Το κολατσιό

Βγήκε ο κυρ Νίκος, ο επί των θεμάτων της παιδείας αρμόδιος υποτίθεται, μαζί με τους καραγκιόζηδες της πολιτικής από γύρω του, για να μας ανακοινώσει κάτι που αποφασίστηκε μετά από διαβούλευση και δουλειά αρκετή των προηγούμενων πάνω από ένα χρόνο πριν — και ο άθλιος «λησμόνησε» να το αναφέρει. Ακόμη κι αυτό, οι άθλιοι, οι άχρηστοι και αχρείαστοι, με τον λάθος τρόπο και τη λάθος λογική, της πελατείας, το στήσανε… Αλλά, με τον κύριο δώδεκα τα εκατό, είναι δυνατόν να κάνεις σοβαρή δουλειά, που θα δίνει προοπτική και θα εξυπονοεί, έστω, την ανάπτυξη;

Μιλάμε για το δεκατιανό των μαθητών… Ο παχύσαρκος, μικρογεύματα Γρηγόρη και πίτσα τάδε και άλλα, ό,τι πρέπει υγιεινά, θα μοιράσει στα παιδιά, ως ο Αμερικανός θείος, φυσικά. Όλη η μπαγιατίλα και ο παλιοκαιρισμός, μαζεμένα σε μιαν εικόνα και σε ένα γεγονός.

Αποφάσισαν, λοιπόν, για το δεκατιανό την ευκολότερη δυνατή λύση. Όπως θα ’λεγε δηλαδή και η ανεπρόκοπη, θα πάρουμε πιτόγυρα από τη γωνία ή πίτσα από τον παρακάτω.

Και μετά διατείνονται ότι θέλουν ανάπτυξη.

Και μετά διατείνονται επίσης ότι μπορεί και να ’ναι αριστεροί…

Πριν χρόνια, όταν ακόμα βρίσκονταν στην ανάδειξή του, ο αρχηγός τους ρωτήθηκε, τελείως σοβαρά, σαν νέος άνθρωπος που ήταν, πού θα κατέτασσε αξιολογικά, ή έστω ιεραρχικά, το πελώριο πρόβλημα της παιδικής παχυσαρκίας. Συνεπικουρούμενος, θυμάμαι, από κάποιους μέντορες της ιδεολογικής παρλαπίπας, απάντησε, «Ε! δεν είναι δα θέμα τώρα, για να ασχοληθεί η Αριστερά». Φυσικά, όταν αντελήφθη την ανοησία που εκστόμισε, δαγκώθηκε.

Διότι, τρισανόητε Φίλη, που πίστευα ότι μπορεί και να σε προβλημάτιζε, έστω και λίγο, η παχυσαρκία και τα αίτιά της, κατάλαβα ότι χαμπάρι δεν έχεις πάρει. Αλλά, από την άλλη, υποτίθεται επαίρεσαι για την «αριστεροσύνη» σου. Άκου λοιπόν, πεντανόητε, κατά το πεντανόστιμε, της άθλιας μιντιακής νεοελληνικής γλώσσας.

Τα παιδιά στο σχολειό δεν τα ταΐζεις απλά λόγω της οικονομικής κρίσης και της ανέχειας των γονιών τους. Γιατί τότε οι διαδικασίες θα έπρεπε να είναι διαφορετικές, και ίσως προσβλητικές, διαχωρίζοντας τα παιδάκια που έχουν ανάγκη και τα παιδάκια που δεν έχουν. Στο σχολειό δίνεις φαγητό και ως παιδευτική διαδικασία. Η δε πελώρια βρετανική, και μετά αμερικάνικη, εμπειρία, έχουν πολλά να μας διδάξουν. Το Feed me better, του Oliver, που ξεσήκωσε περισσότερα από 4,5 εκατομμύρια γονιούς, που απαίτησαν υγιεινή διατροφή για τα παιδιά τους στο σχολειό, και όχι μονίμως χάμπουργκερ και πατάτες, έδειξε ότι το με τι τρεφόμαστε αποδεικνύει την παιδεία μας — κι αυτή είναι η πραγματικότητα. Σε μας δε, που η κρίση έχει ποτίσει το μέσα μας, θα έπρεπε όλη αυτή η προσπάθεια να σχεδιαστεί αγκαλιάζοντας το σύνολο, εάν ήταν δυνατό, της κοινωνίας, προς ένα διαφορετικό παραγωγικό μοντέλο, από τη μια μεριά, και προς ένα διαφορετικό καταναλωτικό φυσικά, από την άλλη.

Κοίτα λοιπόν, άμαθε ή κακομαθημένε υπουργέ της αστοχίας, γιατί στα πραγματικά εκπαιδευτικά μόνο τέτοια βλέπω.

Δημοτικά Σχολειά σημαίνει γονείς νέοι, νεότερης ηλικίας άνθρωποι. Πολλοί από αυτούς άνεργοι, εάν το έχεις καταλάβει, έστω και ακροθιγώς… Μικρές κοινοπραξίες, λοιπόν, γονιών που επιδοτούνται και από το Κοινωνικό Ταμείο και από το FEOGA, αναλαμβάνουν, σε χωρικές ενότητες προσδιορισμένες έτσι που να μπορούν να ζήσουν οι μικρές κοινοπρακτικές επιχειρηματικές πρωτοβουλίες, την προετοιμασία όλων αυτών των γευμάτων. Και, μετά από αυτό, με τους χιλιάδες άνεργους νέους και τους πάρα πολλούς νέους αγρότες που αναζητούν προσανατολισμό, διαμορφώνεις τα απαραίτητα δίκτυα, ούτως ώστε τα φρέσκα και εγγυημένα υγιεινά προϊόντα να φτάνουν στις μεγάλες πόλεις, όπου ετοιμάζονται τα μικρογεύματα και παράλληλα πουλιούνται στην αγορά, σε πραγματικές τιμές, χωρίς μεσάζοντες, σπάζοντας άλλο ένα απόστημα στην αγορά.

Κι επειδή όντως είμαστε βυθισμένοι, θα έλεγα, στα τάρταρα της μιντιακής δημοκρατίας ή, αν το θέλετε, απλά τηλεοπτικής, φώναξε τον πρωτεργάτη του μεγάλου αυτού κινήματος, τον Jamie Oliver. Εάν δε μάλιστα επιθυμείς και μπορείς, φωνάζεις και τον Επιφάνειο από τη σκύτη του Μυλοποτάμου, από το Άγιο Όρος, που γνωρίζει άριστα την υγιεινή διατροφή και είναι και αυτός της άποψης ότι η νηστεία σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ανοστιά και ποτέ δεν θέλησε να υποβαθμίσει την ποιότητα της μοναστικής κουζίνας. Και, προς Θεού, μη διανοηθείς να χρησιμοποιήσεις τις άθλιες νοητικές κατασκευές, απολύτως δυσλειτουργικές και απάνθρωπες, που σχεδίασαν οι προηγούμενοι, μιλώντας για κοινωνική οικονομία και εννοώντας, ορμάτε κεκατζήδες και λάτρεις της κρατικοδίαιτης οικονομίας.

Για να τα κάνεις όμως αυτά, θα έπρεπε να έχεις αντιληφθεί ότι πρέπει να ανακατευτείτε λιγάκι με την κοινωνία, εσείς εκεί οι έγκλειστοι, για να αντιληφθείτε πόσο πολύ βαθιά μπορεί να φτάσει η γελοιότητα ενός μέτρου που ακρωτηριάζει το εκπαιδευτικό σύστημα, εξοβελίζοντας την αριστεία από την οπτική των παιδιών.

Κύριε Νίκο, όταν έγινες συνδικαλιστής, για να νομίσεις ότι μετράς, έλεγες έξυπνες ατάκες για να κερδίζεις τα ακροατήρια. Μετά κι εσύ και οι όμοιοί σου καταλάβατε ότι τα πάντα είναι μια διαρκής ίντριγκα. Οπότε, επιδοθήκατε πλησίστιοι — και μετά η δυστυχία σας, το μόνο προτέρημα που σας απέμεινε, ήταν η επιβίωση σε κομματικές διαδικασίες, με τις ίντριγκες και τις μηχανορραφίες, ή πώς θα φας του αλλουνού το μάτι, για να μη σε φάει το δικό σου. Από κει και μετά, όλοι τα είδαμε μπροστά μας και τρομάξαμε για την κατάντια.

Προτού λοιπόν ξεκινήσετε άλλη μια αθλιότητα προς όφελος αποκλειστικά και μόνο της τσέπης κάποιων ισχυρών, προσπάθησε να σκεφτείς για μια φορά διαφορετικά.

Ως υστερόγραφο, κάτι ακόμα: θα μου πείτε σίγουρα, πολλοί από σας, «Άδικος κόπος. Γιατί είτε δεν ακούν, είτε δεν καταλαβαίνουν». Και θα σας απαντήσω ότι στις σημερινές συνθήκες προτιμότερο είναι να ουρλιάξεις σε κάποιον με προβλήματα ακοής να μην πατήσει τα σκατά, παρά να τον αφήσεις να τα πατήσει και να σε πιτσιλήσει κι εσένανε, από πάνω μέχρι κάτω.

Αυτά, και καλές Γιορτές.