Οι άνθρωποι κάνουν τη διαφορά

Μέχρι τώρα έχω γράψει για τους στολισμούς στη Πόλη, για το κιτς και για διάφορα άλλα σχετικά με τη γιορτινή περίοδο που διανύουμε. Σήμερα όμως αποφάσισα να γράψω για κάποιους ανθρώπους που κάνουν τη διαφορά: για τρεις ανθρώπους.

Την παραμονή των Χριστουγέννων λοιπόν, μαζί με δύο φίλους που επισκέπτονται τη Πόλη αυτές τις μέρες, είπαμε να κάνουμε μία βόλτα στο Πέρα για να δούμε τα παιδιά του Ζωγραφείου που θα έβγαιναν στον δρόμο για να πουν τα κάλαντα στους περαστικούς.

Για όσους δεν γνωρίζουν το Ζωγράφειο, είναι ένα από τα τρία ελληνικά σχολεία της Πόλης που λειτουργούν ακόμη. Στεγάζεται σε ένα καταπληκτικό αρχιτεκτόνημα, σε ένα στενό λίγο μετά το Σισμανόγλειο Μέγαρο, που δεσπόζει στην Ιστικλάλ. Τα παιδιά που πηγαίνουν εκεί σχολείο δεν είναι πολλά φυσικά, μιας και ο ελληνικός πληθυσμός της Πόλης έχει μειωθεί δραματικά. Όμως, εκτός από τους καταπληκτικούς Τούρκους και Έλληνες δασκάλους τους, τα παιδιά αυτά είναι και απίστευτα τυχερά που έχουν για διευθυντή τον σπουδαίο Γιάννη Δεμιρτζόγλου, έναν πληθωρικό και πολυπράγμονα Ρωμιό, ένας άνθρωπο παλαιάς κοπής, έναν πραγματικό άρχοντα.

Με τον Γιάννη Δεμιρτζόγλου έχω μιλήσει όλο κι όλο τρεις φορές. Τον γνωρίζω κυρίως από τη δημόσια παρουσία του, την οποία θαύμασα για άλλη μια φορά την παραμονή. Ακούραστος επικεφαλής αυτών των παιδιών, κρατώντας το ακκορντεόν του, είχε το μεγαλύτερο κέφι απ’ όλους, αναβιώνοντας μία παράδοση της Πόλης από το πρώτο μισό του 20ού αιώνα, όταν αυτή η πόλη ήταν η πρωτεύουσα του κόσμου. Άξιζε κανείς να βλέπει τους Τούρκους που έβγαιναν συγκινημένοι από τα μαγαζιά τους, τραβούσαν βίντεο με τα υπερμοντέρνα κινητά τους, έπαιρναν φωτογραφίες, χαμογελούσαν. Και φυσικά εκεί ήταν και τα κανάλια για να πιάσουν μια οσμή παλιάς Ιστανμπούλ.

Όμως ο Δεμιρτζόγλου και η παρέα του Ζωγραφείου δεν έμειναν εκεί. Μετά επισκέφτηκαν το Φανάρι και στη συνέχεια, κι εδώ είναι που θέλω να σταθώ, πήγαν για μια ακόμη χρονιά στο Γηροκομείο του Βαλουκλή (ναι, αυτό που λέει και η Λωξάντρα). Εκεί, δεν έμειναν μόνο στα κάλαντα, αλλά έπαιξαν πολλά τραγούδια, και οι άνθρωποι χόρεψαν, ευχαριστήθηκαν, γέλασαν. Η μοναξιά που βιώνουν οι ηλικιωμένοι γλυκαίνει μονάχα με την παρουσία παιδιών, έστω κι αν δεν είναι τα δικά τους, έστω κι αν δεν έχουν οι ίδιοι οικογένεια (όπως συμβαίνει με πολλούς Ρωμιούς). Κι έτσι έγινε. Μέχρι και το «Μπεκλεντίμ» τούς έπαιξε ο ακούραστος Δεμιρτζόγλου! Και δεν κάνει μόνο αυτά ο διευθυντής του Ζωγραφείου: έχει δημιουργήσει ένα σχολείο-πρότυπο με θετικό αντίκτυπο στην κοινωνία της Πόλης. Γι΄αυτό άλλωστε τον τίμησε πριν από λίγες μέρες η Ακαδημία Αθηνών.

Το άλλο που μου έφερε χαμόγελο και αισιοδοξία προχθές ήταν το βίντεο των Αναστασιάδη και Ακιντζί, στο οποίο φαίνεται το κλίμα που επικρατεί στις σχέσεις των δύο ηγετών, των δύο κοινοτήτων της Κύπρου. Ένα κλίμα που φέρνει πιο κοντά τη λύση σε ένα χρονίζον πρόβλημα, που θα δυσαρεστήσει τους φανατικούς και από τις δύο πλευρές, άρα θα ευχαριστήσει όλους εμάς που πιστεύουμε στην ειρήνη και στην ελευθερία των ανθρώπων. Έρχεται δε σε μια εποχή που τα νέα γενικώς δεν είναι καλά για την ειρήνη στην περιοχή. Υπέροχη στιγμή…

Πολλοί νομίζουν ότι είμαι από τη φύση μου πεσιμιστής. Εγώ το λέω ρεαλιστής βέβαια, αλλά ποιος μ’ ακούει; Έστω όμως πως είμαι είτε το ένα είτε το άλλο: πάντα μα πάντα επιλέγω να πιστέψω στους ανθρώπους, επιλέγω να πιστέψω σε εκείνους τους λίγους που μπορούν να κάνουν τη διαφορά και να αλλάξουν κάτι, έστω όσο φτάνουν οι δυνάμεις τους. Τέτοιοι άνθρωποι είναι οι παραπάνω.

Τους βγάζω το καπέλο.

Να ’στε όλοι καλά, και Χρόνια Πολλά!