Στον Καναδά, λοιπόν, αδερφές μου;

Νέος Πρωθυπουργός στον Καναδά. Και το όνομα αυτού Τζάστιν Τρουντό. Νέος, περίπου όσο και ο δικός μας. Μόλις 43 ετών. Από το άλλο στρατόπεδο, όμως. Αυτό των φιλελεύθερων.

Πολλές φορές, τα νεανικά πρόσωπα μας κάνουν να αναρωτιόμαστε —και συχνά όχι αδίκως— πόσο νέες ιδέες κομίζουν στην πολιτική. Αναζήτησα στην προσωπική του σελίδα τις θέσεις του. Σε περίοπτη θέση, λοιπόν, ήταν αυτές για τα LGBTQI δικαιώματα. Ανοίγω το τηλεοπτικό του σποτ, που ξεκινά ως εξής:

«Γεια σας! Το όνομά μου είναι Τζάστιν Τρουντό και είμαι περήφανος που είμαι άοκνος υποστηρικτής των LGBTQI δικαιωμάτων».

Ενδιαφέρον, ακόμη, είναι πως, ανάμεσα στις θέσεις του για τα LGBTQI θέματα, επιλέγει ως πρώτο θέμα τα δικαιώματα των τρανς συνανθρώπων του. Ακόμη πιο μεγάλη έκπληξη αποτελεί το γεγονός πως ακολουθεί την πιο σύγχρονη ορολογία, μια ορολογία που δεν χρησιμοποιείται ευρέως, παρά μόνο από τις οργανώσεις της κοινότητάς μας: «trans* rights», όπου το αστεράκι δηλώνει την ελευθερία να συμπληρώσει ο καθένας και η καθεμιά μας ό,τι ταιριάζει με τον αυτοπροσδιορισμό του (sex, gender, οτιδήποτε άλλο). Στην ίδια ιστοσελίδα, μάλιστα, είναι ενσωματωμένο ένα λογότυπο που αναφέρει:

«Στάσου πλάι στον Τζάστιν Τρουντό για τα τρανς* δικαιώματα».

Δείχνει ακόμη ενδιαφέρον για θέματα οικολογίας και διαφάνειας, δηλώνει πως, αν και η χώρα του είναι μακρινή, θα απορροφήσει παραπάνω από 25.000 πρόσφυγες από τη Συρία, θα σταματήσει τη συμμετοχή του Καναδά στους βομβαρδισμούς στη Συρία, θα προχωρήσει στην αποποινικοποίηση της μαριχουάνας, ενώ αντιπαρατίθεται με σθένος στις συντηρητικές πολιτικές του προκατόχου του που είχε επί δέκα χρόνια την εξουσία στον Καναδά. Δεν επικαλείται τον ριζοσπαστισμό, αλλά τη μετριοπάθεια και τις τομές που μπορούν να γίνουν διά μέσου αυτής.

Η πιο εύκολη κατάληξη για ένα τέτοιο άρθρο θα ήταν να γίνει η αναπόφευκτη σύγκριση με τα ελληνικά πράγματα και η ολωσδιόλου βαρετή μεμψιμοιρία του τύπου, «Εδώ δεν γίνεται τίποτα — δεν πρόκειται ποτέ ν’ αλλάξει το παραμικρό». Με συγχωρείτε, αλλά δεν θα την επιλέξω. Και τούτο γιατί πιστεύω πως οι περίοδοι κρίσης, παρ’ όλο τον πόνο που προκαλούν, μπορούν ν’ αποτελέσουν σε βάθος χρόνου το έναυσμα για βαθιές αλλαγές και τομές. Και κυρίαρχο ρόλο στις αναγκαίες αλλαγές δεν μπορούν παρά να έχουν τα ζητήματα κράτους δικαίου. Tα αξιακά θέματα για μία δημοκρατία.

Στον Καναδά, λοιπόν, αδερφές μου; Όχι. Ας μην πάμε τόσο μακριά. Ας ανοίξουμε όμως τα μάτια μας και ας δούμε τα θετικά παραδείγματα ώστε να φτιάξουμε κάποτε μια σοβαρή χώρα που θα σέβεται όλους τους πολίτες της.

Και, ναι: εδώ σε θέλω κάβουρα, στα κάρβουνα…