Παγωτό από χιόνι

Δεν μου αρέσει το ατελείωτο ελληνικό καλοκαίρι, με κουράζει. Δεν μπορώ να εργαστώ αποδοτικά, να φάω και να κοιμηθώ. Ακόμη και το παγωτό δεν μου αρέσει το καλοκαίρι, καθώς λιώνει σχεδόν αμέσως. Το προτιμώ τον χειμώνα. 

Ήρθα προετοιμασμένος στην Ουάσινγκτον για δυνατούς χειμώνες, όμως προς στιγμήν είχα απογοητευτεί: γιορτάσαμε τα Χριστούγεννα με 19 βαθμούς Κελσίου —ακόμη δεν έχω μάθει την κλίμακα Φαρενάιτ, δεν ήμουν ποτέ καλός στα μαθηματικά—, πρωτοφανές για την ανατολική ακτή των ΗΠΑ. Όμως όλα άλλαξαν την περασμένη Τετάρτη, όπου έπεσαν τα πρώτα χιόνια και στα δελτία ειδήσεων οι λέξεις blizzard και snowstorm έκαναν την εμφάνιση τους και έγιναν κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Δεν μπορούσα να το πιστέψω· πρώτη φορά στη ζωή μου θα βίωνα μια χιονοθύελλα σε ένα αστικό τοπίο.

Και όντως είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. 

Στη μακρά ιστορία που έχουν οι άνθρωποι με τις χιονοθύελλες, ο τρόπος που αντιμετώπιζαν το χιόνι διέφερε δραματικά από περιοχή σε περιοχή και από εποχή σε εποχή. Για τους ιμπρεσιονιστές και τους Γιαπωνέζους καλλιτέχνες ukiyo-e, το χιόνι ήταν μια δύναμη ομορφιάς για ενατένιση. Για τους κατοίκους των Άλπεων, στον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση, συνδέθηκε με το κακό και την καταστροφή. Κάθε κοινωνία ερμήνευσε το ασυνήθιστο και συχνά εντυπωσιακό γεγονός μιας χιονόπτωσης με διαφορετικό τρόπο.

Η Ουάσινγκτον δεν είναι συνηθισμένη σε σφοδρές χιονοπτώσεις. Χιονίζει βέβαια, αλλά σπανίως θα τη χτυπήσει χιονοθύελλα. Μέρες μετά το χτύπημα και η πόλη ακόμη δεν μπορεί να βρει τους κανονικούς της ρυθμούς, ενώ η Νέα Υόρκη συνήλθε την επόμενη κιόλας ημέρα. Οπότε το γεγονός αυτό χαρακτηρίστηκε ιστορικό από τους κατοίκους της, πολλώ δε μάλλον από μένα που γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια μεσογειακή χώρα, όπου και το ίδιο το χιόνι σπανίζει.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, σαν ένα ημερολόγιο. 

Την Παρασκευή λοιπόν, όλες οι δημόσιες υπηρεσίες, τα πανεπιστήμια, τα σχολεία και πολλές επιχειρήσεις είχαν κλείσει από τις 12 το μεσημέρι προληπτικά, καθώς σύμφωνα με τις προβλέψεις το φαινόμενο θα ξεκινούσε κατά τη μία. Οι Washingtonians, και μαζί τους κι εγώ, το βρήκαμε σαν μια καλή ευκαιρία για έξοδο για φαγητό — το λατρεύουν το φαγητό σε αυτήν την πόλη, σχεδόν κάθε μέρα τα εστιατόρια είναι γεμάτα. Έξαλλου, ακόμη δεν είχαν κάνει την εμφάνισή τους οι παρενέργειες του χιονιά, όποτε ποιος ο λόγος να κλειστείς στο σπίτι; Το ένα κοκτέιλ έφερνε το άλλο, μέχρι που έξω το είχε στρώσει για τα καλά. Αλλά κανείς δεν ανησυχούσε· ίσα-ίσα, θα έλεγα ότι οι κάτοικοι το περίμεναν ως μάννα εξ ουρανού. Το περίεργο της Παρασκευής ήταν ότι η σφοδρή χιονόπτωση δεν εμπόδισε την Κάρλι Φιορίνα και τους πολίτες που αντίκεινται στην έκτρωση να διοργανώσουν το pro life rally, μία ειρηνική πορεία που κατέληγε στον Λευκό Οίκο. Είναι γοητευτική αυτή η χώρα με τις αντιθέσεις της… Βγαίνοντας από το εστιατόριο, δεν ήθελα να πάω σπίτι. Ο γλυκός καιρός του χιονιά και το φρέσκο χιόνι με καλούσαν σε πεζοπορία. Αλλά, περισσότερο από όλα, αυτός ο υπέροχος ήχος που κάνουν τα βήματα στο απάτητο, λευκό χιόνι. Αυτό μού είχε λείψει. Η βόλτα μας δεν ήταν μεγάλη, καθώς είχε ήδη βραδιάσει. Όχι ότι θα κοιμόμουν αν πήγαινα σπίτι —σιγά, μην κοιμόμουν, την έβγαλα στο παράθυρο παρατηρώντας το χιόνι να πέφτει—, απλώς ήθελα να κρατήσω τις δυνάμεις μου για την επόμενη μέρα, την ημέρα που θα κορυφωνόταν το φαινόμενο. 

Το πρωί του Σαββάτου είδα από το παράθυρο μιαν άλλη πόλη. Κατάλευκη και δίχως αυτοκίνητα. Πανέμορφη. Θα περίμενε κανείς ότι η πόλη θα είχε νεκρώσει, ότι το «οικοσύστημά» της θα είχε διαταραχτεί. Όχι, απλώς παροδικά ανέπτυξε μια άλλη μορφή ζωής: μικροί και μεγάλοι περπατούσαν και χαίρονταν το χιόνι, άλλοι με έλκηθρα άλλοι με χιονοπέδιλα. Πολλοί δρόμοι είχαν κλείσει, όμως η αστυνομία και η πυροσβεστική ήταν συνεχώς παρούσες, ακόμη και η εθνοφρουρά για τις έκτακτες ανάγκες που ίσως προέκυπταν.  Το πρωί του Σαββάτου ήταν ιδανικό για πεζοπορία, καθώς την πόλη δεν την είχε χτυπήσει ακόμη η χιονοθύελλα, και έτσι δεν έχασα ευκαιρία. Από το σπίτι μου στην K street, βρέθηκα στο Καπιτώλιο, ύστερα στο Μνημείο του Ουάσινγκτον και στη συνέχεια στη συνοικία Τζόρτζταουν. Η χιονοθύελλα θα ξεκινούσε το μεσημέρι, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις — και όντως έτσι έγινε. Δεν θυμάμαι την ώρα, αλλά θυμάμαι τη στιγμή: σταματήσαμε σε ένα καφέ για να φάμε ένα γλυκό και να ξεκουραστούμε· πριν προλάβω να τελειώσω την υπέροχη Boston cream pie που είχα παραγγείλει, η πόλη είχε μπει στο μάτι του κυκλώνα, τα αυτοκίνητα θάβονταν κυριολεκτικά στο χιόνι και στο μαγαζί ακουγόταν το Hotel California των Eagles. Είναι τόσο εντυπωσιακό αυτό το φυσικό φαινόμενο, που γίνεται τρομακτικό. Δεν μπορώ να το περιγράψω και να το αποδώσω με λέξεις. Είχα καθηλωθεί στην τζαμαρία του καφέ και το παρατηρούσα: μέσα σε ελάχιστη ώρα, όλα είχαν γίνει λευκά. 

Ο ήλιος βγήκε την Κυριακή. Ένας υπέροχος, λαμπρός ήλιος. Κατευθυνθήκαμε στη συνοικία DuPont, όπου παραδοσιακά μετά από κάθε μεγάλη χιονόπτωση διοργανώνεται ο χιονοπόλεμος της πόλης. Ακόμη και οι αστυνομικοί συμμετείχαν, είχαν γίνει ένα με τους πολίτες. Τα μικρά παιδιά κάθε γειτονιάς μετά το παιχνίδι θα αναλάμβαναν να καθαρίσουν τα πεζοδρόμια και τις εκκλησίες από το χιόνι, και πολλοί περίοικοι βοηθούσαν τους συμπολίτες τους να ξεθάψουν τα αυτοκίνητά τους, κάποιοι δε από αυτούς τους προσκαλούσαν και στα σπίτια τους για να ζεσταθούν. Με εντυπωσίασε η υπεύθυνη στάση των πολιτών· δεν τα περιμένουν όλα από την κρατική μηχανή. Αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες δίχως να ξεχνούν τους γείτονές τους. «Neighbor by neighbor»: αυτό ήταν το σύνθημα την Κυριακή. 

Ο πρόεδρος Τζορτζ Ουάσινγκτον λάτρευε το παγωτό και ενθάρρυνε τους μάγειρές του να ανακαλύπτουν νέες συνταγές. Παγωτό από χιόνι ανακατεμένο με γάλα, ζάχαρη και κάποιες φορές και με ασπράδι αυγού για να γίνει σορμπέ. Έτσι και η κυρία Άλις η γειτόνισσα μου, με καταγωγή από τη Βιρτζίνια και εξαιρετική μαγείρισσα, είχε μαζέψει χιόνι ακριβώς μετά τη χιονοθύελλα —παρθένο χιόνι, όπως μας είπε— και το είχε χτυπήσει με κρύο γάλα και ζάχαρη.

Τίποτα δεν είναι τυχαίο τελικά: ακόμη και το παγωτό γεννήθηκε τον χειμώνα. Και, ναι, είναι πιο νόστιμο αυτή την εποχή. 

[ Φωτογραφία: η Εθνική Πινακοθήκη το πρωί του Σαββάτου ].