Τα παπούτσια

Όταν ο Hitchcock κάθισε μαζί με τον σεναριογράφο του, Raymond Chandler, για να του εξηγήσει τι ακριβώς είχε κατά νου για την πρώτη καθοριστική συνάντηση των πρωταγωνιστών· όταν του περιέγραψε όλες αυτές τις λεπτές αποχρώσεις των συνθηκών που θα έπρεπε να ικανοποιηθούν στο πανί για να βγει η αφήγηση, ο Chandler τού είπε ότι αυτό, απλά, ήταν αδύνατον. «Πώς θα βγάλεις τη σοβαρότητα και τον αστεϊσμό μαζί; Την τρέλα και τη μη τρέλα; Την αυθόρμητη απόρριψη της εξωφρενικής πρότασης, αλλά και τη σοβαρή πιθανότητα μιας αποδοχής της; Πώς, σε μερικά μόνο λεπτά, θα τα πεις όλα αυτά, χωρίς να τα πεις;» Στα πρώτα πλάνα της ταινίας, πριν ακόμα μιλήσουν οι πρωταγωνιστές, πριν φανερωθούν τα πρόσωπά τους, παρακολουθούμε μία σπουδή στα υποδήματά τους. Ο διάλογος θα αρχίσει μόνο όταν το αυστηρό, μονόχρωμο brogue τού Guy Haines θα εκτεθεί, χτυπώντας ελαφρά, στην ελευθερία τής διχρωμίας ενός κάποιου Bruno Antony.

[Strangers on a Train, 1951]