Κρύο

Κρύο, πολύ κρύο αυτές τις μέρες, και βροχή, και δυνατός αέρας. Δεν βγήκαμε από τα σπίτια, καθώς υπήρξε προειδοποίηση για έκτακτα καιρικά φαινόμενα· για έναν μίνι τυφώνα. Δεν έχω παράπονο, η θέα από το διαμέρισμά μου είναι εντυπωσιακή, αλλά εμένα δεν μου φτάνει αυτό. Όχι, δεν είναι θέμα πλεονεξίας. Απλώς ο καιρός αυτός με εμποδίζει να γνωρίσω νέους ανθρώπους, να βγω έξω και να ζήσω την πόλη — πάντα ήμουν παιδί της πόλης. Γέννημα-θρέμμα. Καλή και η εξοχή, δεν λέω, αλλά όχι για μένα. Η βροχή αναστατώνει τους ρυθμούς της πόλης. Ψυχή δεν κυκλοφορούσε δυο μέρες τώρα. Και οι τολμηροί ήταν βιαστικοί. Ενώ στη φύση η βροχή είναι αναζωογονητική, στην πόλη το τοπίο νεκρώνει. Κάθε στοιχείο σε ένα αστικό τοπίο αποκτά νόημα εφόσον σχετίζεται με μια ανθρώπινη δραστηριότητα, εν αντιθέσει με τη φύση, όπου κάθε στοιχείο υπάρχει και χωρίς τον άνθρωπο. Οι πόλεις είναι οι άνθρωποί τους. Το αστικό περιβάλλον είναι ισχυρά διασυνδεδεμένο, συνήθως μοιάζει ακανόνιστο από τον αέρα. Μας ξεγελά η θέα από το αεροπλάνο. Μια πόλη μοιάζει χαώδης, αλλά είναι άκρως λειτουργική. Ενώ η γεωμετρική κανονικότητα στο σχέδιο είναι χρήσιμη ως οργανωτική αρχή, δεν είναι απαραίτητη όταν δοκιμάζεται στο έδαφος. Και έχει αποδειχτεί ότι οι καμπυλωτοί δρόμοι των μεσαιωνικών πόλεων προσφέρουν τη μέγιστη ευχαρίστηση.

Αγαπώ τις πόλεις, δεν μπορώ την φύση ούτε και τον καθαρό αέρα, γουστάρω την ηχορύπανση, την κίνηση και τον εκνευρισμό, τα γέλια των ανθρώπων, ακόμη και όταν με σταματούν για τράκα, και πιάνω αμέσως την κουβέντα — δίκαιη ανταλλαγή: εγώ προσφέρω ένα τσιγάρο και αυτοί κάτι από τον χαρακτήρα τους. Είμαι human friendly, θα έλεγα. Και, όπως μου είπαν, θα αποζημιωθώ πολύ σύντομα γι’ αυτές τις δυο μέρες, καθώς μετά τις πρώτες φθινοπωρινές ψύχρες έρχεται το ινδιάνικο καλοκαίρι. Με τη γλυκιά του ζέστη και το πολύχρωμο φύλλωμα των δέντρων.

Από το διαμέρισμά μου, πέρα από τον Οβελίσκο προς τιμήν του Ουάσιγκτον —όπως κάθε αυτοκρατορία στην ιστορία της ανθρωπότητας έχει και τη δική της πρωτεύουσα, έτσι και η καρδιά της μοναδικής υπερδύναμης του πλανήτη χτυπά στην Ουάσιγκτον, την πρωτεύουσα-σύμβολο του αμερικανικού ιδεαλισμού—, διακρίνονται και μια εκκλησία και μία συναγωγή. Αν το καλοσκεφτείς, και στις δύο θρησκείες η βροχή κουβαλά κάτι μαγικό, μυθικό ή αλλόκοτο. Και οι ινδιάνικοι μύθοι άλλωστε αναφέρουν ότι οι άνθρωποι γεννήθηκαν μετά από μια φθινοπωρινή βροχή.

(Αλήθεια, ποτέ δεν τα κατάφερα καλά με την πραγματικότητα. Προτιμούσα τις ανθρώπινες ιστορίες).