Land of Hope and Glory

Την εβδομάδα που μας πέρασε, ολοκλήρωσα στο γραφείο όπου εργάζομαι υποχρεωτική εκπαίδευση με θέμα «Η Διαφορετικότητα στο Χώρο Εργασίας». Στο Ηνωμένο Βασίλειο υπάρχει νομική υποχρέωση του εργαζόμενου αλλά και του κάθε εργοδότη να τηρεί κατά γράμμα τους αυστηρούς κανόνες που ρυθμίζουν τα θέματα ισότητας και σεβασμού της διαφορετικότητας στην κοινωνία (προφανώς και στους χώρους εργασίας). Το μάθημα έλαβε χώρα ως e-learning μέσω Διαδικτύου, γιατί δεν υπάρχει λόγος να αναγκάσουμε όλους τους εργαζόμενους να το παρακολουθήσουν ταυτόχρονα ή και ξανά για τον άρτι αφιχθέντα συνάδελφο (εμένα).

Για να είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ να πω πως διδάχτηκα πολλά νέα πράγματα από αυτή την εκπαιδευτική εμπειρία — μάλιστα, τη βρήκα αρκετά βαρετή. Δεν τη βρήκα όμως άχρηστη, γιατί συνειδητοποίησα μέσω αυτής πόσο βαθιά είναι η προσήλωση των Βρετανών στις εν λόγω αρχές. Πολλά από όσα διάβασα ήταν ήδη αυτονόητα για μένα, αλλά δυστυχώς στην πλειοψηφία των συνελλήνων μου θα φαίνονται υπερβολικά, παράξενα ή και προβληματικά. Κάποια είναι πράγματα που μπορεί να μην έχουν καν περάσει από το μυαλό τους, αλλά που σίγουρα παίζουν μεγάλο ρόλο στη ζωή κάποιου άλλου. Κάποια θέματα δοκιμάζουν τα όρια του σεβασμού μας στη διαφορετικότητα του άλλου και στο δικαίωμα όλων για ίσες ευκαιρίες στη ζωή.

Για παράδειγμα, είναι άραγε οκέι αυτές οι 2 αποφάσεις ή όχι;

(1) Βαρήκοο άτομο κάνει αίτηση για θέση υπεύθυνου αρχειοθέτησης σε γραφείο — απορρίπτεται γιατί ένα από τα 15 καθήκοντα της θέσης είναι να απαντά το τηλέφωνο. 
(2) Αφρικανικής καταγωγής συμβασιούχος υπάλληλος κάνει αίτηση για προαγωγή σε θέση μάνατζερ, η οποία απορρίπτεται γιατί υπάρχει άγνωστος εσωτερικός κανονισμός που λέει πως γίνονται αποδεκτοί μόνο μόνιμοι υπάλληλοι.

Από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 οι πολίτες του Ηνωμένου Βασιλείου έχουν δικαίωμα να προσφύγουν στη δικαιοσύνη, και πολύ συχνά δικαιώνονται, εάν θεωρούν πως έχουν πέσει θύματα διάκρισης. Είναι ξεκάθαρο πως σε αυτή τη χώρα είναι παράνομη κάθε μορφής άμεση ή έμμεση (συστημική) διάκριση, παρενόχληση ή θυματοποίηση με βάση το φύλο ή την αλλαγή του, την ηλικία, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, το χρώμα, την εθνικότητα ή την καταγωγή, την οικογενειακή κατάσταση ή την εγκυμοσύνη, τη θρησκεία ή τις πεποιθήσεις κάποιου ατόμου.

Ο καθένας έχει δικαίωμα να ελπίζει σε ένα καλύτερο μέλλον για τον εαυτό του και να δράττεται από αυτό χωρίς να του βάζουν άλλοι εμπόδια.

ΥΓ. Ο τίτλος είναι δανεισμένος από το ρεφρέν ενός βρετανικού πατριωτικού τραγουδιού σε στίχους Arthur Christopher Benson (και πασίγνωστη μουσική του Sir Edward Elgar): Land of Hope and Glory, Mother of the Free / How shall we extol thee, who are born of thee? (Γη της Ελπίδας και της Δόξας, Μητέρα των Ελευθέρων / Πώς να σε εξυμνήσουμε, εμείς οι γεννημένοι από σένα;)

Απαντήσεις: (1) Όχι, είναι περίπτωση άμεσης διάκρισης. Ο εργοδότης δεν έκανε ανακατάταξη των καθηκόντων ώστε το υποψήφιο άτομο να μπορέσει να εκτελεί τα υπόλοιπα καθήκοντα της θέσης για τα οποία ήταν ικανό. (2) Όχι, είναι περίπτωση έμμεσης διάκρισης. Το αδικαιολόγητο κριτήριο (μονιμότητα) έθετε σε μειονεκτική θέση τους αφρικανικής καταγωγής υπαλλήλους (κανείς δεν ήταν μόνιμος) και δεν λάμβανε υπόψιν την ικανότητα του υποψηφίου ατόμου να εκτελέσει την εργασία.