Όμορφη ημέρα για πόλεμο

Ο διαρκής βόμβος του ελικοπτέρου καταντάει κουραστικός. Ένα βουητό σαν διαρκής υπενθύμιση ότι σήμερα είναι μια περίεργη ημέρα, κάτι σαν Κυριακή μεταμφιεσμένη σε εργάσιμη, μία λανθάνουσα αίσθηση ανασφάλειας για τυχόν «επεισόδια», δηλαδή βία, άρα φόβος. Ο φόβος είναι ένα πολύ μίζερο συναίσθημα, σε περιορίζει μέσα στο γραφείο ή στο σπίτι, σε αποτρέπει από το να μετακινηθείς, να συνευρεθείς ή να γιορτάσεις. Είναι επίσης ένα ακαθόριστο συναίσθημα, γιατί δεν ξέρεις τι ακριβώς φοβάσαι. Ίσως να είναι το αυτοκινητάκι σου που μπορεί να βρεις λαμπαδιασμένο από μολότοφ στο λάθος στενό ή μία εξακρίβωση στοιχείων που να συμπέσει με τη χαμένη σου από καιρό ταυτότητα. «Ανόητα πράγματα», θα πουν πολλοί, «μικροαστικές ανησυχίες», και θα συνεχίσουν να υψώνουν τα λάβαρα του πολέμου που η ημέρα επιτάσει. Οι δύο πλευρές θα λάβουν τις προκαθορισμένες θέσεις τους και θα περιμένουν να βραδιάσει για να αρχίσει ο καθιερωμένος εορτασμός της επετείου. Και οι μεν και οι δε θα τηρήσουν για άλλη μια φορά το άχαρο καθήκον τους, με κράνη και δόρατα, δακρυγόνα και μαλόξ, καιόμενους κάδους και χιλιοειπωμένα συνθήματα, για άλλο ένα βράδυ θα γιορτάσουν μαζί, σαν αχώριστοι συνοδοιπόροι, σαν αιώνιοι ποδοσφαιρικοί αντίπαλοι, σαν το Γιν και το Γιανγκ, σαν ένας θίασος που παίζει το ίδιο έργο δεκαετίες τώρα, κουκουλοφόροι και αστυνόμοι θα επιδοθούν στον ίδιο τελετουργικό πετροπόλεμο, όπως κάθε 17η Νοεμβρίου. Οι θεατές τους πάλι, όλο και λιγοστεύουν, είναι απασχολημένοι με το να τελειώσουν τις δουλειές τους νωρίς, πριν βραδιάσει, για να κλειστούν μέσα στους οίκους τους, οικογενειακούς και μοναχικούς, τηλεοπτικούς και διαδικτυακούς, και εντός αυτών να απορροφηθούν στον δικό τους πόλεμο σχετικά με την επέτειο του Πολυτεχνείου. Οι μεν να αμφισβητούν ότι στο Πολυτεχνείο υπήρξαν νεκροί, άνθρωποι που πυροβολήθηκαν εν ψυχρώ από ένα καθεστώς που βασάνιζε, λογόκρινε και δολοφονούσε καθετί φωτεινό που ξεχώριζε μέσα στο έρεβος της ανελευθερίας. Οι δε να ουρλιάζουν ότι το Πολυτεχνείο συνεχίζεται σαν να μην πέρασε μια μέρα, σαν να μην άλλαξε τίποτα όλα αυτά τα χρόνια, λες και δεν ήταν το ίδιο το Πολυτεχνείο που επιτάχυνε την καθυστερημένη, για 7 και κάτι χρόνια, παρείσδυση του οικουμενικού φωτός στον καχεκτικό, έως τότε, θεσμικό και κοινωνικό μας μικρόκοσμο. Την επόμενη ημέρα, όλα θα έχουν ξεχαστεί, τα τσεκούρια του πολέμου θα θαφτούν ξανά, μέχρι την επόμενη επέτειο, μέχρι το επόμενο προκαθορισμένο ραντεβού, τότε που ο καιρός θα είναι πάλι γλυκός και ο φθινοπωρινός ήλιος θα προσφέρει άλλη μια όμορφη ημέρα για πόλεμο.

Υ.Γ. Φυσικά και υπήρξαν νεκροί κατά τη φοιτητική εξέγερση του Πολυτεχνείου Αθηνών τον Νοέμβριο του 1973. Οι ερευνητές του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών αφιέρωσαν χρόνια από την ζωή τους για να προβούν στην τεκμηρίωση των συνθηκών θανάτου τουλάχιστον 24 ανθρώπων που πυροβολήθηκαν εν ψυχρώ από το δικτατορικό καθεστώς εκείνες τις ιστορικές ημέρες.