. Γι’ αυτό τρώμε σοκολάτα και φιστικοβούτυρο. Γι’ αυτό πίνουμε καφέ, κρασί και ουίσκι. Γι’ αυτό μυρίζουμε τα λουλούδια και τα αρώματα, και αγγίζουμε επιφάνειες, και ακούμε ήχους. Διότι όλα αυτά τα πράγματα μας κάνουν να νιώθουμε τη ζωή.

Και γι’ αυτό κάνουμε παιδιά και χτίζουμε πράγματα — οικογένειες, ομάδες, εταιρείες, κοινότητες, θεσμούς— που θα συνεχίσουν να ζουν μετά από εμάς. Δεν είναι στενάχωρο αυτό —το ότι θα ζήσουν μετά από εμάς—, κάθε άλλο. Αυτός είναι ο πρωταρχικός σκοπός τους: ότι εμείς θα συνεχίσουμε να ζούμε μέσα από αυτά.

Γι’ αυτό αναζητούμε τις ρίζες μας όταν έχουμε ξεριζωθεί, και γι’ αυτό αναζητούμε την κίνηση όταν είμαστε κολλημένοι κάπου. Γι’ αυτό επιζητούμε τη βοήθεια των φίλων. Γι’ αυτό προσπαθούμε να αποδράσουμε — μέσα απ’ την τεχνολογία, την τέχνη, το παιχνίδι ή απλώς τη φαντασία μας. Γι’ αυτό προσπαθούμε να είμαστε παρόντες — μέσα από τον διαλογισμό, την αυτοσυγκέντρωση, τη συνείδηση. Γι’ αυτό εξερευνούμε, και ανακαλύπτουμε, και εφευρίσκουμε, και προκαλούμε τον εαυτό μας να πάμε παρακάτω, να πάμε εκεί όπου δεν έχουμε ξαναπάει. Ακριβώς γι’ αυτό συναγωνιζόμαστε και ανταγωνιζόμαστε, επιζητούμε την εξουσία, τον πλούτο, τη δόξα, την αναγνώριση, την αποδοχή. Γι’ αυτό προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι — γι’ αυτό προσπαθούμε γενικώς.

Εννοείται ότι ποτέ δεν θα κερδίσουμε τον θάνατο, αλλά αυτή ακριβώς είναι η αδιανόητη και σπαρακτική ομορφιά της ανθρώπινης φύσης. Ότι συνεχίζει να προσπαθεί, ακόμη και όταν βαθιά μέσα της ξέρει ότι θα αποτύχει. Και αυτό είναι και το παράδοξο: ότι δεν έχει αποτύχει και δεν θα αποτύχει. Γιατί οτιδήποτε σ’ αυτό τον κόσμο έχει νόημα ή ομορφιά — όσο εφήμερο ή μόνιμο, ατομικό ή συλλογικό κι αν είναι— γεννήθηκε ακριβώς επειδή προσπαθήσαμε.

Όλα αυτά — την ανθρωπιά μας, τις αδυναμίες μας, τα πάθη μας, την ανάγκη μας να επιβιώσουμε και να χαρούμε τη ζωή σε αυτόν εδώ τον κόσμο, όχι σε κάποιον άλλον— είναι ακριβώς αυτά που απεχθάνονται οι εξτρεμιστές. Όχι μόνο το ISIS, αλλά κυρίως το ISIS. Ουσιαστικά, εναντιώνονται στην ίδια τους την ανθρώπινη φύση — γιατί φυσικά και οι ίδιοι άνθρωποι είναι. Και γι’ αυτό ακριβώς θα αποτύχουν. Γιατί η ανθρώπινη φύση πρέπει να, και θα, επιβιώσει.

Απλούστατα, γιατί αυτό κάνει πάντα.