Southern Comfort

Απ’ το ραδιόφωνο ακούω δυνατά τζαζ-μπλουζ-ροκ, με πιάνει κόκκινο στο ύψος της Πανόρμου, κι αν δεν ήταν η Τζόπλιν να με κάνει κομμάτια και να με ξαναχτίσει, η διαδρομή δεν θα ήταν παράξενα όμορφη. Τη φώναζαν Μαργαριτάρι, κι όπως ανάβει το πράσινο, και προσπαθώ να φύγω από όλα, σκέφτομαι πως ένα κορίτσι που έφυγε στα 27 του, 4 Οκτωβρίου του 1970, έχει καταφέρει να ζωγραφίσει, να ενορχηστρώσει, να παίξει, να τραγουδήσει, να χορέψει, να εμπνεύσει, να αγαπηθεί και να μαγέψει όσο λίγοι άλλοι το μπόρεσαν. Η 46η θέση στην οποία την κατέταξε το Rolling Stone στη λίστα με τους σπουδαιότερους καλλιτέχνες είναι μόνο ένας αριθμός. Όπως τώρα που μπαίνω στη Βουλιαγμένης και δεν ξέρω σε ποια πλευρά είναι τα ζυγά και σε ποια τα μονά. Φτάνω σπίτι, αλλά δεν θέλω να φτάσω και κάνω κύκλους στη γειτονιά. Γιατί την ακούω. Γιατί το αγαπημένο της ποτό ήταν το Southern Comfort, και ίσως να ’χω πιει κι εγώ καναδυό τώρα. Γιατί η μουσική της είναι ένα αιώνιο φιλί. Γιατί… Ε, άσ’ το. Δεν ξέρω. Κομμάτια να γίνει.

">http://www.youtube.com/watch?v=iJb7cBfrxbo&feature=youtu.be]