«Βάρκιζα τέλος», τέλος

Από το 2008 ο ΣΥΡΙΖΑ συντάχτηκε, αποδέχτηκε, ενορχήστρωσε και υλοποίησε μια εμφυλιοπολεμική φαντασίωση. Το σύνθημα «Βάρκιζα τέλος» που βλέπαμε γραμμένο σε τοίχους είχε αποκτήσει τον πολιτικό του φορέα.

Ταυτόχρονα όμως ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ με τη βοήθεια σημαντικών μερίδων της κρατικιστικής Δεξιάς εξέπεμπε μια ψευδαίσθηση δημοκρατικής κανονικότητας, καταναλωτικής συνέχειας. Όμως η ψευδαίσθηση αυτή δεν μπορούσε να κόψει τη ρίζα της εχθροπάθειας και τη συνεχή αναφορά σε έναν εμφύλιο. Μας είπαν προδότες, βολεμένους, μικροαστούς, ακραίο κέντρο, υπηρέτες του κεφαλαίου, φασίστες, νεοφιλελεύθερους, έριχναν πάντα ένα στίγμα καχυποψίας για τα πρόσωπά μας. Όποτε κάποιος αρθρογραφούσε για την εθνική ενότητα, κατά της κουλτούρας του μίσους, κάποιοι φρόντιζαν να τον περιγράψουν σαν γρανάζι ενός τραπεζικο-τεχνικού συστήματος υπερκαπιταλισμού που θέλει τον λαό υποταγμένο. Μπροστά στον φιλοευρωπαϊκό ειρηνισμό μας, εμφάνιζαν πάντα το ελληναράδικο τέρας του τσαμπουκά και μιας βίας που σαν πρωτοφασίστες θεωρούσαν λυτρωτική.

Ο εμφύλιος ήταν ο αέρας που ήθελαν να αναπνεύσουμε όλοι μαζί σε μια παρακμιακή γιορτή χρεοκοπίας, ζόφου και δικής τους κατίσχυσης.

Όμως σε αυτόν τον Εμφύλιο οι δυνάμεις που αποτέλεσαν τους πυλώνες της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας, οργανωμένες και σκόρπιες, δεν ήταν δυνατόν να πάρουν μέρος. Δεν μπορούσαν να πολεμήσουν, δεν έπρεπε να νικήσουν σε αυτόν τον Εμφύλιο. Η νίκη αυτών των δυνάμεων, αν έρθει αύριο, δεν θα προκύψει μέσα την επικράτηση σε έναν πόλεμο, αλλά μέσα από την υπέρβαση της εμφυλιοπολεμικής δομής που ο ΣΥΡΙΖΑ εγκατέστησε.

Η νίκη σε αυτόν τον Εμφύλιο είναι η δικαίωση της μη συμμετοχής σε αυτόν. Σε νίκησα γιατί δεν δέχτηκα να πολεμήσω μαζί σου με τους όρους που ήθελες.

Εξ ου και τα ουρλιαχτά αγωνίας που κατασκευάζουν τα επιτελεία των διανοουμένων του ΣΥΡΙΖΑ περί ρεβανσιστικής Δεξιάς δεν είναι τίποτε άλλο παρά επιθυμητικές προβολές και ενοχικές αγωνίες για ορισμένους λίγους. Ποθούν διακαώς μια νέα εκδικητική δεκαετία του ’50· για να στηρίξουν αφηγήματα της ήττας και της απαξίωσης του επαναστατικού τους οράματος· για να δικαιώσουν εκ των υστέρων την εμφυλιοπολεμική τους μονομανία.

Καλά κάνουν και ανησυχούν: ουδείς επιθυμεί κάποιου είδους ρεβάνς. Η μεσαία τάξη —το φάντασμά της— αποδεικνύεται ανθεκτική, η δυτική κουλτούρα κατανάλωσης βαθιά ριζωμένη και η δημοκρατική-κοινοβουλευτική παράδοση παγιωμένη και λειτουργική. Η Ελλάδα έχει μια τελευταία ευκαιρία να ενταχτεί ξανά στον σύγχρονο καπιταλισμό και στις αντιφάσεις που προσδιορίζει — αυτός, και όχι το κλάμα των μαυροσκούφηδων στη Βάρκιζα.

Εξάλλου, ο στόχος της Βάρκιζας είναι να είναι ο εαυτός της: ένα μέρος που παραπέμπει στα θαλασσινά μπάνια και μόνον.