Νά τι τα θέλουμε τα Pride

«Τι τα θέλουμε τα Pride; Ας κάνουν ό,τι θέλουν σπίτι τους, αλλά όχι και να βγαίνουν στους δρόμους. Είναι δηλαδή περήφανοι που είναι έτσι, ενάντια στη φύση; Θέλουν να μας κάνουν όλους σαν κι αυτούς; Τι θα πούμε στα παιδιά μας που τα βλέπουν αυτά;»

Κάθε μια από αυτές τις ερωτήσεις, που ακόμα ακούγονται από μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης, έχει απάντηση στην τραγική ιστορία του «Δημητράκη»/ Δήμητρας από τη Συκαμιά της Λέσβου, που κατά ειρωνικό τρόπο βγήκε πάλι στη δημοσιότητα με το τελευταίο της κεφάλαιο αυτόν τον μήνα, τον μήνα του Pride.

Τα Pride, λοιπόν, τα θέλουμε για να μη στιγματίζεται η κάθε Δήμητρα και οποιοσδήποτε νιώθει ότι δεν χωράει στα πρότυπα που έχουμε για τον άντρα, για τη γυναίκα, για τις σχέσεις μας. Για να μάθουμε να αποδεχόμαστε το διαφορετικό. Για να συνειδητοποιήσουμε πως, όχι μόνο δεν μας βλάπτει το πώς ντύνεται κάποιος και το τι σχέσεις θέλει να έχει (με άλλους συναινούντες ενήλικες, μη λέμε τα προφανή), αλλά πως αντιθέτως η κοινωνία μας γίνεται συνολικά πιο ελεύθερη και πιο πλούσια όταν αφήνουμε τον καθένα να εκφραστεί. Δεν τους κάνουμε κάποια χάρη, επιτρέποντάς τους να «κάνουν ό,τι θέλουν σπίτι τους», ούτε αυτοί έχουν κάνει κάτι για το οποίο πρέπει να ντρέπονται και να το κρατάνε κρυφό.

Και, ναι, είναι περήφανοι που «είναι έτσι», γιατί δεν είναι καθόλου «ενάντια στη φύση». Αντιθέτως, είναι αυτό ακριβώς που τους λέει η φύση τους. Η Δήμητρα δεν αποφάσισε πως νιώθει γυναίκα επηρεαζόμενη από τίποτε «έκφυλα πρότυπα» των σύγχρονων μίντια. Μεγάλωσε στη Λέσβο, την Πτολεμαΐδα και την Καστοριά τις δεκαετίες του ’60 και του ’70. Ήξερε μόνο αυτό που ένιωθε μέσα της, και που ήταν κόντρα σε όλα αυτά που έβλεπε και άκουγε γύρω της.

Δεν θέλουν λοιπόν «να μας κάνουν όλους σαν κι αυτούς». Πρώτον, γιατί δεν «γίνεσαι» ομοφυλόφιλος, τρανς ή οτιδήποτε, ούτε το «επιλέγεις» όπως θα επέλεγες τι επάγγελμα θα κάνεις. Απλά συνειδητοποιείς και αποδέχεσαι, αργά ή γρήγορα, τη φύση σου, κόντρα στην κοινωνική πίεση. Και, δεύτερον, γιατί το μόνο που ζητούν οι LGBTQ+ είναι να αποδεχτούμε κι εμείς αυτό ακριβώς που αποδέχτηκαν και οι ίδιοι.

Και τέλος, ίσως το σημαντικότερο: «Τι θα πούμε στα παιδιά μας;» Θα τους πούμε ότι ο καθένας είναι διαφορετικός, και ότι αυτό είναι κάτι όμορφο. Έχουμε ξανθούς και καστανούς, κοντούς και ψηλούς, αστείους και σοβαρούς, ετεροφυλόφιλους και ομοφυλόφιλους, άντρες που ντύνονται με κοστούμια και άντρες που ντύνονται με φορέματα — όπως έχουμε και γυναίκες που ντύνονται με κοστούμια. Θα τους πούμε να μάθουν να σέβονται το διαφορετικό και να εκτιμούν ό,τι μας κάνει πλουσιότερους. Να μη γίνουν σαν τα παιδιά που κορόιδεψαν τη Δήμητρα και λεηλάτησαν το σπίτι της, να μοιάσουν περισσότερα στα άλλα παιδιά όπου είχε βρει αποκούμπι όταν την απέκλεισαν οι μεγάλοι.

Όσοι είμαστε άνω των 40, και φαντάζομαι πολλοί κι από τους νεότερους, μεγαλώσαμε με μια εικόνα για τους LGBTQ+ βγαλμένη από στερεότυπα όπως η Φτερού, από χάχανα την ώρα του μαθήματος για τον Καβάφη, από λάιτ ή και χυδαία ανέκδοτα. Δεν βλέπαμε ομοφυλόφιλους γύρω μας, άρα δεν υπήρχαν. Θεωρούσαμε ότι δεν προσβάλλουμε ούτε στενοχωρούμε κανέναν ό,τι και να πούμε, γιατί κανείς δεν τολμούσε να πει ότι προσβάλλεται ή ότι στενοχωριέται.

Είμαστε όμως και η γενιά που κατάλαβε το λάθος της και άνοιξε τα μάτια της στον αγώνα δεκαετιών για αναγνώριση και αποδοχή των LGBTQ+. Θέματα που ήταν ταμπού πριν από μόλις 15 χρόνια, τώρα θεωρούνται δεδομένα και αδιαμφισβήτητα. Ακόμα και ο Ομπάμα δήλωνε αντίθετος στον γάμο των ομοφυλοφίλων στην προεκλογική του εκστρατεία το 2008, αντέστρεψε όμως σταδιακά πορεία, οδηγώντας και ακολουθώντας ταυτόχρονα την κοινή γνώμη. Ο Μπιλ Κλίντον, που είχε υπογράψει το 1996 το “Defense of Marriage Act” που απαγόρευε τους γάμους ομοφυλόφιλων, επικρότησε την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου το 2013 που κατέρριψε τον νόμο ως αντισυνταγματικό.

Αν πάμε ακόμα πιο πίσω, θα δούμε ότι κάποτε στιγματίζονταν άνθρωποι για πράγματα που τώρα φαίνονται αδιανόητα, όπως το αν είναι αριστερόχειρες, σε σημείο που πολλές θρησκείες δαιμονοποίησαν την αριστεροχειρία και πολλές γλώσσες, από τα αγγλικά και τα ιταλικά μέχρι τα κινέζικα, έχουν λέξεις που πηγάζουν από το «αριστερό» με αρνητική σημασία γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο. Όσο αφύσικο όμως μας φαίνεται τώρα να βάλουμε κάποιον αριστερόχειρα να γράφει με το δεξί (ή έναν δεξιόχειρα να γράφει με το αριστερό — δοκιμάστε το!), τόσο αδιανόητο πρέπει να μας γίνει και το να προσπαθούμε να κάνουμε τους πάντες να χωρέσουν στο ίδιο καλούπι φύλων και σεξουαλικών προσανατολισμών, πηγαίνοντας κόντρα στη φύση τους.

Happy Pride! 

ΥΓ. Επειδή ο «Δημητράκης»/Δήμητρα δεν είναι πια κοντά μας, κι επειδή από προηγούμενες συνεντεύξεις του δεν ήταν σαφές πώς ήθελε να τον/την αποκαλούν, επέλεξα το «Δήμητρα», για να τονίσω τη διαφορετικότητα. Το σωστό θα ήταν το ουδέτερο «ο/η Δημήτρης/Δήμητρα», καθώς είναι πιθανό να αυτοχαρακτηριζόταν “non-binary”, αλλά το κείμενο θα σκόνταφτε σε εκείνα τα σημεία. Ελπίζω ότι ο συμβιβασμός είναι αποδεκτός.

[ Εικ.: Sophie Castle, 2017 ]