London 7th Heaven

Ενώ τα τροπικάλ γυαλιά μας σκονίζονται σκόπιμα στο ράφι, ο λονδρέζικος χρόνος σπάει, ελλειπτικά, σε επτά κομμάτια καθημερινότητας:

Δευτέρα. Δεν είναι τυχαίο ότι την λένε Tσαγκαροδευτέρα. Είναι ίδια και στο Λονδίνο, και στο Παρίσι, και στην Αθήνα, και σχεδόν σε κάθε πόλη του κόσμου. Το τιπ βέβαια είναι να αγαπάς τη δουλειά σου (με τον τρόπο που ο καθένας αγαπάει). Έτσι, το βαρύ, ασήκωτο ξύπνημα από τον Παράδεισο της κουβέρτας γίνεται πιο εύκολο. Όσο πιο εύκολο μπορεί βέβαια να γίνει. Γιατί, είπαμε, είναι Δευτέρα — και φυσικά η Victoria line είναι τρελαμένη από κόσμο, φυσικά η Northern line προσφέρεται και σαν σαρδέλα, ενώ οι δρόμοι στο Vauxhall είναι φρακαρισμένοι — γιατί πάλι κάνουν έργα. Αλλά μετά ρίχνεσαι στη δουλειά, τα ξεχνάς όλα, έπειτα πας γυμναστήριο — και, πριν το καταλάβεις, τέλειωσε η μέρα.

Τρίτη. Μέρα απρόβλεπτη. Μπορεί να εξελιχθεί σε άπειρη δουλειά ή σε απρόσμενες βόλτες. Μα τις πιο ωραίες Τρίτες βγαίνεις με καλούς φίλους — είναι η καλύτερη στιγμή για να κλαφτεί ο ένας στον άλλο. Νά, όπως την περασμένη Τρίτη που συμφωνήσαμε στρωτά-στρωτά με την Ηρώ πως, ναι, η καλύτερη μέρα του εργαζόμενου Λονδρέζου είναι η μέρα που παίρνει τον μισθό του. Και η χειρότερη, φυσικά, όταν πληρώνει το νοίκι του. Έκλαψα, έκλαψε, κλάψαμε — μα το πληρώσαμε το νοίκι στο τέλος. Και φυσικά έρωτες εδώ, χαρές εκεί, απογοητεύσεις παραπέρα, όλα με θέα στον Τάμεση. Μα είναι έτσι πιο γλυκός ο ύπνος μετά.

Τετάρτη. Το win-win της βδομάδας. Κι όπως έλεγε ο παλιός Αμερικάνος συνάδελφος Rob: «Αfter hump day, the weekend gets closer», γιατί, ναι, η Τετάρτη είναι μια μέρα με νόημα, και στην Αμερική και στο Λονδίνο. Γιατί είναι στη μέση της ανηφόρας πριν το επόμενο ΣΚ. Κι έτσι φτιάξαμε το Τετάρτη and the City, δηλαδή όταν δεν τελειώνεις αργά από το γραφείο κάνεις μια βόλτα στο Covent Garden, σε καμιά γκαλερί στη Mayfair ή κάνεις όνειρα παρέα με λίγο ζεστό τσάι με φίλους. Και εις άλλα με υγεία.

Πέμπτη. Αλλιώς: μέρα πιασμένη. Βασικά, μην κανονίσεις τίποτα εκτός δουλειάς. Γιατί σχεδόν όλες οι εκδηλώσεις στο Λονδίνο γίνονται την Πέμπτη. Διψασμένες Πέμπτες ο ένας (κυριολεκτώ: Thirsty Thursdays μού τις διαφήμιζε), extra happy hour ο άλλος — και μιλιούνια κόσμος έξω. Κι αν δεν θέλεις να βγεις εσύ, θα σε τραβήξουν με το ζόρι οι συνάδελφοι: «Μα καλά, έλα για ένα ποτό μόνο, ένα cheeky one, come on!» Και φυσικά δεν είναι ποτέ μόνο ένα.

Παρασκευή. Η μέρα της δοκιμασίας. Γιατί, αν δεν έχεις πιει εσύ, θα έχει πει κάποιος συνάδελφος. Και θα έχει πονοκέφαλο. Και θα γκρινιάζει — ή δεν θα μιλάει καθόλου. Μα δεν θα χρειαστεί να αναρωτηθεί κανένας από πού προέρχεται όλη αυτή η μυρωδιά της μπίρας ενώ παντού έχει γραφεία με υπολογιστές και όλοι προσπαθούν να τελειώσουν τα όποια απόνερα της εβδομάδας. Μα: Thank God It’s Friday και αργότερα φεύγεις τρέχοντας απ’ το γραφείο. Και φυσικά μετά έξω. Έξω με το ζόρι. Γιατί απλά είναι Παρασκευή. Κι αν δεν θες εσύ, θα σε τραβήξουν οι καλοί φίλοι και θα περάσεις τέλεια, και η κούραση θα πάει περίπατο. Μα κάποια στιγμή φτάνεις στο σπίτι, κάποια στιγμή κι αυτή η βδομάδα τελειώνει: applause, applause, applause.

Σάββατο. Έξω. Έξω-έξω. Μα θες αλήθεια να κάτσεις σπίτι σου και να μιζεριάσεις πάλι με μαραθώνιο στο YouTube; Το βράδυ μαζί σου έξω είναι όλο το Λονδίνο: διασκεδάζει και τα σπάει με τον δικό του τρόπο στο Soho, στο Camden, στο Vauxhall, στο Shoreditch. Και φυσικά υπάρχει κάτι για όλους σε όλη τη διάρκεια της ημέρας, από θέατρο, μουσεία, ψώνια, μέχρι κλάμπινγκ. Κι όμως το Σάββατο έχει τις δικές του ήσυχες στιγμές, που κάνουν τους περισσότερους Λονδρέζους να χαμογελούν: πρωινό Σαββάτου με όση νωχελικότητα ή κινητικότητα επιθυμεί ο καθένας.

Κυριακή. Έξω revisited. Αν έχει ήλιο, το Λονδίνο θα είναι έξω. Η καλύτερη μέρα για βόλτες σε πάρκα, μουσεία και εξορμήσεις στις γειτονιές της πόλης. Είναι η καλύτερη μέρα για πικνίκ στο Hyde Park ή για μια εξόρμηση στο Σημείο Μηδέν στο Greenwich ή για αστικές περιπέτειες στο Shoreditch και στο Hackney του ανατολικού Λονδίνου. Εκτός κι αν σου αρέσει η πολυκοσμία στα τρέντι μαγαζιά της Regent Street και της Knightsbridge.

Κομμένος στα επτά κυλάει ο χρόνος. Πότε πάνω, πότε κάτω, μα πάντα σαν να υπάρχει και κάτι άλλο ακόμη να γίνει — αυτός είναι ο αστραφτερός χρόνος του Λονδίνου.