Λίγη χαρά (και λίγος πονοκέφαλος)

Να το πούμε καθαρά: παρά την παρουσία της Σελένα Γκόμεζ, το «Spring Breakers» δεν είναι μια εμπορική ταινία, είναι ταινία τέχνης. Δεν είναι καν η πιο εμπορική ταινία του σκηνοθέτη Χάρμονι Κορίν, εκτός αν πρέπει να ταυτίσουμε ντε και σώνει τα βυζιά με την εμπορικότητα. Το «Spring Breakers» είναι μια απόπειρα να γυριστεί ένα φιλμ τύπου Χου Χσιάο-Χσιέν («Οι Εραστές της Χιλιετίας», «Τα Λουλούδια της Σαγκάης») σε στυλ «Miami Vice» και με ολίγη από μοτίβα του πορνό, εξ ου και είναι τόσο ενδιαφέρον αλλά και τόσο προβληματικό. Η δομή είναι παρμένη από τον «Μάγο του Οζ» ή, μάλλον, λόγω της πανταχού παρούσας χυδαιότητας, από το «Wild at Heart» του Ντέιβιντ Λιντς: οι τέσσερις ξαναμμένες ηρωίδες για να ξεφύγουν από την αφόρητη σκυθρωπότητα της μικρής πόλης ληστεύουν ένα ρεστοράν, το σκάνε στη Φλόριντα, παρτάρουν αγρίως, συλλαμβάνονται για κατοχή ναρκωτικών, και αποφυλακίζονται όταν πληρώνει την εγγύησή τους ένας ντίλερ (ο Τζέιμς Φράνκο είναι ομολογουμένως πολύ καλός στον ρόλο που κράταγε ο Γουίλιαμ Νταφόου στο «Wild at Heart»).

Για να απεικονίσει το spring break, αυτό το τρομακτικό αμερικανικό τελετουργικό που πραγματοποιείται κάθε Μάρτιο στη νότια Φλόριντα, ο Κορίν δημιουργεί μια χρονοδίνη στην οποία είναι «spring break για πάντα», στήνει ένα videogame με εκκωφαντικό soundtrack (στο repeat) και το παραφορτώνει με σκηνοθετικό στυλιζάρισμα, όπως οι ατάκες που επαναλαμβάνονται σε voice-over (α λα Τέρενς Μάλικ), η αργή κίνηση καθώς η κόκα σνιφάρεται απλωμένη πάνω σε βυζιά, και η ολίγη από λεσβιακό σεξ.

Αλλά υπάρχει κάτι ενοχλητικό στο «Spring Breakers», μια ταινία που σου μουδιάζει το μυαλό, που ως επί το πλείστον μοιάζει συναρμολογημένη και όχι σκηνοθετημένη: το ενοχλητικό είναι η σαφής επιρροή του γνωστού ανήθικου ηθικολόγου Γκασπάρ Νοέ, η οποία γίνεται ιδιαίτερα εμφανής στην τελευταία σκηνή, όταν ο κόσμος τελικά γυρίζει ανάποδα. Ωστόσο ο Κορίν είναι σαφώς πιο ευφυής σκηνοθέτης από τον Νοέ και το «Spring Breakers» είναι ένα σύγχρονο έργο, 100% αμερικανικό, μια ταινία που σου προκαλεί αρκετή χαρά και σε αφήνει με ολίγο πονοκέφαλο.

Κάπως έτσι πρέπει να νιώθεις και μετά το κανονικό spring break υποθέτω.