Το καλό παιδί

Τις τελευταίες ημέρες, και όχι για πρώτη φορά, ο Πρωθυπουργός της χώρας συνειδητοποίησε ότι δεν του βγαίνει. Με οριακή πλειοψηφία στη Βουλή και μία κοινοβουλευτική ομάδα που κατά κανόνα εκλέχθηκε διατυμπανίζοντας τα αντίθετα από όσα οφείλει να ψηφίσει, καλείται για πολλοστή φορά φέτος να αναλάβει τις ευθύνες του. Έτσι αποφάσισε να συγκαλέσει τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς για να δει πώς «θα του βγει» και αυτή τη φορά. Στην ουσία, ο Αλέξης ψάχνει γονείς για να αναλάβουν τις δικές του ευθύνες.

Η αλήθεια είναι ότι ο Αλέξης δεν τα ήθελε ποτέ όλα αυτά. Ούτε την πρωθυπουργία της χώρας, ούτε τις ευθύνες, ούτε την καθημερινή κοροϊδία προς τους ψηφοφόρους του. Γιατί; Γιατί ο Αλέξης είναι ένα κλασικό Ελληνόπουλο που έμαθε να διεκδικεί κάποια αόριστα πράγματα μέσω κραυγών, τσιτάτων και καταγγελιών άνευ πρακτικής ουσίας, χωρίς ποτέ να ενδιαφέρεται για ουσιαστικό εποικοδομητικό διάλογο και απολαμβάνοντας την προστασία κάποιων άλλων. Καθαρόαιμο παιδί κομματικού σωλήνα, με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο και ουσιαστική αδιαφορία για την πραγματική πολιτική· την εγχώρια, την ευρωπαϊκή και τη διεθνή.

Ο Αλέξης δεν είχε ποτέ ηγετικά προσόντα. Είχε όμως ηγετικό προφίλ για τα ελληνικά δεδομένα. Δηλαδή ήταν φυσιογνωμικά αρεστός, «πιτσιρικάς» και εμφανίστηκε την εποχή που η ελληνική κοινωνία έψαχνε «νέους πολιτικούς». Έψαχνε όμως μόνο αυτό. Νέους. Ανεξαρτήτως πολιτικού και ιδεολογικού περιεχομένου. Γιατί; Γιατί απλώς είχε στιγματίσει τους παραδοσιακούς πολιτικούς, τα πρωτοκλασάτα κομματικά στελέχη, τους δεινόσαυρους. Ο (τότε) Συνασπισμός διαισθάνθηκε αυτή την κοινωνική ανάγκη και ξέθαψε από το πουθενά τον Αλέξη. Θυμάμαι ακόμα τις πρώτες εμφανίσεις του ως αρχηγού κόμματος. Ελαφρώς ντροπαλός, με μία επιτηδευμένη επικάλυψη δήθεν ωριμότητας —που τελικά του έβγαινε σε ξύλινο πολιτικό λόγο— και με ένα βλέμμα μεταξύ ειρωνείας και μιζέριας. Πέρασαν αρκετά χρόνια, ο Αλέξης άρχισε να αποκτά εμπειρίες ως αρχηγός κόμματος, αλλά αυτό το ύφος και αυτός ο λόγος τού έχουν μείνει από τότε. Γιατί; Γιατί δεν μπορεί και δεν θέλει να αποκτήσει τα ηγετικά προσόντα που θα βελτιώσουν (και) την εικόνα του.

Ο Αλέξης δεν νιώθει άνετα όταν συνομιλεί με ξένους ηγέτες ή αξιωματούχους, γιατί έχει αυτό το κλασικό ελληνικό κόμπλεξ απέναντι σε κάθε ξένο. Επειδή νιώθει μόνος, μακριά από τους όποιους «γονείς του». Ας διατυμπανίζει και την πολυπολιτισμικότητα της δήθεν Αριστεράς του. Οι «γονείς» του Αλέξη είναι η ελληνική κοινωνία και η ανεκτικότητά της μέσω της παραίτησής της από την ουσιαστική πολιτική.

Ο Αλέξης, που χρεοκόπησε τη χώρα, εμπιστεύτηκε την οικονομία της χώρας σε έναν νάρκισσο τσαρλατάνο, επιδείνωσε όλα τα δημοσιονομικά μεγέθη, αύξησε την ανεργία, απομάκρυνε οποιοδήποτε ενδιαφέρον ξένης επένδυσης, απομόνωσε την Ελλάδα από ολόκληρο τον υπόλοιπο πλανήτη, επέλεξε για υπουργούς λαμόγια, ψεύτες και ανίκανους και τη λαϊκή ακροδεξιά για συγκυβέρνηση. Κι όμως: συνεχίζει και απολαμβάνει την προστασία της ελληνικής κοινωνίας. Γιατί; Γιατί ο Αλέξης είναι το καλό παιδί. Το αδικημένο, που τα έβαλε με τα «θηρία», που προσπαθεί απλά να βρει το δρόμο του και που δικαιούται να του δοθεί χρόνος για να μάθει. Πόσος χρόνος; Πολύς. Άπλετος.

Αυτή είναι η περιγραφή ενός «καλού παιδιού» στα μάτια της ευρύτερης κοινωνίας. Δικαιούται να κάνει λάθη — πολλά λάθη. Για την ακρίβεια, δικαιούται να κάνει μόνο λάθη. Γιατί; Γιατί είναι συμπαθητικός και νέος. Γιατί τα κριτήρια της αριστείας, της ικανότητας, της μόρφωσης, της καλλιέργειας, της ευγένειας, του σεβασμού στους ευρωπαϊκούς και εγχώριους θεσμούς, και εντέλει της καταλληλότητας για τη θέση, δεν είναι κριτήρια στην Ελλάδα για οτιδήποτε.

Και ο Αλέξης το γνωρίζει αυτό πολύ καλά. Και νιώθει άνετα.

Γιατί;

Γιατί γνωρίζει ότι η ισοπέδωση των θεσμών και των αξιών, στην οποία με τόσο κόπο επένδυσε, δημιούργησε την ιδανική κοινωνία για να προστατεύει αυτόν και τους όμοιούς του.