Αντίφαση

Στην τέχνη, για να αποφύγει ένας χαρακτήρας τη μομφή της καρικατούρας, είθισται να εμπλουτίζεται με αντιφατικά στοιχεία. Για παράδειγμα: μέσα στην υπέρμετρη καλοσύνη κάποιας, κάπου εμφανίζεται ως κλεπτομανής, ή, αντιστρόφως, μέσα στην άφατη κακία ενός, διαβάζουμε ότι είναι ζωόφιλος. Απλοϊκά και χονδροειδή παραδείγματα, θα πείτε. Συμφωνώ. Στην πραγματικότητα, ο δημιουργός σκιαγραφεί πολύ πιο λεπτές αποχρώσεις στις αντιφάσεις των ηρώων του για να βγάλει την πολυπόθητη αληθοφάνεια. Έτσι, ο Γιόντα, μπορεί αρχικά να μας φαίνεται ένα δυσκίνητο γεροντάκι που μιμείται τον Τσακαλώτο στο συντακτικό, αλλά γρήγορα καταλαβαίνουμε ότι είναι ο δεινότερος Τζεντάι του συγκεκριμένου, μακρινού, γαλαξία. Ή η Μπλανς Ντιμπουά: μπορεί να είναι ανεπανόρθωτα ματαιόδοξη, επιρρεπής στο ποτό και τους άντρες, αλλά δεν παύει να είναι μια βασανισμένη άστεγη που στηρίζεται στην καλοσύνη αγνώστων, και γνωστών, για να επιβιώσει. Είναι οι αντιφάσεις αυτές που, τελικά, ενσταλάζουν ζωή ακόμα και στα δημιουργήματα της φαντασίας. Έτσι λοιπόν, μέσα από την κοινωνική δικτύωση, μη στοχεύετε σε επίπεδες περσόνες που εμφανίζονται είτε ισοπεδωτικά κακές ή καθολικά μητέρες Τερέζες. Είναι βαρετό, και προπάντων δεν είναι πιστευτό. Εισάγετε, σε αυτή τουλάχιστον την πλευρά της ζωής σας, ποικιλία. Όλα στο μυαλό είναι εξάλλου.

[ Εικόνα: Kelly Reemtsen, Axe study, λάδι σε καμβά, 2013 ].