Προσωπικές οφειλές

ΚΑΡΤΑ ΕΠΙΒΙΒΑΣΗΣ.—Γράφω στα κλεφτά, παρακολουθώντας με το ένα μάτι τη διαδοχή των αποσπασμάτων από τη μετάφραση του Μαρωνίτη στην Οδύσσεια, που διαβάζουν οι πρώτοι συμμετέχοντες (και οι επόμενοι, και όσοι θα ακολουθήσουν ώς τις 11 το βράδυ) σε έναν Μαραθώνιο Ανάγνωσης που θα πάρει σήμερα από τα σπίτια τους, τις δουλειές τους, τις υποχρεώσεις τους, πάνω από 60 ανθρώπους που επιδίωξαν να συμμετάσχουν και να διαβάσουν για ούτε καν δέκα λεπτά, και ίσως χρειαστεί να περιμένουν και δυο ώρες ώσπου να έρθει η σειρά τους, κι άλλους, ακόμη περισσότερους, που θα φτάσουν εδώ, στη Ζώγια, μόνο για να ακούσουν μία ή δύο ραψωδίες, ίσως και πιο λίγο. Και, με τον ίδιο ανεξήγητο τρόπο, είκοσι άνθρωποι δεν γύρισαν στο σπίτι τους μετά τη δουλειά το βράδυ της Παρασκευής στις Βρυξέλλες, αλλά προτίμησαν να περάσουν το απόγευμά τους μέσα σε ένα βιβλιοπωλείο, το LibreBooks, ακούγοντας έναν άγνωστό τους Έλληνα να μιλάει για δημοσιογράφους της πατρίδας του που είναι και καλοί πεζογράφοι. Είναι εύκολο και πολύ γοητευτικό να οικοδομήσει κανείς ένα εγκώμιο για τη συλλογικότητα ως προϋπόθεση για να εξηγηθούν τέτοιες λίγο-πολύ ακατανόητες σε πρακτικό επίπεδο ανταποκρίσεις: άνθρωποι που μοιράζονται κοινό πάθος, κοινές προτιμήσεις, κοινή ανάγκη, και βάσει αυτών σχηματίζουν μια κοινότητα. Είναι όμως ακόμη γοητευτικότερο να περιστρέψει κανείς το βολικό σχήμα, να διερωτηθεί ποια ανομολόγητη ή ομολογημένη οφειλή σε πρόσωπα, σε θέματα, σε βιβλία, σε  έργα ή σε προσωπικότητες κομίζει κάθε συμμετέχων στο σχήμα που γίνεται αντιληπτό εκ των υστέρων ως κοινότητα ή συλλογικότητα. Κι έτσι  τώρα, που κάθομαι και γράφω στα κλεφτά, δεν έχω έγνοια μήπως χαθεί η συνέχεια στην ανάγνωση, αλλά μην τυχόν έχει μπει στην αίθουσα κάποιος αναγνώστης που εμπιστευτικά μού ζήτησε, αν είναι εφικτό, να διαβάσει το τάδε ή το δείνα απόσπασμα, για ένα λόγο πολύ προσωπικό, και δεν τον έχω αντιληφθεί και δώσω σε κάποιον άλλον τις σελίδες που είχε τόσην αγωνία να διαβάσει.