There’s a light that never goes out

Πάντα μου άρεσε στις ασπρόμαυρες ταινίες του ’50 αυτό το κάδρο με τα φωτισμένα πρόσωπα μέσα στα αυτοκίνητα. Οι γωνίες, οι εκφράσεις τους, η ένταση που προσέδιδε στην ατμόσφαιρα το ημίφως που βγαίνει από χαμηλά· με μάγευαν όλα αυτά. Θυμάμαι με τι απογοήτευση συνειδητοποίησα, παιδί ακόμα, ότι δεν ήταν μια εικόνα της πραγματικότητας. Παρατηρώ όμως τώρα, τα βράδια, όλο και περισσότερους οδηγούς βυθισμένους στα smartphones τους και το ηθικό μου αναπτερώνεται. Ο θείος Όσκαρ είχε πάλι δίκιο: η ζωή μιμείται την τέχνη περισσότερο από ό,τι η τέχνη τη ζωή.

Απλά πρέπει να περιμένεις λίγο.

[ Jacques Tourneur, Out of the Past (Αμαρτωλοί και δολοφόνοι) ].