Τα λονδρέζικα σκηνικά του καιρού

Με βροχή, σύννεφα ή ήλιο, το Λονδίνο είναι πάντα το σκηνικό:

Βρέχει. Βρέχει όπως βρέχει στο Λονδίνο. Τότε τα τζάμια στο παράθυρο γεμίζουν μικρές-μικρές σταγόνες. Συχνά τις φωτογραφίζω — μου θυμίζουν μικρές ντισκόμπαλες, σ’ ένα χορό της βροχής που καταλήγει, τόσο συγκεκριμένος, χαρούμενος, χωρίς να το ξέρει, πάντα στο τζάμι του διαμερίσματος. Κι εκεί, μαζί με τις σταγόνες που στολίζουν τη θέα, ο επαναλαμβανόμενος ήχος της βροχής, τόσο σίγουρος, τόσο βέβαιος, τόσο γήινος, είναι κάτι που μπορεί και σε ηρεμεί. Τι θα ήμαστε, αλήθεια, χωρίς λίγο νερό; Χωρίς λίγο χρόνο να σκεφτούμε τι θα κάνουμε όταν τελικά αυτό το νερό φύγει — κι ο ουρανός ανοίξει στο φως και τα κινούμενα σύννεφα; Κι όμως — τα στατιστικά από την επίσημη μετεωρολογική υπηρεσία της Βρετανίας, το Met Office, δείχνουν πως στο Λονδίνο βρέχει, κατά μέσο όρο, 107 μέρες το χρόνο, ενώ άλλα επίσημα στοιχεία για την Αμερική δείχνουν πως στο Μαϊάμι βρέχει 135 μέρες το χρόνο, στη Φλόριδα 117, και στη «μεγάλη αντίζηλη πόλη», τη Νέα Υόρκη, βρέχει 122 μέρες το χρόνο. Με άλλα λόγια, το ότι στο Λονδίνο «βρέχει συνέχεια» είναι ένας (μικρός) αστικός μύθος. Αυτό βέβαια δεν αλλάζει την γκρίνια των Λονδρέζων για την bloody rain όποτε κι αν αυτή συμβεί. Όσο κι αν αγαπάς την πόλη σου, λίγη γκρίνια δεν μπορεί να αποφευχθεί — ενώ τα excuse me στους δρόμους για τις ομπρέλες που κατά λάθος συγκρούονται συνεχίζονται ρυθμικά.

Έχει συννεφιά. Αυτό σημαίνει πως όλα μπορούν να συμβούν. Ο σωστός Λονδρέζος έχει πάντα μαζί του μια ομπρέλα ή κάποιο πανωφόρι με κουκούλα — ο άστατος καιρός ή, για την ακρίβεια, η πιθανή, ενίοτε απρόσμενη (έστω και σύντομη), εμφάνιση της βροχής κάποια στιγμή μέσα στην ημέρα το δικαιολογούν απολύτως. Τα σύννεφα κρατούν συντροφιά, αδιαχώριστα με τις προσδοκίες, είχα γράψει κάποτε — κι αυτό βρίσκεται στο αποκορύφωμά του εδώ στο Λονδίνο. Η ενέργεια που έχει ο χώρος, με τον αέρα και τα σύννεφα ν’ αλλάζουν συνέχεια θέση πάνω από τον Τάμεση και τους ουρανοξύστες, δεν έχουν όμοιό τους. Αν αφεθείς για λίγο, είναι εύκολο, τόσο εύκολο, να ταξιδέψεις με την ενέργεια της πόλης, να δεις τα πράγματα να αλλάζουν στο Συννεφιασμένο Μήλο, όπου νέα σκηνικά, άνθρωποι, ευκαιρίες και όνειρα κάνουν την εμφάνισή τους σε κάθε γωνιά. Το Λονδίνο είναι ακριβώς αυτό το σκηνικό της συνεχούς κίνησης — και τα σύννεφα είναι το πιο λαμπρό του κάδρο.

Βγάζει ήλιο. Αυτό σημαίνει πως το Λονδίνο θα είναι έξω, σε κάποιο από τα πολυάριθμα πάρκα του, ή θα ψωνίζει μετά μανίας στους δρόμους του West End. Ο ήλιος εδώ είναι κάτι σαν γιορτή — όλοι θέλουν να βρεθούν όσο πιο κοντά του γίνεται και να μείνουν όσο περισσότερο χρόνο μπορούν κάτω από την αγκαλιά του. Αν έχεις μεγαλώσει σε μια μεσογειακή χώρα, όπως η Ελλάδα, η παρουσία του ήλιου ίσως να σου είναι μεν αρεστή, αλλά να μην την αποζητάς με τη θέρμη που τη λαχταρούν οι Λονδρέζοι (αναμενόμενο: ο ήλιος δεν λείπει σχεδόν ποτέ από την Ελλάδα). Μα η θέρμη για τον ήλιο στο Λονδίνο είναι ένα στοιχείο της καθημερινότητας, που δεν σταματά να μου θυμίζει το διαφορετικό γεωγραφικό πλάτος στο οποίο ζω, τον τόπο όπου συνεχίζω να ονειρεύομαι.