Υπερασπίζοντας το σπουδαίο Όλον

Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε πόλεις της επαρχίας. Πελοποννήσια. Πάντα κοντά στη θάλασσα και στο βουνό. Τυχερή δηλαδή. Οι γονείς μου με έμαθαν να σέβομαι και να αγαπώ τη Φύση. Περισσότερο εμένα. Περισσότερο από τα αδέρφια μου. Ήμουν το μόνο κορίτσι στην οικογένεια. Είχα διακριτό ρόλο. Ξεχωριστό. Θα μεταλλασσόμουν σε Φροντίδα. Τρυφερότητα. Το σπίτι μας ήταν πάντα ένας μικρός ζωολογικός κήπος. Σκύλοι, γάτες, ψάρια, χελώνες, κουνέλια, καναρίνια. Αν κάποιος άνοιγε την κεντρική πόρτα, μάλλον θα βρισκόταν αντιμέτωπος με το Jumanji. Εμείς ισορροπούσαμε με τα συντρόφια. Έτσι τα λέγαμε, και αυτό ήταν. Σύντροφοι. Μεγαλώναμε μαζί τους, αλληλεπιδρούσαμε, ήταν μέλη της οικογένειάς μας. Ευτυχώς για μας. Ευτυχώς για κάθε παιδί που μεγαλώνει με άλλα πλάσματα. Είναι σπουδαία η επαφή μαζί τους. Μαθαίνεις να επικοινωνείς με διαφορετικούς τρόπους, να αντιλαμβάνεσαι τις ανάγκες τους, να αναπτύσσεις την αντίληψη και την παρατηρητικότητά σου, καθώς ταυτόχρονα αυτά τα πλάσματα με έναν μαγικό τρόπο σού αφαιρούν βάρος. Όγκο. Όπου τον αισθάνεσαι. Επίσης, σε μαθαίνουν κάτι πολύ χρήσιμο: να νοιάζεσαι για κάτι πέρα από τον εαυτό σου· να αναλαμβάνεις την ευθύνη για τη συμπεριφορά σου και τη συμπεριφορά τους. Σπουδαία υπόθεση για ένα παιδί.

Υπήρχαν και κακώς κείμενα βέβαια με τα οποία ερχόσουν σε επαφή. Η βίαιη συμπεριφορά, η κακοποίηση, η αμέλεια, η αδιαφορία. Όσο και αν αντιδρούσα, ήμουν παιδί. Οι αντιδράσεις σε κάθε τέτοια συμπεριφορά αντιμετωπίζονταν σαν «τρυφερή εκδήλωση» ενός ευαίσθητου παιδιού. Που «θα της περάσει». Πράγματι περνούσε. Εξάλλου, ζούσες εκεί, ανάμεσα τους. Η ζωή ενός διαφορετικού πλάσματος δεν είχε την ίδια σπουδαιότητα με τη δική σου. Ο άνθρωπος κυρίαρχος. Παντού. Τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον και η φωνή σου δεν είχε σημασία.

Μεγάλωσα. Οι ευαισθησίες πλαισιώθηκαν από λογική, η λογική οδήγησε σε επιλογές και οι επιλογές δεν θα μπορούσαν να μη διαμορφώσουν ηθική πράξη. Το 2008 ήταν η χρονιά που έπαψα να συμμετέχω στην κρεοφαγία. Αρχικά έγινα Vegetarian και αργότερα Vegan. Ξαφνικά, μετατράπηκα για τους άλλους στη Στέλλα που Δεν. Που δεν τρώει, που δεν θα είναι σίγουρα στα καλά της, που δεν ξέρουμε πού θα οδηγηθεί η υγεία της, που δεν θα της βγει σε καλό, που δεν θα το αντέξει, που δεν ξέρουμε τι να της προσφέρουμε, που δεν είναι δυνατόν να ζει χωρίς κρέας.

Η Στέλλα που Δεν Είναι. Η Στέλλα που Δεν.

Ως Vegan, δεν έχω πρόβλημα με το σίδηρο και τον αιματοκρίτη μου, δεν τρέχω γυμνή σε δάση, δεν μαρκάρομαι σαν αγελάδα με πυρωμένα σίδερα στην Ομόνοια, εργάζομαι πολλές ώρες, και στον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο μου ασχολούμαι με τη Φύση, με τα υπόλοιπα είδη του πλανήτη, με την Κηπουρική, με το Ποδήλατο, με τη Yoga. Εδώ, δεν θα γίνει προσπάθεια να πειστεί κάποιος να γίνει Vegan. Αυτό εξάλλου είναι μια πολύ προσωπική υπόθεση. Εδώ θα «ακούμε» το σώμα μας, θα μιλάμε για την απαλλαγμένη από το λίπος διατροφή, θα προτείνουμε εναλλακτικούς τρόπους διαχείρισης της καθημερινότητας, θα βγαίνουμε βόλτες με το ποδήλατο, θα πηγαίνουμε σε εστιατόρια που δείχνουν ενδιαφέρον για τη χορτοφαγική διατροφή, θα υπερασπιζόμαστε τα Ζώα και το Περιβάλλον.

Θα υπερασπιζόμαστε καθετί διαφορετικό από εμάς που διαμορφώνει ένα σπουδαίο Όλον.