Το σνίτσελ

Πριν λίγες μέρες βρέθηκα σε μια γιορτή. Μεγάλη ποικιλία εδεσμάτων κοσμούσε τον μπουφέ, καθώς λένε, αλλά σχεδόν όλα τους ήταν αρκετά λιπαρά για τα γούστα μου και σίγουρα αρκετά μακριά από την αναίμακτη δίαιτά μου, η οποία σε λίγο καιρό θα έχει πιάσει μια δεκαετία. Όταν μεταφέρω τη σκέψη μου στο παρελθόν, δεν μπορώ να θυμηθώ πια πώς ήταν το μάσημα του κρέατος, δύσκολα θα ανακαλούσα μια τέτοια αίσθηση. Αλλά, καθώς ο εγκέφαλος κρατά μνήμες γεύσης, μπορώ να θυμηθώ την αγαπημένη πικρίλα που άφηνε στο στόμα μου η ξεροψημένη κρούστα όταν ψηνόταν στα κάρβουνα. Και θυμάμαι πάντα μια γεύση, και μια μυρωδιά: τη γεύση και τη μυρωδιά του σνίτσελ — του χοιρινού σνίτσελ, που το μαγείρευα με μεγάλη επιτυχία. Συχνά, μάλιστα, δεχόμουν προτάσεις για να μαγειρεύω σε οικογενειακά τραπέζια ή σε φιλικές συγκεντρώσεις. Πάντα το στόλιζα με ό,τι επέβαλλε ένα χοιρινό σνίτσελ και πάντα το σέρβιρα με ειδική, δική του σάλτσα. Και φυσικά δεν έπρεπε ποτέ να λείπει από αυτό το τραπέζι, με αυτό το σνίτσελ, σε μια τόσο τέλεια θέση, σε ένα τέλειο πιάτο, τόσο τέλεια μαγειρεμένο, με τόση αγάπη, τόσο κόπο και τόση επιστήμη, μια παγωμένη μπίρα. Αυτό ήταν το ταλέντο μου. Το καλλιεργούσα. Θυμάμαι λοιπόν. Θυμάμαι καλά. Κάποιες φορές, το ονειρεύομαι. Τόσο ισχυρή είναι η ανάμνησή του. Έχω άραγε αναπτύξει κάποιο άλλο ταλέντο έκτοτε; Κάτι που να αντικαθιστά το ταλέντο μου στο μαγείρεμα του σνίτσελ;…

Από την άλλη, με ρωτούν πολλοί, είναι άραγε εύκολο να αποφασίσεις να διαμορφώσεις μια τόσο διαφορετική στάση; Όχι. Δεν είναι. Μια αλληλουχία γεγονότων (που δεν τα περίμενες) σου ανοίγει νέους δρόμους. Δεν είναι μόνο το διατροφικό ζήτημα. Μπροστά σου ξετυλίγεται ανάστροφα το κουβάρι μιας ζωής τελείως διαφορετικής: Πόσο εύκολα βρίσκουμε ρούχα ή παπούτσια που δεν είναι βασισμένα σε οποιουδήποτε είδους εκμετάλλευση των non human ειδών; Ποια προϊόντα προσωπικής φροντίδας ή απορρυπαντικά δεν είναι δοκιμασμένα σε ζώα που ζουν σε εργαστηριακά κλουβιά; Σε ποια εστιατόρια μπορώ να εμπιστευτώ πως σερβίρουν τρόφιμα που δεν περιέχουν ζωικά παράγωγα; Ποια ποτά μπορώ να καταναλώνω; Χρησιμοποιούν ζωικά φίλτρα οι παρασκευαστές τους; (Για να μην πω ότι όλα αυτά τα vegan προϊόντα είναι συχνά αρκετά ακριβότερα σε σχέση με τα συμβατικά).

Η δεύτερη πιο συχνή ερώτηση που μου απευθύνουν είναι γιατί επιλέγει κάποιος τον χορτοφαγικό και αναίμακτο τρόπο διαχείρισης της ζωής του. Ξεκινούν, άραγε, και τελειώνουν οι υποχρεώσεις που αναλαμβάνεις στο πιάτο του; Η απάντηση είναι ξεκάθαρη: όχι. Όσοι επιλέγουν έναν τέτοιο τρόπο ζωής αποφασίζουν να δράσουν για τα δικαιώματα των υπολοίπων ειδών προσπαθώντας να σταματήσουν τον κύκλο της άσπλαχνης μαζικής κτηνοτροφικής παραγωγής και να παλέψουν για το περιβάλλον: οι καλλιέργειες και το νερό που απαιτείται για την εκτροφή των ζώων αποτελούν ένα τεράστιο φορτίο για το οικοσύστημά μας, αλλά και για την υγεία των καταναλωτών, αφού όλα τα ζώα που εκτρέφονται υπο τις συνθήκες που απαιτεί η μαζική παραγωγή ενισχύονται με ισχυρά αντιβιοτικά. Αυτό τουλάχιστον για αρχή — η συνέχεια είναι πολύ πιο σύνθετη.

Αλλά ας γυρίσουμε στη γιορτή. Στη συζήτηση που είχα με έναν αγαπημένο φίλο σχετικά με την ύπαρξη ή μη ταλέντων, του είπα πως δεν έχω εντοπίσει ούτε ένα νέο ταλέντο μου (μετά το σνίτσελ). Καμία ώθηση δημιουργίας. Ούτε μια εσωτερική ανάγκη που θα με οδηγούσε στην εκδήλωση μιας ιδιαιτερότητας. Με κοίταξε λιγάκι σαστισμένος. Έχεις, μου είπε. Ήταν σειρά μου να τον κοιτάξω με περιέργεια. Ποιο; τον ρώτησα. Την αγάπη για τα άλλα είδη, μου είπε.

Τώρα που το σκέφτομαι… ναι — μπορεί.