Αντιρεαλιστικός νεορεαλισμός

O Ντένις Νας (Άντριου Γκάρφιλντ) ζει με τη μητέρα και τον γιο του σε ένα σπίτι που νομίζουν ότι τους ανήκει, ώσπου μια μέρα εμφανίζεται ένας δυσοίωνος τύπος που ονομάζεται Ρικ Κάρβερ (Μάικλ Σάνον) παρέα με δυο αστυνομικούς και ενημερώνει τον Ντένις ότι στην πραγματικότητα το σπίτι του ανήκει στις τράπεζες. Ο Ντένις και η οικογένειά του καταλήγουν σε ένα φολκλόρ μοτέλ, όπου συναντούν και άλλα θύματα κατασχέσεων.

Με βάση το γνωστό ρητό «Χέρι που δεν μπορείς να το δαγκώσεις, φίλα το», ο Ντένις γίνεται το δεξί χέρι του Κάρβερ και μπλέκεται με το καρτέλ που κουμαντάρει την μπίζνα των εξώσεων. Ο ίδιος ο Κάρβερ δεν είναι αυτό που θα λέγαμε «κακός» — απλώς έχει αποφασίσει ότι το να είσαι στην πλευρά των νικητών είναι καλύτερο από το να είσαι με τους χαμένους. Αρχικά διστακτικός, ο Ντένις γρήγορα ενδίδει στις παχυλές αμοιβές που μοιράζει ο Κάρβερ, μέχρι που (τι έκπληξη!) δεν αντέχει άλλο και αποφασίζει ότι το να πετάς τους ανθρώπους από τα σπίτια τους μόνο και μόνο επειδή δεν μπορούν να πληρώσουν τη δόση του δανείου είναι άδικο και απάνθρωπο (σώπα!).

Μια ηθικολογική ιστορία πασπαλισμένη με τόσο έντονα «καλά» και «αλτρουιστικά» αισθήματα που ούτε η Μητέρα Τερέζα δεν θα τα άντεχε, τα «99 σπίτια» αποδίδουν τις καταστροφικές συνέπειες της τραπεζικής κρίσης όχι στα αδιέξοδα και τα προβλήματα ενός οικονομικού υποδείγματος αλλά σε «κάποιους κακούς και άπληστους ανθρώπους» που πρέπει να τους νικήσουν οι καλοί.

Ο σκηνοθέτης Ραμίν Μπαχράνι εντέλει ανατρέπει τα σχέδια του Κάρβερ που θέλει να βγάζει κέρδος από τη δυστυχία των άλλων και, λίγο-πολύ, μας λέει ότι όλα θα πάνε καλά στο σύστημα εντός του οποίου ζούμε μόλις κάποιοι καλοπροαίρετοι ήρωες μας σώσουν από την οικονομική καταστροφή.

Δεδομένου του στιλ που ακολουθεί το φιλμ μορφικά, μπορούμε να πούμε ότι ο Μπαχράνι είναι ένας από τους πιο αντιρεαλιστικούς νεορεαλιστές στην ιστορία.