Ο πρωθυπουργός μεγαλοπιάστηκε

Να ξεκαθαρίσω κάτι: δεν έχω ηθικά προβλήματα με την πολιτική. Για την ακρίβεια, δεν μπλέκω καν την ηθική με την πολιτική. Γνωρίζω φυσικά πως «ό,τι είναι νόμιμο δεν είναι ηθικό», αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση. Υπάρχουν οι νόμοι, υπάρχει η ηθική στάση, υπάρχουν και οι κανόνες της πολιτικής. Δεν μ’ αρέσει που η Δύση αρχίζει να παίζει πάλι τον Άσαντ, αναγνωρίζω όμως ότι μπροστά στη βαρβαρότητα του Ισλαμικού Κράτους πρέπει να γίνουν παραχωρήσεις.

Δεν μου άρεσαν ούτε οι χαριεντισμοί της Μέρκελ με τον Ερντογάν κατά την πρόσφατη επίσκεψη της καγκελαρίου στην Άγκυρα. Ο πρόεδρος της Τουρκίας γίνεται κάθε μέρα και πιο αυταρχικός, και τα παζάρια του με την Ευρωπαϊκή Ένωση προκαλούν ναυτία. Υπάρχει όμως η ρεαλπολιτίκ. Η Τουρκία είναι η μεγαλύτερη πύλη εισόδου των προσφύγων προς την Ευρώπη, η ροή των προσφύγων πρέπει για πολλούς λόγους να συγκρατηθεί (αν και όχι να ανακοπεί), άρα πρέπει να δοθούν στην Τουρκία κίνητρα και ανταλλάγματα. Και τα κίνητρα αυτά μπορεί να είναι φανερά, μπορεί και να είναι κάτω από το τραπέζι.

Αν έγινε ένα τέτοιο παζάρι με την Τουρκία, και μάλιστα σε ανώτατο επίπεδο, γιατί να μη γίνει και με την Ελλάδα; Έτσι φαίνεται ότι σκέφτηκε ο πρωθυπουργός και, σύμφωνα με την «Bild», θα προτείνει τις επόμενες εβδομάδες στις Βρυξέλλες ένα έντιμο deal: για να κάνει πίσω στο προσφυγικό, θα ζητήσει διαγραφή χρέους. Θα μπορούσε να εξασκηθεί μάλιστα ακόμη περισσότερο στη δημιουργική αριθμητική, να συνδέσει ας πούμε τους πρόσφυγες με τους συνταξιούχους. Ή με τους μαθητές των ιδιωτικών σχολείων. Πόσα είναι να πάρουμε από το 23% στα ιδιωτικά και τα φροντιστήρια; Τόσα. Χαρίστε τα για να αποφύγουμε το πολιτικό κόστος και αρχίζουμε να συζητάμε. Είναι το δικό μας προαπαιτούμενο.

Έχει κάτι σουρεαλιστικό αυτή η συζήτηση. Πρώτον, επειδή η Ελλάδα δεν είναι Τουρκία, και ο Τσίπρας δεν είναι Ερντογάν. Ο πρωθυπουργός μας μεγαλοπιάστηκε — αλλά η ρεαλπολιτίκ απαιτεί ένα μέγεθος και πάνω. Ύστερα, επειδή η συζήτηση για το χρέος είναι παραπλανητική και εξυπηρετεί μικροπολιτικούς σκοπούς. Το βασικό και επείγον πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι το χρέος, αλλά οι μεταρρυθμίσεις. Ο πρωθυπουργός μας, όμως, θέλει να αποσπάσει με κάθε τρόπο από τους δανειστές μια δέσμευση για την απομείωση —και όχι διαγραφή— του χρέους, ώστε στη συνέχεια να την πει στην αντιπολίτευση, να το παίξει εθνοσωτήρας και να διαιωνίσει την εξουσία του.

Κι όλα αυτά, στην πλάτη των προσφύγων.