Apps και καφές

E-mail απέκτησα όταν πέρασα στη νομική, το 2002. Και λογαριασμό στο Facebook πρώτη Νοεμβρίου του 2012, όταν εκπλήρωσα τις στρατιωτικές μου υποχρεώσεις. Δεν ήμουν κανένας τεχνοφοβικός, απλώς πολύ τεμπέλης. Και γιατί το λέω αυτό: οκέι, δεν τρελαινόμουν με την τεχνολογία, αναγνώριζα όμως ότι η επιτάχυνση της τεχνολογικής ισχύος εκθέτει την κοινωνία, όπως και αν την ορίσει κανείς, σε μεγάλους και ραγδαίους μετασχηματισμούς. Είναι πλέον μία πραγματικότητα.

Πόσο θα ήθελα, λοιπόν, να υπήρχε κάποιος τρόπος να μάθαινα να χρησιμοποιώ την τεχνολογία, επίκτητα ή με επιφοίτηση! Να ξυπνούσα ένα πρωί και να είχα γίνει γκατζετάκιας.

Ματαιοπονούσα όμως, καθώς το πρώτο πράγμα που έκανα, σχεδόν μηχανικά, μόλις ξυπνούσα, ήταν να φτιάξω καφέ και να ανάψω τσιγάρο. Μόνο με την πρακτική, την επαφή και τη συχνή χρήση μπορεί κάποιος να γίνει κοινωνός του τεχνολογικού θαύματος. Ακόμη και εκείνοι των οποίων το επάγγελμα δεν επηρεάζεται από τους επιταχυνόμενους ρυθμούς της επεξεργασίας πληροφοριών, υφίστανται τη βαθιά επίδραση των νέων τεχνολογιών εξαιτίας και μόνο της ιδιότητας τους ως καταναλωτών και πολιτών. Το ίδιο και εγώ.

Από δεξιότητες; Εντάξει, στην αρχή τα βασικά: Word για τις εργασίες στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο, και για τα δικόγραφα στη δουλειά κατόπιν, searching στο διαδίκτυο αλλά και σε νομικές μηχανές αναζήτησης για νομολογία και αρθρογραφία, e mail, Facebook και Instagram.

Πέρα από αυτά, το χάος.

Αν πάθαινε κάτι ο υπολογιστής ή το κινητό μου, με έπιανε πανικός — ένας αδικαιολόγητος πανικός, στα πρόθυρα της κρίσης. Γινόμουν κακότροπος και απαιτητικός. Ευτυχώς για μένα, πάντα υπήρχε ο αδερφός μου ή και μία σύντροφος που θα αναλάμβανε την επίλυση του προβλήματος. 

Τώρα, θα αναρωτηθείτε, πώς τα βγάζω πέρα εγώ στις ΗΠΑ, μια χώρα που βρίσκεται στην πρωτοπορία όσον αφορά την τεχνολογία. Και θα έχετε και δίκιο.

Λοιπόν: τα βγάζω μια χαρά πέρα. Πληρώνω τους πάγιους λογαριασμούς μου μέσω app στο κινητό μου, αγοράζω από το Amazon, χρησιμοποιώ τις υπηρεσίες Uber, ψάχνω νομολογία και αρθρογραφία σε νομικές μηχανές αναζήτησης από το κινητό μου την ώρα που βρίσκομαι στο μετρό για να μη χάνω χρόνο, απέκτησα e-books καθώς πλέον κάποια συγγράμματα της σχολής διατίθενται μόνο σε αυτή τη μορφή, χρησιμοποιώ Google maps για να προσανατολιστώ, παραγγέλνω την αγαπημένη μου πίτσα με ζύμη ολικής άλεσης από το app του ιταλικού εστιατορίου που λατρεύω, έχω Skype και Viber, ξέρω πλέον να αντιμετωπίζω κάποια προβλήματα που μπορεί να προκύψουν, ενημερώνομαι από το portal της σχολής και κάνω τις αιτήσεις μου στη γραμματεία της ηλεκτρονικά και λαμβάνω απάντηση την επόμενη μέρα με την μορφή PDF — αφού να φανταστείτε ότι μόνο μια φορά έχω συναντήσει τους υπαλλήλους της γραμματείας: όταν πήγα να εγγράφω τον Αύγουστο. 

Σήμερα όποιος αρνείται να αποκτήσει κινητό απλώς βλάπτει σοβαρά την υγεία του. Έτσι ακριβώς όπως το γράφω. Ακόμη θυμάμαι τα σκηνικά στη γραμματεία της σχολής και την ταλαιπωρία για να δηλώσω τα μαθήματα της εξεταστικής ή τις ατέλειωτες ουρές στις τράπεζες. Δεν ήθελα να έρθει η πρώτη ή το τέλος του μήνα, μόνο που το σκεφτόμουν με έλουζε κρύος ιδρώτας και με έπιανε ταχυκαρδία: με την καταβολή των συντάξεων, την αποπληρωμή του ΕΝΦΙΑ, τις επιταγές… και εγώ να περιμένω στην ουρά ώρες ολόκληρες για να εκδώσω μια τραπεζική επιταγή, κάτι που δεν μπορούσε να γίνει μέσω e banking. Στις ΗΠΑ μπορεί να κατατεθεί μια επιταγή ακόμη και μέσω app από το κινητό σου: φωτογραφίζεις την επιταγή, σκανάρεται, δηλώνεις τον λογαριασμό κατάθεσης — και αυτό ήταν. Έτσι απλά, από το ζεστό σου κρεβάτι ή πίνοντας τον καφέ και διαβάζοντας το αγαπημένο σου περιοδικό ή αφιερώνοντας χρόνο στον σύντροφό σου, καταθέτεις μία επιταγή. Και στην τράπεζα δεν υπάρχει σχεδόν ούτε ψυχή. Μόνο εγώ από τη γειτονιά πηγαίνω μια φορά την εβδομάδα, και αυτό λόγω των περιορισμών κινήσεως κεφαλαίων στην Ελλάδα.

Αυτός είναι και ένας «νέος ουμανισμός», έτσι θα τον όριζα, καθώς βοηθά τον άνθρωπο, τον γλιτώνει από την ταλαιπωρία και —ναι— από τον εξευτελισμό της ουράς, και όχι αυτό που προτείνουν όσοι αναλίσκονται σε δαιμονολογικούς αφορισμούς των νέων τάσεων και μετασχηματισμών, στο πνεύμα μιας τεχνοφοβικής δεοντολογίας ενός αφηρημένου ανθρωπισμού. Ο άνθρωπος, αντί να προσαρμόζεται στις αλλαγές του περιβάλλοντος, μεταστρέφει αυτή τη στρατηγική επιβίωσης στο αντίθετό της: αλλάζει, μετασχηματίζει διά της εργασιακής του επενέργειας το περιβάλλον του, τη φύση, ώστε να επιβιώσει ικανοποιώντας τις ανάγκες του. Δημιουργεί κατ’ αυτό τον τρόπο ένα ανθρωπογενές/τεχνητό περιβάλλον. Δημιουργεί τεχνολογία.

Αυτή είναι η επιτυχία του ως είδος. 

ΥΓ. Σιγά-σιγά οδεύουμε προς την εξεταστική περίοδο. Δήλωσα ότι θα δώσω τα μαθήματά μου χειρόγραφα. Θα έχω μαζί μου μπλε στιλό και ζεστό καφέ. Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. 

[ Εικονογράφηση: το «Δωμάτιο του Βαν Γκογκ στην Αρλ», έτσι όπως τροποποιήθηκε από τον Νοτιοκορεάτη καλλιτέχνη Kim Dong Kyu ].