Αποκαλόκαιρο

«Άνοιξε τις κλειδαριές της παλιάς βαλίτσας, σήκωσε το σκέπασμα με χέρι που έτρεμε και είδε ένα γυμνό μωρό ξαπλωμένο σε ένα παχύ στρώμα βαμβάκι και μούσκεμα στον ιδρώτα, αφού οι τρύπες που υπήρχαν για να αναπνέει δεν αρκούσαν να το ανακουφίσουν από τη ζέστη του αποκαλόκαιρου». Πάνος Καρνέζης, Το Μοναστήρι.

Η επιστροφή στη συνήθη κατάσταση, τέτοιες ημέρες κάθε χρόνο, μοιάζει με τα πέντε στάδια της θλίψης: άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη, αποδοχή. Η όλη μετάβαση έχει και κάτι από Πρωτοχρονιά, περιλαμβάνει στόχους και προσδοκίες, λίγη περισσότερη αισιοδοξία και πολύ περισσότερους απολογισμούς, το σώμα είναι ακόμα ξεκούραστο, αλλά το μυαλό παραμένει πεισματικά σε φάση άρνησης, εκουσίως αδρανοποιημένο. Η προ-φθινοπωρινή κουφόβραση δεν βοηθά καθόλου την ήπια προσαρμογή, το τελικό στάδιο της ψυχικής δοκιμασίας, την άνευ όρων παράδοση, την αποδοχή. Το μυθιστόρημα που έμεινε στη μέση, μεταξύ τελευταίου ηλιοβασιλέματος και νυχτερινού καταστρώματος, είναι ακόμα καταχωνιασμένο μέσα σε ένα φθαρμένο σακίδιο, ανάμεσα σε άδεια μπουκαλάκια νερό, παρατημένο και μισοτελειωμένο σαν κρύα φασολάδα. Η οθόνη του υπολογιστή αποκαθιστά την κυριαρχία της, οι θαλασσινές γραμμές των οριζόντων μετατρέπονται σε wallpaper, μία ψηφιακή ψευδαίσθηση που καθυστερεί για λίγο την αναπόφευκτη οπτική αποκαθήλωση, τη διαδικτυακή επαναφορά. Φωτογραφίες ανταλλάσσονται και αρχειοθετούνται, σε κάποιες από αυτές διακρίνονται πρόσωπα και φιγούρες που αποτέλεσαν το ακούσιο κάδρο της επιλεκτικής μας μνήμης: γελαστά κορίτσια με ζιπ-κιλότ, νεαρά ζευγάρια με κιθάρα και σκύλο, εφηβοπαρέες που μασουλούν διαρκώς κάτι, συνοδοιπόροι που κρατούν χεράκια, δακτυλοβατούν σε τάμπλετ ή ξεκουκίζουν ένα κομπολόι, νευρωτικά γατιά μέσα σε ανήλιαγα κουτιά, και εκείνος ο μοναχικός μικροκαμωμένος τουρίστας, μάλλον Ιάπωνας, που κρατούσε την καρέκλα του στο κατάστρωμα με νύχια και με δόντια για να μην τον πάρει και τον σηκώσει το αυγουστιάτικο μελτέμι. Όλοι μαζί, σαν εκδρομή, στην πιο ανώδυνη αναγκαστική μας συνύπαρξη. Ο βόμβος του μέιλ στο κινητό, συνδυασμός άγχους και προσδοκίας, μια πολυαναμενόμενη απάντηση μετά από καιρό, μία μικρή νίκη, ένα απρόοπτο εμπόδιο, η σύγχρονη επικοινωνία σαν μία παράδοξα αναβιωμένη επιστολογραφία, πάντοτε «με εκτίμηση» στο τέλος του κειμένου, ακόμα και όταν δεν υφίσταται ούτε ίχνος εκτίμησης.

Ο χειμώνας αργεί ακόμη, ίσως και να μην εμφανιστεί καθόλου, οι εποχές απλώνονται σαν ένας άγευστος χυλός που κολλά στο στόμα, ένα διαρκές ήπιο καλοκαίρι, ψευτοφθινόπωρο, αποκαλόκαιρο.