Ένα αερικό

Η Αλεξάνδρα, μετά την απώλεια του μονάκριβου γιου της που σκοτώνεται σε ένα αεροπορικό δυστύχημα, αισθάνεται ανήμπορη να διαχειριστεί την προσωπική της τραγωδία και επί τρία χρόνια μπαινοβγαίνει σε ψυχιατρικές κλινικές προσπαθώντας να αντιμετωπίσει την κατάθλιψη. Όταν τελικά βρίσκει το κουράγιο να συνεχίσει τη ζωή της, καταφεύγει στο αγαπημένο της νησί, τη Σύρο, αποφασισμένη να κάνει μια νέα αρχή. Στον αντίποδα, η Ισαβέλλα, η «χαμένη» πριγκίπισσα, μοιράζει τη ζωή της ανάμεσα στην ενετοκρατούμενη Σύρο και τη Βενετία, ενώ υποχρεώνεται από τον πατέρα της να μεγαλώσει σαν αγόρι, υποδυόμενη τον νεκρό αδελφό της, Σίλβιο.

Το μήνυμα στο μπουκάλι που βρίσκει σφηνωμένο σε μια υποθαλάσσια σπηλιά η Άλεξ και το ημερολόγιο της θρυλικής «χαμένης» πριγκίπισσας που πέφτει τυχαία στα χέρια της αποτελούν το «σκηνοθετικό εύρημα» της συγγραφέως που της επιτρέπει να ξετυλίξει το κουβάρι της ιστορίας της και να υφάνει την πλοκή. Μέσα από την ανάγνωση του ημερολογίου ταξιδεύουμε μαζί με την ηρωίδα στον χρόνο, από τη Βενετία των Δόγηδων μέχρι την Κωνσταντινούπολη του σουλτάνου Σουλεϊμάν Α΄ του Μεγαλοπρεπή, και παρακολουθούμε τις ζωές δύο γυναικών ―που απέχουν αιώνες μεταξύ τους― να ενώνονται από ένα παράξενο παιχνίδι της μοίρας, για να βρουν τελικά και οι δύο τη λύτρωση.

Η Ισαβέλλα κοκάλωσε, ένιωσε την καρδιά της να σταματά. Έβαλε ξανά τα κλάματα, αλλά από απόγνωση αυτή τη φορά. «Όχι, πατέρα, όχι. Δεν είμαι άντρας. Δε θέλω να είμαι άντρας. Άσε τον Σίλβιο να πεθάνει όπως του αξίζει, σαν γιος, και άσε με να ζήσω σαν κόρη. Σε εκλιπαρώ».

Μα, πριν προλάβει να τελειώσει τη φράση της, ένα χαστούκι την έριξε κάτω μουδιάζοντας το κεφάλι της. «Μια λέξη ακόμα και σε σκότωσα. Η κόρη μου πέθανε. Τελείωσε. Αν ξαναμιλήσεις, θα πεθάνεις κι εσύ. Έτσι κι αλλιώς, ως κόρη, μου είσαι άχρηστη».

«Ουμπέρτο, σε παρακαλώ», τόλμησε να διαμαρτυρηθεί η Ροζάλντα, όμως η φωνή του Ουμπέρτο την έκοψε.

«Και θα πάρεις και τη μάνα σου μαζί. Τέλος».

Η Ροζάλντα έβαλε σιωπηλά τα κλάματα, αγκαλιάζοντας την απελπισμένη Ισαβέλλα, που βρισκόταν ακόμα στο πάτωμα.

Ο Ουμπέρτο γρύλισε εξαγριωμένος: «Σας αφήνω για λίγο. Όταν γυρίσω, αν σας βρω στα ίδια χάλια, αλίμονό σας». Και έφυγε με μεγάλες άγριες δρασκελιές.

Οι δύο γυναίκες απόμειναν να κλαίνε αγκαλιασμένες. Κάποια στιγμή, η Ισαβέλλα ρώτησε με παράπονο:

«Γιατί μου συμβαίνουν αυτά μητέρα, σε τι έφταιξα;»

«Γεννήθηκες κορίτσι, αγάπη μου. Ένα γερό κορίτσι».

Η Ίρις Καλβά είναι ένα ταλαντούχο πλάσμα, ένα αερικό, που θαρρείς ότι ήρθε σ’ αυτή τη ζωή για να διηγείται ιστορίες. Ακόμη κι όταν σου μιλάει, μοιάζει να αφηγείται. Ασχολείται με τη συγγραφή πάρα πολλά χρόνια κι έχει γράψει αρκετά σενάρια και θεατρικά έργα, για κάποια από τα οποία έχει βραβευτεί. Το μυθιστόρημα «Στη σκιά του μπλε φεγγαριού» είναι το δεύτερο έργο της που εκδίδεται, ενώ η γραφή της και σ’ αυτό είναι ιδιαίτερη και κινηματογραφική.

Η πλοκή εκτυλίσσεται στο σήμερα και στο χτες σχεδόν ταυτόχρονα, ενώ η δυναμική και πολύ εκφραστική γλώσσα της αφήγησης παρασύρει και μεταφέρει τον αναγνώστη από τη μια εποχή στην άλλη χωρίς να τον αφήνει να χαθεί ούτε στιγμή. Οι ήρωες είναι απτοί και διακριτοί, οι διάλογοι ζωντανοί και γρήγοροι, οι περιγραφές σαφείς και περιεκτικές. Κάθε χαρακτήρας κινείται στην εποχή του με μοναδική άνεση και μοιάζει να αφηγείται ο ίδιος την ιστορία του…

Το μυθιστόρημα κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Bell.