Η ταυτότητα

Τέσσερις χιλιάδες νεκροί. Μια βδομάδα πριν από τα Χριστούγεννα του 2020. Αμέτρητες χιλιάδες φίλοι γύρω τους, συγγενείς, συνάδελφοι, «επαφές» από το Facebook, εραστές και ερωμένες, πελάτες, προϊστάμενοι, υπάλληλοι, θαυμαστές, συμμαθητές, συνοπαδοί, γείτονες.

Τέσσερις χιλιάδες νεκροί από κορονοϊό.

Ποιοι είναι; Πού ζούσαν; Τι δουλειά έκαναν; Πόσοι ήταν συνταξιούχοι; Πόσοι εργάζονταν; Πόσοι σπούδαζαν; Πόσοι είχαν παιδιά, εγγόνια, συζύγους;

Τέσσερις χιλιάδες νεκροί που δεν είναι τέσσερις χιλιάδες αριθμοί, που δεν είναι τέσσερις χιλιάδες νούμερα στατιστικής. Είναι πραγματικοί άνθρωποι: πρόσωπα. Ήταν. Είναι. Θα εξακολουθούν να είναι.

Δεν θέλουμε τα ονόματά τους. Αυτά τα ξέρουν οι δικοί τους, και θα τα έχουν πάντα μαζί τους.

Δεν θέλουμε τη φωτογραφία τους. Η μορφή τους βέβαια δεν θα ξεχαστεί.

Αλλά θέλουμε τα άλλα στοιχεία τους. Έστω μόνο μια μικρή, λειψή ταυτότητα. Αρκεί και μόνο αυτή.

Α.Κ., 57, άντρας, Θεσσαλονίκη, ελεύθερος επαγγελματίας.

Πρέπει να μας συντροφεύσουν σ’ αυτό το ιδιαίτερο γύρισμα του χρόνου.

Ας δημοσιευτεί αυτός ο κατάλογος απόντων πριν το γύρισμα του χρόνου σε μια εφημερίδα — σαν κατευόδιο, σαν ξόδι, σαν υπόμνηση της θνητότητάς μας, σαν αποχαιρετισμός, σαν ένας μικρός επικήδειος, σαν μια απλή πράξη αναγνώρισης και αγάπης.

[ Εικ.: Gideon Rubins, λεπτ. ]