Ένας ελεύθερος πολίτης τής ΕΕ

Επιστροφή, λοιπόν.

Επιστροφή σε μια χώρα που την έλεγα πατρίδα, και κάποιοι πίστευαν ότι το έλεγα χαριτολογώντας. Ο λόγος όμως ήταν πως, ενώ η δική μου γενέτειρα μου έδειξε με κάθε τρόπο ότι δε με θέλει, αυτή η χώρα με δέχτηκε και μου φέρθηκε καλά από την πρώτη στιγμή. Η Σκωτία είναι μια χώρα πανέμορφη που, αντίθετα με τα γνωστά ανέκδοτα περί τσιγκούνηδων, είναι γεμάτη με ωραίους ανθρώπους. Φιλόξενους, γλεντζέδες αλλά και σοβαρούς και φιλότιμους, με μεγάλη αίσθηση ευθύνης απέναντι στον συνάνθρωπο και την κοινωνία. Και γεμάτους με αυτό το ιδιότυπο αυτοσαρκαστικό για το πρόσωπό τους και την πατρίδα τους χιούμορ που δεν το πιάνουν εύκολα οι Έλληνες.

Κι έτσι φτάνουμε στην αρχή:

Αυτή η στήλη θα είναι μια προσωπική υπόθεση, ένα ημερολόγιο όπου θα εμφανίζονται αντιλήψεις ή συνειδητοποιήσεις που μπορεί να μην έγραφα δημόσια στο παρελθόν, από στωικότητα ή ανημπόρια. Δεν θα έχει ύφος διδακτικό ή απαξιωτικής συγκατάβασης αλλά ούτε και χλιαρής απάθειας. 

Για αρχή, πάντως, δεν ξέρω πώς γίνεται να γράψω αυτό το αρχικό κομμάτι χωρίς πικρία. Δεν είμαι ακόμα όσο πρέπει συναισθηματικά αποστασιοποιημένος, αν κι αυτό μερικές φορές είναι χρήσιμο. Είναι κάποια πράγματα που, αν δεν τα βγάλεις από μέσα σου τη στιγμή που αναβλύζουν, θα μείνουν εκεί και θα ξεραθούν. Αν δεν τα εκφράσεις, θα είναι ημιτελή και θολά και θα σε προβληματίζουν. Κι ας είναι σε μερικά λεπτά ή μερικά χρόνια να απορήσεις ή να ντραπείς με αυτά που έγραφες — θα είναι τουλάχιστον μια αποτύπωση του εαυτού σου εκείνη τη στιγμή.

Όσο για τη γενέτειρα, έχω γράψει και αλλού πως πέρασα εκεί τα τελευταία δώδεκα χρόνια προσπαθώντας να κάνω ό,τι καλύτερο μπορούσα για τη δουλειά μου και τον κλάδο μου, για τους συμπολίτες μου και τη χώρα. Χρόνια γεμάτα δουλειά υποχρεωτική, έμμισθη, εθελοντική. Ήρθε όμως μία στιγμή όπου έπαψα να είμαι διατεθειμένος να θυσιάζω εγώ το μέλλον μου για να βολεύονται άλλοι — γιατί μην πει κανείς ότι όλοι στην Ελλάδα περνούν εξίσου δύσκολες στιγμές ή τραβούν κουπί το ίδιο δυνατά. Θυσίες, όχι κοροϊδία. Είπα λοιπόν στοπ και, έτσι απλά, έφυγα.

Ο καθένας φέρει περισσότερο ή λιγότερο το βάρος της καταγωγής του: είμαι όμως ελεύθερος πολίτης της ΕΕ, όχι δέσμιος της Ελλάδας ή του ελληνικού κράτους.