Ένα βότσαλο στη λίμνη

Η καθηγήτρια Σμιτ-Σμιντ (στα γερμανικά, οι γονείς της έγραφαν αλλιώς το επώνυμό τους ο καθένας) με δυσκολία έμενε άφωνη καθώς οι πανύψηλοι αξιωματικοί την οδηγούσαν μέσα από έναν λαβύρινθο δωματίων στο πέμπτο υπόγειο του ανακτόρου Μπελβί, της επίσημης κατοικίας του προέδρου της Ομοσπονδιακής Γερμανίας. Δεν είχε διανοηθεί κάτι τέτοιο όταν της ζήτησαν να υπογράψει εκείνο το τομίδιο όρων και προϋποθέσεων εμπιστευτικότητας (που σιγά μην το διάβαζε κιόλας). Κι εκείνη, όπως όλος σχεδόν ο κόσμος, πίστευε ότι οι συχνές επισκευές στο Προεδρικό ήταν απαραίτητες λόγω της παλαιότητας και των στατικών προβλημάτων του κτιρίου. «Δεν παύει βέβαια να είναι μπούνκερ πολυτελείας», πρόλαβε να σκεφτεί πριν ανοίξει μπροστά της η τεράστια ατσάλινη πόρτα (κατασκευής Κρουπ, φυσικά) και παραμερίσουν οι αξιωματικοί για να μπει στην τεράστια αίθουσα συνεδριάσεων. Δεν είχε προλάβει καν να προσανατολιστεί και να εντοπίσει το διοικητικό προσωπικό που ήταν εξαφανισμένο κάπου στο βάθος όταν άνοιξε μια άλλη αόρατη πόρτα και μπήκαν στην αίθουσα ο πρόεδρος, η καγκελάριος και ο αρχηγός του SPD.

Και οι τρεις την καλωσόρισαν με χειραψία, ο πρόεδρος έκανε ένα νεύμα να καθίσουν όλοι και έδωσε τον λόγο: «Φράου Μπούντεσκάντσλεριν…»

Η Μέρκελ μπήκε αμέσως στην ουσία: «Κυρία Σμιτ-Σμιντ, είδαμε τις αναλύσεις της Έδρας Ιστορικών και Χρονικών Μελετών. Για να μην πλατειάζω, ισχυρίζεστε ότι η κρίσιμη στιγμή για τα σημερινά θεόρατα ζητήματα της Ευρώπης βρίσκεται στην αναγνώριση των δημοκρατιών που προέκυψαν από τη διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας;»

«Ναι, και συγκεκριμένα στη διαμάχη για το όνομα της Μακεδονίας», απάντησε η καθηγήτρια Σμιτ-Σμιντ που, συνηθισμένη από τις χρόνιες ακαδημαϊκές διαμάχες, κοίταξε γύρω της.

«Μην ανησυχείτε, δεν υπάρχουν εδώ ούτε Έλληνες, ούτε Μακεδόνες», τη διαβεβαίωσε χαμογελώντας η Μέρκελ, που συνέχισε: «Πώς είναι δυνατόν, όμως;»

«Όλες οι μελέτες, όλες οι προσομοιώσεις, όλες οι αποστολές χρονομηχανών, όλα τα ενδεικτικά ταξίδια των ερευνητών μας σε πιθανές χρονογραμμές στο παρελθόν και στο μέλλον, συμφωνούν: Χωρίς τη διαμάχη για το όνομα, η Ευρωπαϊκή Ένωση επεκτείνεται οικονομικά ραγδαία μέσω των ελληνικών συνόρων προς τα βόρεια, οι εμπορικές σχέσεις προλαβαίνουν να ριζώσουν και ο Μιλόσεβιτς δεν τολμάει καν να ξεκινήσει τον πόλεμο. Μετά από πολυετείς διαπραγματεύσεις, υπογράφεται το 1997 στο Σεράγεβο η συμφωνία συνεργασίας ΕΕ και Χωρών της Νοτιοανατολικής Ευρώπης που καθορίζει σύνορα και διαδικασίες ενδεχόμενων μελλοντικών αλλαγών τους με δημοψηφίσματα κλπ., αλλά το 2003 η κατάσταση είναι τόσο ομαλή και οικονομικά εξελιγμένη ώστε στη Μεγάλη Διεύρυνση συμμετέχουν και όλες οι υπόλοιπες χώρες των Δυτικών Βαλκανίων: Σλοβενία, Κροατία, Σερβία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Μαυροβούνιο, Κόσοβο και Αλβανία.

»Χωρίς τους βαλκανικούς πολέμους της δεκαετίας του ’90 και τις διαδοχικές οικονομικές κρίσεις εκεί, δεν υπάρχουν προσφυγικά ρεύματα και νατοϊκή κρίση, το άνοιγμα των συνόρων αχρηστεύει τους εθνικιστές σε όλη την Ευρώπη και δεν δίνει πάτημα στη νεορωσική εξάπλωση. Στην παγκόσμια κρίση των subprimes, η ΕΕ έχει ήδη εγκρίνει το σύνταγμά της (πανηγυρικά στη Γαλλία και την Ολλανδία, με το αναμενόμενο διπλό δημοψήφισμα στην Ιρλανδία) και έχει προλάβει να εγκαταστήσει με διμερείς συμφωνίες ζώνες οικονομικής ανάπτυξης στα νότια και ανατολικά παράλια της Μεσογείου, που προσφέρουν χιλιάδες θέσεις εργασίας και όπου αναχαιτίζονται τα μεταναστευτικά ρεύματα από τις χώρες του Τρίτου Κόσμου. Χάρη στη συνεργασία με τον γιο του Καντάφι έχει προχωρήσει το σχέδιο ηλιακής ενέργειας από τη Σαχάρα που θα προσφέρει φτηνή ενέργεια και εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας σε όλη τη Βόρεια Αφρική. Η οικονομική συνεργασία με τους Κινέζους προχωρά σε πολύ πιο ισότιμη βάση».

«Και η κρίση του ευρώ;» ρώτησε η Μέρκελ.

«Εξελίσσεται πολύ πιο ήπια. Αφενός έχουν υπάρξει θεσμικές θωρακίσεις χάρη στο ευρωπαϊκό σύνταγμα, αφετέρου η Ελλάδα είναι σε πολύ καλύτερη οικονομική κατάσταση και, τέλος, ουσιαστικά δεν υπάρχει λαϊκισμός στην Ευρώπη. Όλα έχουν τελειώσει μέσα σε δύο χρόνια».

«Και πρωθυπουργός στην Ελλάδα; Ποιος χειρίζεται τα θέματα;»

«Ανάλογα με το σενάριο, συνήθως είναι μέλη των τριών οικογενειών ή έμπιστα στελέχη τους. Όμως η χώρα πηγαίνει με τον αυτόματο πιλότο χάρη στην οικονομική ακτινοβολία της από τη Θεσσαλονίκη προς Βορρά και από την Αθήνα προς τη Νότια και την Ανατολική Μεσόγειο».

«Και ο Αλέξης;» ρώτησε η Άγκελα χαμογελώντας.

«Συνήθως είναι πανεπιστημιακός. Καθηγητής – άλλοτε μαζί με τη σύζυγό του και άλλοτε μαζί με τον Yanis».

Όλοι χαμογέλασαν.

«Και η ΕΕ; Πόσα μέλη έχει;» ρώτησε ο Σουλτς.

«Στα περισσότερα σενάρια έχει 35, κύριε Πρόεδρε», απάντησε η Σμιτ-Σμιντ. «Εκτός από τα Δυτικά Βαλκάνια ,έχει μπει και η…»

«…Τουρκία;» ρώτησαν απορημένα και οι τρεις πολιτικοί μαζί.

«Όχι, η Ισλανδία», χαμογέλασε η Σμιτ-Σμιντ. Είχε συνηθίσει πια με αυτή την αντίδραση όποτε έφτανε κάποια συζήτηση εκεί.

«Και το Μπρέξιτ;»

«Δεν υπάρχει. Γίνονται όμως συζητήσεις και δημοψηφίσματα για το Μπρούρο – αν θα μπει το ΗΒ στο ευρώ».

«Στην Αμερική; Ποιος είναι πρόεδρος;»

«Η Μισέλ, φυσικά», απάντησε η καθηγήτρια, «και έχετε φιλικό ανταγωνισμό για τον τίτλο της ισχυρότερης γυναίκας στον κόσμο».

Ο Πρόεδρος ξερόβηξε και κοίταξε το ρολόι του. «Αν δεν υπάρχουν άλλες ερωτήσεις για την κυρία καθηγήτρια, να την ευχαριστήσουμε και να ανεβάσουμε τον προστατευτικό χρονοθόλο;»

Η Μέρκελ στράφηκε στον πρόεδρο και ρώτησε για χιλιοστή φορά: «Είμαστε βέβαιοι ότι η ελίτ της χώρας θα παραμένει δραστήρια και ενεργή στο σενάριο που θα ενεργοποιήσουμε;»

«Φυσικά, φράου Μπούντεσκάντσλεριν» απάντησε η Σμιτ-Σμιντ. «Το σενάριο είναι το ευνοϊκότερο από δεκάδες χιλιάδες χρονογραμμές που έχουμε εξετάσει. Ευνοϊκότερο για τον κόσμο, την Ευρώπη, τη Γερμανία, την Έδρα Ιστορικών και Χρονικών Μελετών… και για εσάς τους τρεις, προσωπικά».

«Να προχωρήσουμε, λοιπόν;» ρώτησε ο Πρόεδρος και το χέρι του κατευθύνθηκε προς ένα κουμπί που εμφανίστηκε στην άκρη του τραπεζιού.

«Μια στιγμή», είπε η Μέρκελ. «Ποιο ήταν το όνομα; Ποιος το ανακάλυψε;»

«Οι ίδιες οι δυο χώρες. Το συμφώνησαν μετά τον πόλεμο των τριών ωρών, το Πάσχα του 2036. Μακεδόσκα. Χωρίς νι μετά το όμικρον. Έχει κάτι από Μακεδονία, έχει τον γεωγραφικό προσδιορισμό χάρη στην κατάληξη -όσκα που θυμίζει σλαβική και αλβανική γλώσσα, και είναι λειτουργικό και στις τρεις γλώσσες. Στα αγγλικά “Makedoskan Republic” και “Makedoskan” το επίθετο, ελληνικά λένε “Μακεδόσκα” και “Μακεδοσκανός”, και στη χώρα θα λέγονται “Μακεντόσκι” — πάντα χωρίς το νι».

«Και γιατί δεν το είχε σκεφτεί αυτό ο Γκένσερ; Ούτε οι Έλληνες το είχαν σκεφτεί; Ποιον είχαν υπουργό τότε;»

«Τον Σαμαρά. Ήταν νέος και άπειρος τότε, έφτιαχνε καριέρα...» είπε ο Σουλτς.

Η καθηγήτρια Σμιτ-Σμιντ κοίταξε ερωτηματικά γύρω της. Δεν υπήρχαν άλλες ερωτήσεις. Είχε αρχίσει να ανοίγει τον χαρτοφύλακά της πριν οι πολιτικοί προλάβουν καν να την ευχαριστήσουν. «Είναι έτοιμο, κύριε Πρόεδρε», είπε. «Απλώς περάστε τον κωδικό σας και πατήστε το κουμπί».

Η καγκελάριος Μέρκελ βυθίστηκε στην πολυθρόνα της και κοίταξε ερωτηματικά τον γραμματέα της. Αυτός άρχισε να διαβάζει τη λίστα με τα ραντεβού:

«Στις 9, τηλεφώνημα με τον Πρόεδρο Σρέντερ, στο Μπελβί. Στις 10, με τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης δρα Σουλτς. Στις 11, θα έρθει ο αντικαγκελάριος Σταϊνμάγερ για να συνοψίσετε πριν από την τηλεφωνική συνδιάσκεψη με την κυρία Ομπάμα και τον κύριο Μακρόν. Το απόγευμα έχετε τη συνέντευξη στο πρώτο κανάλι. Θα είναι και ο ομοσπονδιακός προπονητής, θα μιλήσετε και για το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου στη Ρωσία».

Η καγκελάριος έγνεψε με ικανοποίηση. Μια συζήτηση με τον Γιούργκεν Κλοπ θα ήταν ό,τι το καλύτερο μετά από τόσο βαρύ πολιτικό πρόγραμμα.